Πού το πάει ο Ερντογάν με τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Εκατό χρόνια από τη μαύρη επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, το στρατοκρατικό και ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Τουρκίας του Ερντογάν δείχνει με απροκάλυπτα κυνικό τρόπο το πραγματικό πρόσωπο του και τους βαθύτερους διαχρονικούς επεκτατικούς σχεδιασμούς κατά του Ελληνισμού. Δια του προέδρου του και της πολιτικής του ηγεσίας στο σύνολο της, συνεπικουρούμενη από όλη την τουρκική αντιπολίτευση και με τη χρησιμοποίηση των ελεγχόμενων ΜΜΕ βυσσοδομούν αδιάκοπα κατά της Ελλάδος και του ελληνικού λαού.

Κουνώντας το χέρι του ο Ερντογάν και ακολουθώντας τον ακροδεξιό εταίρο του Μπαχτσελί υπενθυμίζει στην Ελλάδα την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, όπου ο κεμαλικός στρατός σχεδιασμένα με εκτελεστή τον Νουρεντίν Πασά, εξολόθρευσε όλο τον άμαχο ελληνικό πληθυσμό και έκαψε εκ θεμελίων όλη την ελληνική και αρμενική συνοικία, διαπράττοντας εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και μια ακόμα γενοκτονία. Μάλιστα, για την ιστορική αποκατάσταση των πραγμάτων, οι κάτοικοι της Σμύρνης ήταν παντελώς άοπλοι και αβοήθητοι, τόσο από τους ξεδιάντροπους πρώην συμμάχους (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) όσο και από την Ελλάδα, αφού ο φιλομοναρχικός θίασος μετά τις καταστρεπτικές εκλογές του 1920 έως την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922 διέπραξε σωρεία εγκληματικών λαθών που οδήγησαν στον ξεριζωμό του ακμαίου ελληνισμού στην Μικρά Ασία.

Όμως, το τραγικό δεν είναι ότι ο φασιστικός συρφετός της Άγκυρας ομιλεί με καμάρι για τα εγκλήματά του στη μαρτυρική Σμύρνη το 1922, αλλά ότι η ελληνική πλευρά διαχρονικά σιωπά μη αναδεικνύοντας στα διεθνή φόρα την εγκληματική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, που ξεκίνησε από το 1914 από τους Νεότουρκους και γιγαντώθηκε το 1923 από τον Κεμάλ με τον θάνατο, εκτοπισμό και τον ξεριζωμό χιλιάδων Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσύριων -και γενικά όλων των μη μουσουλμανικών πληθυσμών στην πολυεθνική, τότε, Μικρά Ασία.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά χωρίς καμία αιδώ η τουρκική ηγεσία αλλάζοντας πίστα προπαγάνδας κάθε ημέρα, αφού από το κατασκευασμένο θέμα της στρατιωτικοποίησης των νησιών και της σύνδεσης τους με την κυριαρχία τους, την ώρα που υπάρχει τεράστια αποβατική στρατιά του Αιγαίου στη Σμύρνη, τις τελευταίες ημέρες αναφέρει επίσημα ότι υπάρχουν υπό ελληνική κατοχή είκοσι (20) τουλάχιστον τουρκικά νησιά στο Αιγαίο, κατακρεουργώντας πλήρως τη συνθήκη της Λοζάνης του 1923 στην οποία ρητά ορίζεται ότι τα πέραν των 3 μιλίων από τις τουρκικές ακτές νησιά και νησίδες ανήκουν στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας έτσι την εσωτερική κοινή γνώμη, αλλά και την διεθνή για αποβατική ενέργεια προς δήθεν αποκατάσταση της νομιμότητας!

Ανθελληνική ιδεολογία

Είναι πλέον ορατό στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που επί χρόνια αρθρογραφούσαν υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας και της δυνατότητας εξημέρωσης του θηρίου, ότι ο Ελληνισμός δια των κρατικών του οντοτήτων (Ελλάδα – Κύπρος) αποτελεί τον στρατηγικό αντίπαλο του Τούρκου άρπαγα. Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι συστηματικά το στρατο-ισλαμιστικό καθεστώς της Άγκυρας πρώτα υπό τον μανδύα του δυτικού κεμαλισμού και εν συνεχεία υπό τον μανδύα του αντιδυτικού ισλαμο-οθωμανισμού, χωρίς όμως καμία ρωγμή μεταξύ τους ως προς τις επεκτατικές επιδιώξεις του, φιλοτέχνησε τις ανύπαρκτες νομικές με βάση τις υπογραφείσες συνθήκες και το διεθνές δίκαιο παράνομες διεκδικήσεις του, χωρίς τη στιβαρή και οργανωμένη ελληνική αντίδραση.

Γιατί αν κάποιος παρατηρήσει από απόσταση το ιστορικό διάβα αυτών των εκατό χρόνων θα διαπιστώσει ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματική περίοδος ειλικρινούς φιλικής προσέγγισης των δύο χωρών και άρσης της ιστορικής αντιπαλότητας, από την πλευρά της Τουρκίας. Μετά τη σύναψη της συνθήκης της Λοζάνης το 1923, που υπήρξε η γενέθλια πράξη ιδρύσεως του σημερινού τουρκικού κράτους ο Κεμάλ επιδίωξε τη σταθεροποίηση και ισχυροποίηση της χώρας υπό τον μανδύα του φιλοδυτικού ηγέτη. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και λόγω των τότε συνθηκών του ψυχρού πολέμου υπήρξε η ανάπτυξη μεγάλων ερεισμάτων της Τουρκίας στη Δύση. Η σχέση όμως αυτή αποδείχθηκε πάντα ετεροβαρής, σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, καθόσον ο βασικός πυρήνας του τουρκικού κεμαλικού καθεστώτος παρά τον επιφανειακό κοσμικό χαρακτήρα, παρέμεινε βαθιά αυταρχικός και υπέκρυπτε τις ανομολόγητες επιθετικές και κατακτητικές επιδιώξεις του τουρκικού κράτους.

Στο πλαίσιο αυτό έγινε ο εξανδραποδισμός της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης στα θλιβερά γεγονότα του 1955, με στόχο τη βίαιη υποκατάσταση της ακμάζουσας εμπορικής δραστηριότητας του ελληνικού στοιχείου από την αναδυόμενη τουρκική οικονομική ολιγαρχία.
Στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’70 υπήρξε η επιχείρηση Αττίλας με κατάληψη της Μεγαλονήσου εξαιτίας της μικρονοητικότητας της χουντικής τριανδρίας στην Ελλάδα και η σταδιακή αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, εκμεταλλευόμενη την οποιαδήποτε ασάφεια στις υπογραφείσες συνθήκες, αλλά και τη συνεχή κατευναστική ελληνική πολιτική.

Στη συνέχεια μέσω της πολιτικής το γκριζαρίσματος των 152 βραχονησίδων με αφορμή τα Ίμια αποκαλύφθησαν οι πραγματικές επιδιώξεις της που είναι το μοίρασμα του Αιγαίου κατ’ ισομοιρίαν, η δημιουργία ασαφούς καθεστώτος κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά και η υφαρπαγή τεραστίων θαλασσίων ζωνών της εν δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου. Επιδιώξεις που έχουν ως τελικό σκοπό τη φινλανδοποίηση της Ελλάδος και της Κύπρου και τη μετατροπή τους σε δορυφόρους της τουρκικής επικυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή.

Το πρόβλημα σήμερα 

Η σημερινή κατάληξη των πραγμάτων στα ελληνοτουρκικά δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι το αποτέλεσμα των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής στάσης απέναντι στις τουρκικές παράνομες επιδιώξεις με την κυριαρχία του φοβικού συνδρόμου και της κατευναστικής πολιτικής, που είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή έμμεση νομιμοποίηση των τουρκικών παράνομων απαιτήσεων. Οι ψευδαισθήσεις και τα μυθεύματα που κυριάρχησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή σταδιακά, ιδιαίτερα την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης ως σήμερα και αφορούσαν ότι είτε θα λυθούν τα προβλήματα με βάση τη μοναδική διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα (ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ βάσει του Διεθνούς Δικαίου), είτε μέσω της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. ως μέσο εξημέρωσης του “θηρίου” και τα περί βοήθειας και λύσεως από τρίτους, έχουν πλήρως συντριβεί μπροστά στον κυνισμό του γκρίζου λύκου.

Όταν το 1993 ο μεγάλος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης στο προφητικό επίμετρο του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου», που αφορούσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις επισήμανε με ενάργεια και επιστημονικό ορθολογισμό τους κινδύνους του Ελληνισμού από τη διαχρονική τουρκική απειλή, βάσει της προβολής που έκανε στο μέλλον (δημογραφικό, οικονομική ανάπτυξη, στρατιωτικοί εξοπλισμοί κλπ) λοιδορήθηκε από το φοβικό ελληνικό κατεστημένο, το οποίο του είχε προσάψει την ετικέτα του εθνικιστή και του πολεμοκάπηλου. Την ίδια περίπου αντιμετώπιση είχαν και όσοι έθεταν αυτό το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας έναντι του διαχρονικού τουρκικού κινδύνου και ζητούσαν να ενισχυθεί σοβαρά η αποτρεπτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμενων της χώρας, σε συνδυασμό με την λειτουργία και ενίσχυση του απαραίτητου παλλαϊκού συστήματος άμυνας της χώρας.

Αντί όμως για αυτά, ιδιαίτερα στην περίοδο της λεγόμενης ύστερης μεταπολίτευσης και της μνημονιακής κηδεμονίας επικράτησε στην πρώτη περίοδο μια γενική μακαριότητα, πρωτίστως του πολιτικού προσωπικού και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, τμήματα μάλιστα της οποίας έκαναν και χρυσές δουλειές με τη γείτονα χώρα. Την ίδια ώρα όμως διαλύονταν στην Ελλάδα η αμυντική βιομηχανία η δε κοινωνία μας βυθίζονταν σε μια ιδιότυπη μαλθακότητα μέσα από την κατευθυνόμενη καταναλωτική ψευδο-ευημερία με δανεικά , τα οποία οδήγησαν στη χρεωκοπία της χώρα το 2010. Συνεπίκουρη σε αυτή την προσπάθεια υπήρξε και η πλειοψηφία της “φτωχής” ελληνικής διανόησης, που πρωτοστάτησε στην υπονόμευση των πατριωτικών αντανακλαστικών του λαού μέσα από ξενόφερτα μετά-ιστορικά ιδεολογήματα, και έναν ιδιότυπο αυτοχειριαστικό εθνομηδενισμό.

Η κλιμάκωση Ερντογάν

Ενόψει των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία που ο απώτερος χρόνος είναι το επόμενο καλοκαίρι και ενόψει του κινδύνου να απωλέσει την εξουσία ο Ερντογάν, αλλά και όλο το καθεστώς εξουσίας που έχει στηθεί όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πραγματοποιήσει κάποιο θερμό επεισόδιο στη προσπάθεια του να ηλεκτρίσει τη διάχυτη εθνικιστική αντίληψη τη τουρκικής κοινωνίας. Απέναντι σε αυτήν την προκλητική συμπεριφορά της Άγκυρας, που θρασύτατα θέτει θέμα κυριαρχίας των ελληνικών νησιών μετά από έναν αιώνα από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λοζάνης, οι συνήθεις απλές απαντήσεις του υπουργείου Εξωτερικών δεν φτάνουν. Απαιτείται άμεσα η συστηματική και δυναμική έκθεση του παράνομου και επιθετικού τουρκικού αναθεωρητισμού σε όλα τα διεθνή φόρα πριν η τουρκική θρασύτητα αποκτήσει διεθνές ακροατήριο. Οι συνήθεις ανεκτικές και άχρωμες ελληνικές αντιδράσεις που οφείλονται και στο διαχρονικά διαμορφωθέν φοβικό σύνδρομο στις ελίτ των Αθηνών αν συνεχιστούν θα αποτελέσουν θανάσιμη παγίδα για τα ελληνικά συμφέροντα.

Η χώρα μας οφείλει πριν να είναι αργά, παράλληλα με την επιθετική διπλωματική διαπόμπευση του τουρκικού παραλογισμού, να προχωρήσει στην σοβαρή ενίσχυση των ελληνικών νησιών με σύγχρονα και έξυπνα πυραυλικά συστήματα, έτσι ώστε να μετατραπεί το αρχιπέλαγος του Αιγαίου σε μεγάλη αποτρεπτική ομπρέλα και χώρος αντιπρόσβασης απέναντι στην αποβατική τουρκική στρατιά του Αιγαίου. Απαιτείται παράλληλα η επεξεργασία και κατάλληλη δημοσιοποίηση του δικαιώματος της Ελλάδος για προληπτικό χτύπημα έναντι των επιθετικών δυνάμεων της Τουρκίας προς προστασία των νησιών του Αιγαίου και της εθνικής της κυριαρχίας δεδομένου, ότι ήδη η Άγκυρα απειλεί ευθέως την κυριαρχία τους έχοντας ήδη κηρύξει υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος. Τέλος, απαιτείται η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μέσω της παλλαϊκής άμυνας. Η αμεριμνησία και η επιβληθείσα μαλθακότητα στην ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αρθεί μέσω της συνειδητοποίησης των κινδύνων που απειλούνται για την εθνική κυριαρχία της χώρας.