Σε λίγο οι γνωστές “μοιρολογίστρες” θα λένε “και λίγα μας κάνουν οι Τούρκοι”!

Εθνικό άθλημα είναι –για κάποιους– το αυτομαστίγωμα. Και σε αυτό το άθλημα ασκούνται όσοι θεωρούν ότι μέσα από το αφήγημα πως για όλα φταίνε οι Ελληνοκύπριοι, θα “δικαιώσουν” την πολιτική της προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Είναι δε εκπληκτικό πως με το παραμικρό “ξυπνούν” τα αντανακλαστικά των διαφόρων αυτών και ξεκινούν τα γνωστά μαζοχιστικά για τις ευθύνες της ελληνικής πλευράς και του γνωστού πως έχουμε… κάνει και εμείς.

Λέγεται συνεχώς ότι η Τουρκία είχε δικαίωμα να εισβάλει στην Κύπρο με βάση τις Συμφωνίες του 1960. Μύθος, που αναπαράγεται από την Τουρκία για να δικαιολογεί ένα έγκλημα, λέγεται, όμως και από κάποιους στην ελληνική πλευρά. Σύμφωνα με γνωμάτευση του νομικού τμήματος του ΟΗΕ (19/5/1959), η Συνθήκη Εγγυήσεως απέκλειε τη χρήση βίας.

Περαιτέρω, το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη, που αποτελεί κανόνα αναγκαστικού δικαίου, ορίζει ρητώς ότι: «Πάντα τα μέλη θα απέχωσι εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις της απειλής ή χρήσεως βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε κράτους ή καθ’ οιονδήποτε άλλον τρόπον ασυμβίβαστον προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Βεβαίως εξαιρούνται οι περιπτώσεις που αφορούν τη νόμιμη άμυνα (άρθρο 51) και η εφαρμογή εξαναγκαστικών μέτρων του κεφαλαίου 7.

Το 1974 η χούντα και η ηγεσία της ΕΟΚΑ Β κινήθηκαν σε συνεννόηση με την Τουρκία και τους Αμερικανούς στρώνοντας το δρόμο για την εισβολή και την κατοχή τμήματος του νησιού. Αυτό δεν νομιμοποιεί την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Δεν δημιουργεί “κεκτημένο” ώστε τα αποτελέσματά της να αποτελούν τη βάση για την επίτευξη συμφωνίας. Δυστυχώς, όμως, αυτό γίνεται από το 1974 και εντεύθεν.

Το τελευταίο μίλι για την πλήρη υποταγή

Λέγεται πως για τα δεινά του ελληνισμού της Πόλης φταίνε οι Ελληνοκύπριοι. Πέραν ότι τούτο είναι ανιστόρητο, επιχειρεί να θέσει εκτός της μεγάλης εικόνας το προφανές. Ότι, δηλαδή, υπάρχει διαχρονικός σχεδιασμός της κατοχικής δύναμης για υλοποίηση της επεκτατικής της πολιτικής, χρησιμοποιώντας πρακτικές εθνοκάθαρσης. Αυτό δεν θέλουν να το βλέπουν, γιατί δεν υποστηρίζει το αφελές αφήγημά τους. Το θέμα τούτο, ως γνωστό, επανήλθε στις μέρες μας από όσους θέλησαν να “προστατεύσουν” τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής μετά το ατόπημά του.

Η εύκολη οδός είναι να θυμούνται κάποιοι τους μύθους για το ότι φταίει, δήθεν, η Κύπρος. Πρόκειται για το αφήγημα των ιδίων, που θεωρούν πως για τη μη λύση του Κυπριακού φταίνε οι Ελληνοκύπριοι και όχι η κατοχική Τουρκία. Λανθασμένοι χειρισμοί έγιναν και γίνονται. Κυρίως εκείνοι που οδηγούν σε συνεχή διολίσθηση του Κυπριακού και βαθμηδόν ικανοποιούν τις τουρκικές απαιτήσεις. Οι χειρισμοί κρίνονται και ασκείται κριτική. Αλλά αυτό δεν ανατρέπει τα δεδομένα και τις πραγματικότητες.

Τα ερωτήματα στα όσα προβάλλονται, για τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται είναι τα εξής απλά: Είναι οι Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι εμποδίζουν την Τουρκία να αποσύρει τα κατοχικά της στρατεύματα και τους έποικους και να εγκαταλείψει την Κύπρο; Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι που δεν δέχονται το “τελευταίο μίλι” πριν την πλήρη υποταγή;

Ο επιβλαβής και διαχρονικός κατευνασμός

Είναι ο απόλυτος μαζοχισμός να επιχειρούν κάποιοι να φορτώνουν στους Ελληνοκύπριους ευθύνες, επειδή δεν αποδέχονται τα πάντα και δεν αποποιούνται δικαιωμάτων και ελευθεριών, ακόμη και εδραιωμένα δημοκρατικά δικαιώματα. Ακούστηκε πως φταίνε οι Ελληνοκύπριοι, η Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή… “αναγκάζουν” τον Ερντογάν να κάνει παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ!

Η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να κριθεί για τη διαχείριση, τον τρόπο που διασφάλισε ή όχι κάποιες συνεργασίες. Όχι όμως για το γεγονός ότι άσκησε ένα κυριαρχικό της δικαίωμα. Η ρητορική ενοχοποίησης του θύματος, είναι το ατράνταχτο “επιχείρημα” της απόλυτης εξίσωσης. Φταίνε, για παράδειγμα, οι Ελληνοκύπριοι επειδή οι Τουρκοκύπριοι έχουν ανησυχίες και όχι η κατοχική Τουρκία, η οποία τους πιέζει ασφυκτικά και ελέγχει κάθε κίνησή τους, τους εξωθεί σε μετανάστευση κ.λπ.

Το γεγονός ότι απέχουμε ένα μίλι από τη διχοτόμηση οφείλεται στο γεγονός ότι η διαχείριση που διαχρονικά γίνεται, ενισχύει την πολιτική του κατευνασμού. Οφείλεται ακόμα, στο ότι δεν υπάρχει πολιτική αποτροπής, αλλά διευκόλυνσης των επεκτατικών σχεδιασμών της Τουρκίας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως και “λίγα μας κάνει η Τουρκία”! Αυτό δεν το λένε –ακόμη– οι οπαδοί του αυτομαστιγώματος, αλλά το σκέφτονται.