Στα όρια της υποτέλειας η εξωτερική πολιτική του Μητσοτάκη

Μια κυβέρνηση που θεωρεί ως μέγιστη επιτυχία της εξωτερικής της πολιτικής, τις επιλογές της απέναντι στη Τουρκία. Είναι η πολιτική των ‘’ήρεμων νερών’’ που επισφραγίστηκε με τη Διακήρυξη των Αθηνών. Πόσο ήρεμα, όμως, είναι στην πραγματικότητα αυτά τα νερά;
Μπορεί να περιορίστηκαν οι παραβιάσεις των τουρκικών αεροπλάνων στο Αιγαίο, αλλά η Τουρκία έχει σαφώς επιθετική διάταξη απέναντι στην Ελλάδα. Υπάρχουν παραβιάσεις, όχι στον αέρα, αλλά στα ελληνικά χωρικά ύδατα.

Είχαμε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να κάνει λόγο για τουρκικούς πληθυσμούς σε Θράκη και Δωδεκάνησα. Είχαμε την παρεμπόδιση δια των όπλων ενός διευρωπαϊκού έργου στη Κάσο, όπως η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου. Όλα όσα συνέβησαν στην Κάσο αποτελούν ή όχι παραβίαση της Διακήρυξης των Αθηνών; Και γιατί δεν υπάρχει καταγγελία από την ελληνική πλευρά;

Η Διακήρυξη των Αθηνών χρησιμοποιήθηκε από την Τουρκία για να ‘’ξεπλυθεί’’ στην αμερικανική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, όσον αφορά στην αναθεωρητική της στρατηγική, να πάρει τα F-16, να προμηθεύεται ευρωπαϊκό αμυντικό εξοπλισμό και να διαμορφώσει μια νέα σχέση με τις ΗΠΑ και για την προμήθεια των F-35.

Στο θέμα του ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού, αντί η χώρα μας, ως μέλος της ΕΕ, να βρίσκεται σε θέση ισχύος, βρέθηκε αποδυναμωμένη, με την Τουρκία σαφώς αναβαθμισμένη και ενισχυμένη. Η Τουρκία συμμετείχε στις συνόδους κορυφής για την ευρωπαϊκή άμυνα, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ και η Ελλάδα αποκλείστηκε. Η Τουρκία συμμετέχει στον κανονισμό SAFE, ο οποίος εντάχθηκε στη βιομηχανική και όχι στην αμυντική πολιτική, με τις ελληνικές επιφυλάξεις να λαμβάνονται απλά υπόψη, σύμφωνα τη δήλωση του εκπροσώπου της Κομισιόν για θέματα Άμυνας.

O κανονισμός SAFE θέτει το γενικό πλαίσιο της διαδικασίας, θα ακολουθήσουν διμερείς συμφωνίες της ΕΕ με την τρίτη χώρα, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις. Άρα, καθοριστικό είναι το στάδιο της διμερούς συμφωνίας που θα αφορά την κάθε χώρα, για την υπογραφή της οποίας απαιτείται ομοφωνία, βάσει του άρθρου 212 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 218. Αυτό προκύπτει από την αιτιολογική έκθεση του άρθρου 23 του κανονισμού, σε συνδυασμό με τη δήλωση της Κομισιόν που καταγράφηκε στα πρακτικά της συνεδρίασης της 18ης Μαΐου. Είναι αποφασισμένη η Ελλάδα να θέσει βέτο; Η χλιαρή αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης που έχει αποφύγει να αναδείξει το θέμα, δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο.

Ο κ. Μητσοτάκης είχε πει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία της ΕΕ για τα αμυντικά προγράμματα με μια χώρα που διατηρεί το casus belli εναντίον της Ελλάδας. Είχε προσθέσει μάλιστα ότι ο ίδιος προτίθεται να θέσει το ζήτημα της άρσης του στον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος προχώρησε σήμερα σε ένα κρεσέντο προκλητικότητας από τα κατεχόμενα, χαρακτηρίζοντας ειρηνευτική επιχείρηση την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Ακόμα και αν το έκανε (που δεν το έκανε) ο Έλληνας πρωθυπουργός, τι πιθανότητες επιτυχίας είχε κάτι τέτοιο; Και πως θα εμπόδιζε την είσοδο της Τουρκίας στον ευρωπαϊκό αμυντικό μηχανισμό;

Εξωτερική πολιτική της υποτέλειας…

Ο ελληνικός θαλάσσιος χωροταξικός χάρτης διαμορφώθηκε με καθυστέρηση και μετά την απειλή προστίμων από την ΕΕ, αφού η κυβέρνηση δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την Τουρκία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Τουρκία απάντησε με δικό της χωροταξικό που περιλαμβάνει την τουρκική ΑΟΖ ως τμήμα της τουρκολιβυκής ΑΟΖ και με συντεταγμένες. Υπήρξε καταγγελία στην ΕΕ και σε διεθνείς οργανισμούς; Όχι.

Από τη στιγμή που η Λιβύη χρησιμοποιείται από την Τουρκία εις βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και μέσω αυτής ασκείται πίεση στη χώρα μας με το μεταναστευτικό, ποια είναι η αντίδραση της Ελλάδας; Είναι διατεθειμένη η Ελλάδα να θέσει βέτο σε οποιαδήποτε χρηματοδοτικό πρόγραμμα της ΕΕ προς τη Λιβύη;

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Η πολιτική της υποτέλειας και της αμεριμνησίας οδήγησε στον πλήρη αιφνιδιασμό και στη χλιαρή αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Η Ελλάδα αποσύρθηκε από όλα όσα συνέβαιναν στη Λιβύη, θεωρούσε ότι δεν την αφορούσαν. Η κυβέρνηση προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι το τουρκολιβυκό μνημόνιο και κυρίως η συμφωνία για τη συνεκμετάλλευση των λιβυκών υδρογονανθράκων με τουρκική εταιρεία, έγινε για να μπλοκάρει κάθε διαδικασία αξιοποίησης νότια της Κρήτης και να επιβάλλει λογικές συνεκμετάλλευσης σε όλο το Αιγαίο.

Όταν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, αλλά και όλοι όσοι στηρίζουν την πολιτική της υποτέλειας στριμώχνονται από τα γεγονότα αλλά και από αδιάσειστα επιχειρήματα, το μόνο που έχουν να πουν είναι: ‘’Και τι θέλετε να κάνουμε ; Πόλεμο;’’ Ούτε που τους περνάει από το μυαλό, αλλά ούτε και θέλουν να υιοθετήσουν μια ενεργητική εξωτερική και αμυντική πολιτική απέναντι σε φίλους, συμμάχους, εταίρους και τρίτους. Γιατί αυτό δεν σημαίνει πόλεμο, σημαίνει, όμως, ότι μάλλον θα πρέπει να δυσαρεστήσουμε φίλους και συμμάχους από τη στιγμή που η Ελλάδα θα αποκτήσει φωνή και δεν θα αποδέχεται αυτά που άλλοι αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.