Προβληματική η σχέση Αθήνας-Λευκωσίας

Στα έγγαμα ζευγάρια, το πρώτο βήμα του διαζυγίου είναι η ασυνεννοησία και για τον Ελληνισμό ο διχασμός των εθνικών επιδιώξεων που καταλήγει στη ματαίωση τους. Αυτή η διαπίστωση αναγνωρίζεται στην σχέση Αθήνας-Λευκωσίας και στη περίπτωση του Κυπριακού λεγομένου προβλήματος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία βάναυση τουρκική εισβολή και παράνομη κατοχή του 38% του κυπριακού εδάφους απ’ τον τουρκικό στρατό.

Το σχέδιο “επιλύσεως” του Κυπριακού που είχε φέρει το παραπλανητικό όνομα “Ανάν” (εκ του προηγουμένου Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ) και στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το σχέδιο που είχε εξεπονηθεί από έναν ανεκδιήγητο Άγγλο διπλωμάτη για την καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας, προσέκρουσε βασικά στην αντίσταση του ελληνοκυπριακού λαού και στο βέτο της Ρωσίας – είχε την ιδική της ατζέντα για τη Μεγαλόνησο από την εποχή του αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Αλλά και πλείστοι όσοι ιθαγενείς πολιτικάντηδες ποντάριζαν στο σχέδιο Ανάν – ένα ακόμη φαινόμενο του ραγιαδισμού: Να φανούν χρήσιμοι στους Αγγλοσάξωνες, με απώτερη επιδίωξη την κυβερνητική εξουσία στην Αθήνα, έστω και επί θυσία του εθνικού συμφέροντος του Ελληνισμού.

Έτσι, διχάσθηκε η ελληνική κοινή γνώμη, μέρος της οποίας “κουράστηκε”, κατά την άποψη διευθυντού αθηναϊκής εφημερίδος, απ’ το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων για την επανένωση της Κύπρου και την απομάκρυνση των τουρκικών, κατοχικών στρατευμάτων και των βρετανικών “κυρίαρχων” βάσεων.

Η “κόπωσις” οφείλεται στην τουρκική αδιαλλαξία, που παρά τις αλλεπάλληλες ελληνοκυπριακές παραχωρήσεις, αρνείται να δεχθεί την εφαρμογή μιας ντουζίνας αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας, για την άρση της κατοχής – κάτι που επετεύχθη ακόμη και στη περίπτωση της νήσου Τιμόρ, την οποίαν είχαν καταλάβει τα στρατεύματα της Ινδονησίας διότι “είχε πολύ πετρέλαιο”. Οποίοι συνειρμοί!

Ο σκοπός της Τουρκίας

Σκοπός της Τουρκίας δεν είναι τόσον η κατοχή της βορείας Κύπρου, όσον η κατάληψη ολοκλήρου της Μεγαλονήσου, ως δεύτερο βήμα μετά την εισβολή που νομιμοποιούσε το σχέδιο Ανάν. Εκεί εντάσσεται κι ο διχασμός της κοινής γνώμης του Ελληνισμού, με την ασυνεννοησία μεταξύ της Ελληνικής και Κυπριακής κυβερνήσεως, ανάμεσα στην Αθήνα και την Λευκωσία, όσον αφορά στην υποψηφιότητα για την γραμματεία του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ).

Την αποδοχή της υποψηφιότητας Τούρκου γραμματέως στον ΙΜΟ υπό της κυβερνήσεως των Αθηνών, ακολούθησε η δημόσια διαφωνία της Λευκωσίας. Την ίδια στιγμή, ενώ η Κύπρος ήθελε να διεκδικήσει την Γενική Γραμματέα, θα διεκδικήσει τελικώς μία θέση στο Συμβούλιο του οργανισμού και μένει να δούμε αν πραγματοποιηθεί η (μωρο)φιλοδοξία της Ελλάδος αποκτήσει μία θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας επί διετίαν, με άγνωστα τα όποια οφέλη δια την χώρα.

Βλαπτικό τούτο διά τον τουρκικό επεκτατισμό που επιδιώκει ετέρους διχασμούς του Ελληνισμού (σε σημείο που να διαφαίνεται απόπειρα παρακάμψεως της ανεξαρτησίας του κυπριακού κράτους) εν όψει κι άλλων παραχωρήσεων μετά τις εκλογές του Μαΐου σε Ελλάδα και Τουρκία. Που όμως δεν πρόκειται να περάσουν…