“Φταίνε οι Κύπριοι, όχι η Τουρκία”!

Η κίνηση της Τουρκίας να υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με τη Λιβύη ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Δεν έγινε αντιληπτό από την Αθήνα; Υποβαθμίστηκε η τουρκική εξαγγελία; Στην ελληνική πρωτεύουσα αναπτύχθηκε μια προσέγγιση σύμφωνα με την οποία οι παράνομες ενέργειες της κατοχικής δύναμης θα περιορίζονταν στην κυπριακή ΑΟΖ.

Και μάλιστα επελέγη η… ψύχραιμη, σοβαρή, χαλαρή αντίδραση έχοντας κατά νου ότι με αυτό τον τρόπο η Άγκυρα δεν θα στρεφόταν προς την Ελλάδα. Κακός υπολογισμός, επιδερμική αντιμετώπιση των δεδομένων; Μάλλον “ανορθόγραφη»”ανάγνωση της τουρκικής πολιτικής. Κι όταν, τελικά, έγινε το αναμενόμενο, τα τουρκικά βήματα προς την κατεύθυνση της αμφισβήτησης της θαλάσσιας περιοχής της Ελλάδος, ήχησε συναγερμός και έγιναν ενέργειες σε διπλωματικό επίπεδο.

Στάλθηκαν και οι προειδοποιήσεις προς την Τουρκία. Στην Άγκυρα προφανώς γνωρίζουν πως η προηγούμενη στάση των Αθηνών απορρέει από τα φοβικά σύνδρομα που χαρακτηρίζουν την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας. Παράλληλα, άρχισαν τα γνωστά ανεδαφικά και ανιστόρητα αφηγήματα, που αναπτύσσονται από τα συστημικά εν Ελλάδι ΜΜΕ.

Η Κύπρος, ακόμα, «κείται μακράν»!

Ότι δηλαδή σε περιπέτειες την Ελλάδα βάζουν οι “απερίσκεπτες” κινήσεις των Κυπρίων (όπως το 1974;!). Και άρχισε το μοιρολόι, που φθάνει μέχρι και το 2004, με τον, δήθεν, αθώο ρητορικό μονόλογο: «Εάν δεχόντουσαν το σχέδιο Ανάν, δεν θα τα είχαμε όλα αυτά». Τούτο, βέβαια, αποτελεί τον θρίαμβο της επιδερμικότητας και της αναπαραγωγής των όσων διδάχθηκαν κάποιοι σε επιχορηγούμενες διακοπές.

Πέρα από αυτά και η εκ των έσω, υποτίθεται, ενημέρωση πως οι σκέψεις της Λευκωσίας για τη Χάγη δεν διαβιβάσθηκαν στην Αθήνα πριν δημοσιοποιηθούν! Που δεν ισχύει αυτό καθώς τόσο η νυν κυβέρνηση όσο και η προηγούμενη ήταν ενήμερες. Τούτο μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο κ. Δένδιας. Παράλληλα οι εν Ελλάδι ειδήμονες αποφάνθηκαν πως η Κύπρος “φόρτωσε” στην Ελλάδα τις τριμερείς συνεργασίες (μπορεί η Κύπρος να σύρει την Αθήνα;).

Για το γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε να διαδραματίζει ρόλο στην περιοχή λόγω αυτών των τριμερών ούτε λόγος. Η Αθήνα ακόμη και να μην είχε δεσμούς με τη Λευκωσία θα έπρεπε να τις επιδιώξει ώστε μέσω της να διαμορφώσει στρατηγικά ανοίγματα στην περιοχή. Άλλες χώρες, που δεν έχουν τους δεσμούς που έχει η Ελλάδα με την Κύπρο, σπεύδουν να αξιοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν τη στρατηγική θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Ελλάδα γιατί δεν το κάνει; Είναι πια τόσο μακριά η Κύπρος;

Η Τουρκία εξακολουθεί να απειλεί

Το θέμα δεν είναι η παραγωγή αφηγημάτων που αναδεικνύουν διαφορετικές προσεγγίσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας. Οι εξελίξεις, η τουρκική επιθετικότητα δεν μπορούν να περιμένουν για να ασχοληθούμε κατά πόσο έχουν ή όχι χημεία οι δυο κυβερνήσεις. Ούτε εάν έχουν διαφορετικές στοχεύσεις, αν και προέρχονται από τον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο. Ούτε θα πρέπει τώρα, σε αυτή τη φάση, να εξεταστεί ποιοι είναι περισσότερο “δεξιοί και αδέξιοι”.

Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι πώς αντιμετωπίζεται η τουρκική επεκτατικότητα. Κι αυτό αφορά στον Ελληνισμό στο σύνολό του. Τι πρέπει να γίνει; Η απάντηση δεν είναι απλή. Και δεν είναι μία, αλλά σύνθετη. Αυτό που είναι πρόδηλο είναι πως με δοκιμασμένες αποτυχημένες πολιτικές δεν μπορούν να γίνουν πολλά. Για την ακρίβεια τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Υπάρχει ανάγκη ριζικής πολιτικής στροφής.

Η πολιτική του κατευνασμού όχι μόνο δεν αποδίδει αλλά αποβαίνει καταστροφική. Χρειάζεται σοβαρή, κοινή, αποτρεπτική πολιτική απαλλαγμένη από φοβικά σύνδρομα και με σημαία την υπεράσπιση της κυριαρχίας των δυο κρατών. Αυτό θα καταστεί εφικτό όταν οι κινήσεις προκαλούν κόστος στην Τουρκία και τούτο θα γίνει εφικτό, μεταξύ άλλων, με την αξιοποίηση πολλών και διαφορετικών συμφερόντων τρίτων χωρών.