“Στη σωστή πλευρά” ή “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Ιστορίας;

Οι προσκλήσεις της ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης να εμφανιστεί ο προέδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι στα αντίστοιχα Κοινοβούλια κατέδειξε για μια ακόμα φορά την τραγική ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών του Ελληνισμού όχι μόνο να αξιοποιήσουν τις όποιες ευκαιρίες ανοίγονται στην σημερινή γεωπολιτική ρευστότητα, που επέφερε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά ακόμα και να υπηρετήσουν στοιχειωδώς τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική αξιοπρέπεια. Αποτέλεσμα να εμφανίζονται σαν “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Ιστορίας.

Η πλήρης και τυφλή πρόσδεση στο νατοϊκό άρμα και στις αμερικανικές επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή επιδεινώνουν τα μεγάλα προβλήματα στα εθνικά ζητήματα. Προβλήματα που προέρχονται από την τουρκική ενίσχυση και τον αντίστοιχο διαχρονικό ρόλο του ΝΑΤΟ έναντι των παράνομων τουρκικών αξιώσεων απέναντι στις δύο κρατικές οντότητες του Ελληνισμού.

Γιατί μόνο οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Ιστορίας θα επέτρεπαν στην μεν ελληνική Βουλή να ομιλήσει μετά τον Ουκρανό πρόεδρο μέλος του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ. Στη δε κυπριακή Βουλή όχι μόνο να μην γίνει οποιαδήποτε αναφορά από τον Ζελένσκι στην τουρκική εισβολή και κατοχή, αλλά και μόλις επιχείρησε η πρόεδρος της κυπριακής Βουλής να αναφερθεί σε αυτήν οι Ουκρανοί φρόντισαν να διακόψουν την απευθείας σύνδεση επικαλούμενοι τεχνικό πρόβλημα! Κι αυτό προφανώς έγινε, προκειμένου να αποφύγει ο Ουκρανός πρόεδρος να δυσαρεστήσει τον φίλο του, πρόεδρο της Τουρκίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει δημόσια τονίσει και όπως αποδεικνύεται από την συστηματική ουκρανική επιμονή να είναι η Τουρκία μέλος των εγγυητριών δυνάμεων σε μια μελλοντική ρωσοουκρανική συμφωνία.

Μια εκ των βασικών αιτίων της παρακμιακής πορείας της Ελλάδος τις τελευταίες δεκαετίες και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας. Συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος σε θεραπαινίδα της παρασιτικής ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα. Αποτέλεσμα αυτών είναι η συνεχής υποχώρηση της χώρας στο διεθνή χώρο, η συστηματική κατευναστική πολιτική έναντι της τουρκικής επιθετικότητας, η εξαφάνιση του διεθνούς χαρακτήρα του Κυπριακού από ζήτημα εισβολής και κατοχής της Τουρκίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα και η μετατροπή αυτού σε μια παρεπόμενη ελληνοτουρκική διαφορά.

Συνέπεια αυτής της παρακμιακής κατάστασης  είναι και η επικίνδυνη απόφαση της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ να εντάξει τη χώρα στην πρώτη γραμμή του αντιρωσισμού, στέλνοντας  και  στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, αντί να παραμείνει στην καταδίκη της ρωσικής επίθεσης για λόγους αρχών, όταν τα στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα των δύο κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού απαιτούν ισορροπημένες και όχι αναίτιες επιθετικές κινήσεις προς τη Ρωσία.

Χρήσιμοι ηλίθιοι της ιστορίας

Η ανόητη κυβερνητική επιχειρηματολογία ότι μπαίνοντας στην πρώτη γραμμή κατά της Ρωσίας θα υποχρεώσουμε στο μέλλον το ΝΑΤΟ και τις ευρωπαϊκές χώρες να μας συνδράμουν σε περίπτωση τουρκικής απειλής έχει πλήρως αποδομηθεί. Ήδη ο επιτήδειος γείτονας εισπράττει τις ευχαριστίες των δυτικών συμμάχων, που αποδέχονται δημόσια τον αυτόνομο περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας. Η Τουρκία, ενώ είναι η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ που δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, επιβραβεύεται. Γίνεται αποδεκτός από όλους ο διαμεσολαβητικός ρόλος του Ερντογάν με συνέπεια την γεωπολιτική αναβάθμιση της Άγκυρας.

Έτσι, η Ελλάδα για μια ακόμα φορά απώλεσε την ευκαιρία να εκθέσει την αναθεωρητική τουρκική πολιτική έναντι της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, προβάλλοντας τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο, θέτοντας μετ’ επιτάσεως την ομοιότητα της ρωσικής εισβολής και πιθανόν της μελλοντικής κατοχής ουκρανικού τμήματος με την τουρκική κατοχή στη Κύπρο. Και βεβαίως απαιτώντας την στοιχειώδη δέσμευση κάλυψης της από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περίπτωση που αμφισβητηθούν τα κυριαρχικά ελληνικά δικαιώματα από την Τουρκία.

Η απουσία αυτών των πολιτικών και η έλλειψη της παγκόσμιας ανάδειξης του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής-κατοχής, όπως και η απαίτηση δέσμευσης των Δυτικών για ίδια αντιμετώπιση της Κύπρου με την Ουκρανία, μετατρέπουν την Ελλάδα και την Κύπρο στη σε “χρήσιμους ηλιθίους της Ιστορίας”. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχε εγκαταλειφθεί η άμεση αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ελλάδα, η ανακήρυξη της ΑΟΖ και η προώθηση του αγωγού EastMed με συμμετοχή και της Αιγύπτου ως σοβαρής προσπάθειας πραγματικής ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης.

Η προσπάθεια των Ουκρανών να επιχειρήσουν τη νομιμοποίηση του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ στην ελληνική Βουλή δείχνει ότι μας αντιμετωπίζουν κι αυτοί σαν “χρήσιμους ηλίθιους”. Δεν τόλμησαν βέβαια να επιχειρήσουν κάτι ανάλογο σε οποιαδήποτε άλλο Κοινοβούλιο δυτικής χώρας, όπου εμφανίστηκε ο Ζελένσκι.

Οι προκλητικές δηλώσεις Νούλαντ

Επιστέγασμα όλων αυτών ήταν και το πρόσφατο ταξίδι της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Νούλαντ σε Αθήνα, Άγκυρα και Λευκωσία, όπου λίγο έως πολύ περιέγραψε τη νέα αμερικανική αντίληψη για την περιοχή. Από αυτήν προκύπτει η ενίσχυση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας, η συμμετοχή της στο μοίρασμα των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων και ο παθητικός ρόλος αυτών, που οφείλουν να αποδεχτούν καταστάσεις που είναι αντίθετες με τα εθνικά τους συμφέροντα.

Ενδεικτικό των νέων αυτών δεδομένων αποτελεί η προσφώνηση του κατοχικού και απόλυτα εξαρτημένου στον Ερντογάν ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Τατάρ, σαν Πρόεδρου, με το γελοίο επιχείρημα ότι αυτό έγινε γιατί είχε πολύ καιρό να επισκεφτεί την Κύπρο και είχε προφανώς “ξεχάσει” την τουρκική παράνομη κατοχή της Μεγαλονήσου! Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι Αμερικανοί πιέζουν την Ελλάδα και την Κύπρο να αποσύρουν αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα ρωσικής κατασκευής από τα ελληνικά νησιά και την Κύπρο, παρά το γεγονός ότι αυτά είναι απολύτως αναγκαία για τη στοιχειώδη άμυνα τους.

Έτσι, οι Αμερικανοί λειτουργούν υπόγεια και έμμεσα υπέρ των τουρκικών αξιώσεων για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών. Και όμως τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση είναι έτοιμες σαν “πειθήνια πιόνια” να ενδώσουν, χωρίς καν να απαιτήσουν την πρότερη αντικατάσταση αυτών με αντίστοιχα αμερικανικά όπλα, διαπράττοντας έτσι ιστορικό λάθος σε βάρος των στοιχειωδών εθνικών συμφερόντων.

Σε όλα αυτά να προστεθεί και η σχεδόν πλήρης επιθετική διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδος και Κύπρου με τη Ρωσία που θα έπρεπε να διαφυλαχθούν ως αντίβαρο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εθνικής στρατηγικής στην περιοχή. Άλλο αυτό κι άλλο το γεγονός ότι Αθήνα και Λευκωσία όφειλαν για λόγους αρχών να καταδικάσουν την ρωσική εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα, όπως πρέπει να κάνει για οποιαδήποτε άλλη εισβολή. Με αυτά, λοιπόν, ολοκληρώνεται το παζλ μιας καταστροφικής για τα εθνικά συμφέροντα πολιτικής, συνέπεια της ανεπάρκειας, ολιγωρίας και της πλήρους εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού εξουσίας.