Προεκλογικό σόου με ΚΥΣΕΑ – Απαξίωση της εξωτερικής πολιτικής

Έχουμε και λέμε: εδώ και περίπου έναν μήνα, ο Κύπριος πρόεδρος έχει καταγγείλει ότι λαμβάνει χώρα ένας τρίτος Αττίλας στην Κύπρο. Οι ΗΠΑ πέρα από δηλώσεις πίεσης προς την Τουρκία- πράγμα τελείως διαφορετικό από δηλώσεις και κυρίως πράξεις υποστήριξης προς Ελλάδα και Κύπρο- «έστειλαν» τον Αλέξη Τσίπρα για διαπραγματεύσεις στην Άγκυρα. Επιπλέον, έχουν καταστήσει σαφές ότι βλέπουν την Ελλάδα ως μέρος της δικής τους μεσανατολικής πολιτικής, δηλαδή ως δορυφόρο τους τον οποίο θα χρησιμοποιούν στο πλαίσιο των δικών τους συμφερόντων- όχι ως σύμμαχο. Εξ ου και για την Κύπρο αναφέρθηκαν σε ΑΟΖ που «αξιώνει» η Κυπριακή Δημοκρατία και όχι σε ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

H ΕΕ συζητά την πιθανότητα, κάποια στιγμή στο μέλλον να λάβει κάποια μέτρα –άγνωστο ποια και πότε– εις βάρος της Τουρκίας. Ίσως δε και να παγώσει τις ούτως ή άλλως παγωμένες ενταξιακές διαπραγματεύσεις, όχι όμως και τη χρηματοδότηση για το προσφυγικό ή τις διμερείς συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας των μελών της, με την Τουρκία.

Το Ισραήλ και η Αίγυπτος δε, ασχολούνται με τα δικά τους ζητήματα, το πρώτο κυρίως με το Ιράν και η δεύτερη με την εσωτερική της σύγκρουση. 30 χρόνια πριν, η Ελλάδα θα είχε κινητοποιήσει συμμαχίες στον Αραβικό κόσμο, θα βρισκόταν σε ανοιχτή επικοινωνία και με τη Ρωσία αλλά κυρίως θα είχε κινητοποιήσει το στρατό και το λαό προκειμένου να προλάβει την κλιμάκωση ή να είναι έτοιμη να απαντήσει εφόσον η τελευταία λάβει χώρα- βλ. διαχείριση της κρίσης με το Σισμίκ.

Σήμερα, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ, για να μην αναφερθούμε σε άλλα κόμματα και κομματίδια μιας χρήσης, «ιδεολογικοποιούν» και εμφανίζουν ως ψύχραιμη στάση την αποδοχή τετελεσμένων και την επίδειξη αδυναμίας. Μέσα από μια ανούσια διπλωματική γλώσσα επαναλαμβάνουν τα περί ευρωπαϊκών συνόρων –λες και υπάρχει περίπτωση η ευρωπαϊκή ελίτ να πολεμήσει για την Ελλάδα ή για την Κύπρο- και επικαλούνται τριμερείς συνεργασίες, ο μόνος στόχος των οποίων είναι συγκεκριμένες εταιρείες να λάβουν το μερίδιο του λέοντος από τους όποιους φυσικούς πόρους ανακαλύπτονται.

Άλλωστε, το σύνολο σχεδόν των κομμάτων της Βουλής «παίρνουν γραμμή» από την πρεσβεία των ΗΠΑ, εξ ου και προσφέρουν τη χώρα στο πιάτο των διαπραγματεύσεων ΗΠΑ- Τουρκίας. Οι σχέσεις με τη Ρωσία και με το σημαντικότερο μέρος του αραβικού κόσμου βρίσκονται κοντά στο μηδέν, ενώ Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζονται από όλους ως προτεκτοράτα Γερμανίας και ΗΠΑ.

Που ήταν το ΚΥΣΕΑ

Οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι -το λιγότερο- αποδυναμωμένες, το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Κύπρου και Ελλάδας από χρόνια καταργημένο και ο ελληνικός λαός απογοητευμένος, μετά από μια δεκαετία πολιτικών εξάρτησης και φτωχοποίησης. Ακόμα όμως και αυτό το τελευταίο διάστημα των τελευταίων εβδομάδων, όχι μόνο το ΚΥΣΕΑ δεν συνεδρίασε, αλλά επιπλέον η ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική εξακολούθησαν να κινούνται σε ρυθμό «ρελαντί» και στην πεπατημένη της κηδεμονίας από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, ξαφνικά, εχθές ο πρωθυπουργός συνεκάλεσε το ΚΥΣΕΑ. Και αμέσως μετά επανέλαβε όσα δεκάδες φορές είχαν ξαναπεί τόσο ο ίδιος όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης: “ψυχραιμία“, “ΕΕ“, “συμμαχίες” και ότι “δεν πρέπει να παραβιαστούν τα δίκαια Ελλάδας και Κύπρου“.

Μια έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και σε αυτές τις συνθήκες όμως- αν δεν θες να εμπεδώσεις στην άλλη πλευρά ότι είσαι απολύτως αδύναμος- πρέπει να παράγει κάτι νέο: είτε μια κίνηση κλιμάκωσης στο στρατιωτικό επίπεδο- έστω αμυντική- προκειμένου να αποτραπούν περαιτέρω τετελεσμένα, είτε μια διαφορετική διπλωματική στάση ή ένα συνδυασμό των δύο. Αλλιώς είτε δε γίνεται συνεδρίαση, είτε γίνεται μυστικά ή έστω χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ακολουθείται δε, από ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών και του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Αντί όλων αυτών, ο κος Τσίπρας μετέτρεψε τη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ –αντικειμενικά- σε σόου και μάλιστα κακοστημένο. Στο εξωτερικό έστειλε σήμα απόλυτης αδυναμίας, ενώ στο εσωτερικό δημιούργησε κλίμα σύγχυσης και έλλειψης σοβαρότητας. Ο δε, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ‘ξεπέταξε’ ο ζήτημα της αντιμετώπισης της τουρκικής πολιτικής με ‘μία από τα ίδια’-δηλώσεις περί πιθανών κυρώσεων κάποιου είδους, κάποτε από την ΕΕ.
Πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο απαξίωσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Στοιχείο κομβικό αυτής της απαξίωσης είναι η άρνηση.

Η Τουρκία υλοποιεί με συνέπεια όλα εκείνα που έχει διακηρύξει: προωθεί τη «μοιρασιά» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο που θεωρεί δίκαιη δια τετελεσμένων και τον ενισχυμένο περιφερειακό ρόλο που περνά μέσα –και- από αλλαγή συνόρων. Η ΕΕ δεν μπορεί να εμποδίσει την Τουρκία, ούτε και απαραιτήτως ενδιαφέρεται να το κάνει. Οι ΗΠΑ, στο βαθμό κατά τον οποίο η Τουρκία θα επαναβεβαιώσει τη στρατηγική τους σχέση θα ενισχύσουν έναν τέτοιο ρόλο ως αντιστάθμισμα της ανόδου άλλων δυνάμεων, όπως είναι το Ιράν. Η εξαρτημένη ελληνική πολιτική ελίτ αρνείται να δει αυτές τις εξελίξεις.

Μια από τις τελευταίες πράξεις της κυβέρνησης Τσίπρα υπακούει λοιπόν στο μνημόνιο- το γεωπολιτικό- και στον επικοινωνισμό που όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις μάθαμε αυτά τα τέσσερα χρόνια συνοδεύεται από διαχειριστικό χάος. Ετοιμάζεται δε να παραδώσει τη σκυτάλη σε μια δεξιά που θα συνεχίσει και θα εντείνει την ίδια ακριβώς στρατηγική, ως ο γνησιότερος διαχειριστής αυτής.