Πόσες Μακεδονίες υπάρχουν;

Ο γεωγραφικός όρος “Μακεδονία” που έως το 1912 κατεχόταν αποκλειστικά και μόνο από τους Οθωμανούς, στη συνέχεια μοιράστηκε σε τρία κράτη: Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία. Για καλή της τύχη, η Ελλάδα λόγω της μεταπολίτευσης του 1909 και της νέας πολιτικής που ακολούθησε, είχε προσχωρήσει τελευταία στην Βαλκανική Συμμαχία κατά των Νεότουρκων. Κατάφερε –κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή- να συμμετάσχει στο νικηφόρο Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Και εξαιτίας την υπερφίαλης επεκτατικής πολιτικής της Βουλγαρίας (την αποκαλούσαν Πρωσία των Βαλκανίων) κατόρθωσε με τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο να ενσωματώσει την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία.

Από τα συντρίμμια της Οθωμανικής Μακεδονίας ξεπήδησαν τρεις γεωγραφικές περιοχές όμορων κρατών που έφεραν το όνομα Μακεδονία: η ελληνική, η βουλγαρική (του Πιρίν) και η σερβική. Από τη σερβική Μακεδονία προήλθε -στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας- η αντίστοιχη Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Από τη διάλυσή της Γιουγκοσλαβίας προήλθε ως εθνικό κράτος των Σλαβομακεδόνων η FYROM ή ΠΓΔΜ. Οι Σλαβομακεδόνες προσπάθησαν να οικειοποιηθούν απολύτως το ιστορικό εθνικό όνομα “Μακεδόνες”, αλλά μάλλον δεν τους βγήκε τελικά…

Η επόμενη περίοδος θα έχει ενδιαφέρον και πιστεύω ότι το σλαβομακεδονικό ζήτημα θα μπορέσει να λυθεί οριστικά, με το σεβασμό όλων των μερών και βεβαίως με το σεβασμό της ιστορίας. Η επίλυση είναι αναγκαία, ώστε να επικεντρωθεί η ελληνική προσπάθεια στην αντιμετώπιση του μοναδικού στρατηγικού αντιπάλου, που δεν είναι άλλος από την αναθεωρητική Τουρκία, η οποία εποφθαλμιά τμήματα του εθνικού μας χώρου.

Η πατριδοκαπηλία είναι εδώ

Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για την επίλυση του ζητήματος εμφανίστηκε στην ελληνική πλευρά μια ακραία άποψη που αρνείται τη χρήση του όρου “Μακεδονία” σ’ ένα σύνθετο όνομα για το γειτονικό έθνος. Ούτε Νovamachedonija ή Gornamachedonija» ή «Slavomachedonija». Αγνοώντας βεβαίως ότι η σημερινή προσωρινά επίσημη ονομασία είναι F.Y.R.O.Macedonia (ΠΓΔΜ). Και ότι η ΠΓΔΜ έχει διπλωματικές σχέσεις με 167 κράτη και διαθέτει διπλωματική εκπροσώπηση σε 38 από αυτά. Αξιοσημείωτο είναι ότι αντίστοιχη ακραία πατριδοκαπηλική ελληνική συμπεριφορά δεν έχει παρατηρηθεί για τον όρο “Θράκη”, που τον μοιράζονται Έλληνες, Βούλγαροι και Τούρκοι.

Η άποψη που υποστηρίζει την πλήρη εθνικοποίηση του γεωγραφικού όρου “Μακεδονία” είναι ποιοτικά το ακριβές αντίστοιχο της σλαβομακεδονικής προσπάθειας οικειοποίησης. Γενικά είναι μια παράλογη και αντι-ιστορική άποψη, εφόσον πάρα πολλά τοπωνύμια που δημιουργήθηκαν ή διασώθηκαν στον ιστορικό χρόνο διαμέσου των Ελλήνων σήμερα χρησιμοποιούνται αδιαμαρτύρητα από άλλες εθνικές ομάδες. Τέτοια ονόματα είναι: Σόφια (Βουλγαρία, από τη λέξη «σοφία), Ιζμίρ (Σμύρνη-Τουρκία), Ιστανμπουλ (Εις την Πόλι), Τραμπζόν (Τραπεζούντα-Τουρκία), Σινόπ (Σινώπη-Τουρκία), Μουντανιά (Μουδανιά-Τουρκία), Νάπολι (Νεάπολη-Ιταλία), Τρίπολι (Λιβύη), Τιρέμπολου (Τρίπολη-Τουρκία), και πολλά άλλα.

Δυστυχώς στο εύκολο παιχνίδι της πατριδοκαπηλείας συμμετέχουν και παραδοσιακοί σύλλογοι και δήμαρχοι της ελληνικής Μακεδονίας. Δυστυχώς, όλοι αυτοί δεν κατανόησαν ούτε τη θέση του γνωστού Μακεδόνα πολιτικού Νικόλαου Μέρτζου, ο οποίος έγραψε με σαφήνεια: «Σ’ αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος. Κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων».

Παρόμοια ακραία συμπεριφορά με αυτή των σύγχρονων μακεδονομάχων μας παρατηρήθηκε παλιότερα και στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, με την εμφάνιση μιας σλαβομακεδονολαγνικής πολιτικής. Κάποιοι πολίτες και κάποιες πολιτικές (περιθωριακές) ομάδες επέλεξαν τη στάση της πλήρους αποδοχής της σλαβομακεδονικής θεώρησης με την πλήρη παράδοση του όρου “Μακεδονία” στο νέο εθνικό κράτος που δημιουργούταν στον μετακομμουνιστικό κόσμο.
Αλλά αυτή είναι άλλη μια θλιβερή ιστορία της νεοελληνικής μας αμφίπλευρης κατάπτωσης.