Στη διακεκαυμένη ζώνη οδηγεί ο Ερντογάν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Οι πρόσφατες πρωτοφανείς για ηγέτη χώρας δηλώσεις–απειλές Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδος και η επανάληψη αυτών σε καθημερινή βάση, από το στενό κύκλο εξουσίας της Τουρκίας με πρωτεργάτη τον Τσαβούσογλου, που έχει αναλάβει εργολαβικά το δόγμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, έχουν επαναφέρει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε κατάσταση διακεκαυμένης ζώνης.

Για μια ακόμα φορά εξαϋλώθηκαν στην κυριολεξία οι ψευδαισθήσεις του ελληνικού κατεστημένου περί επίτευξης περιόδου νηνεμίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά τη πρόσφατη και αχρείαστη συνάντηση Μητσοτάκη–Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη. Η συνήθης επιδερμική ανάλυση της πλειοψηφίας των φορέων που διαμορφώνουν τον εσωτερικό δημόσιο διάλογο -και κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης- στηρίζεται σε επιχειρήματα του τύπου ότι όλα αυτά γίνονται ως απάντηση στην ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο και στην, υποτιθέμενη, απομόνωση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ. Πρόκειται για μια ακόμη φορά για επιφανειακά φληναφήματα που όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση υποκρύπτουν υπαρκτούς και σοβαρούς κινδύνους για τη χώρα, η οποία θα έπρεπε να βρίσκεται σε σοβαρή εγρήγορση.

Ως προς τα περί απομόνωσης, η αντικειμενική προσέγγιση του ζητήματος αυτού είναι ότι για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ η Τουρκία αποτελεί μια ισχυρή περιφερειακή χώρα, ένα τεράστιο γεωπολιτικό οικόπεδο, που θα κάνουν τα πάντα για να την διατηρήσουν στο δυτικό άρμα με αμφίβολα, πάντως αποτελέσματα στην πορεία του χρόνου και στη τελική διαμόρφωση του πολυπολικού κόσμου και ειδικότερα του ευρασιατικού γιγάντιου πόλου που φαίνεται να δημιουργείται σταδιακά μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Για αυτό, έδειξαν ότι είναι έτοιμες να καταπιούν τα πάντα εν σχέσει με τις τουρκικές προκλήσεις και αυθαιρεσίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όχι μόνο δεν ενοχλούνται από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν ακολουθεί στις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, επωφελούμενη έτσι οικονομικά και γεωπολιτικά από τον ειδικό ρόλο που της αποδίδει και η ίδια η Ρωσία, αλλά αντιθέτως εξαίρεται από όλους τους δυτικούς ο δήθεν αυτόνομος και ειρηνοποιός ρόλος του επιτήδειου ουδέτερου. Ο δε, ανεκδιήγητος, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, δεν σταματά δημόσια να δηλώνει ότι πρέπει να αντιληφθούμε τις δίκαιες ανησυχίες της Τουρκίας περί τρομοκρατίας (!) ως προς το επαπειλούμενο βέτο της, για την είσοδο της Φιλανδίας και της Σουηδίας.

Η προεκλογική ατζέντα Ερντογάν-Μπαχτσελί

Έτσι, την ώρα που η χώρα μας πορεύεται σε αυτήν την εικονική πραγματικότητα και τη ψευδομακαριότητα ότι δήθεν με τις κυβερνητικές επιλογές, της πλήρους πρόσδεσης στο άρμα των ΗΠΑ και με πρωταγωνιστικό ρόλο στο αντιρωσικό μέτωπο στο σύγχρονο Βιετνάμ της Ουκρανίας, έχει αναβαθμιστεί στη γεωπολιτική σκακιέρα, αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο κίνδυνο για θερμό επεισόδιο που προετοιμάζει το καθεστώς Ερντογάν στο Αιγαίο, στη Θράκη και την Κύπρο. Επιθετική ενέργεια που πιθανολογείται ότι ενόψει της προβλεπόμενης εκλογικής αποτυχίας επανεκλογής Ερντογάν στις προσεχείς τουρκικές εκλογές, είναι πολύ πιθανόν να πραγματοποιηθεί προκειμένου να παίξει το ρόλο του “ελιξιρίου” στο διάχυτο επεκτατικό τουρκικό εθνικισμό, που μπορεί να συνενώσει τόσο τα ευρύτερα στρώματα εξουσίας, όσο και τη πλατιά μάζα των απλών ψηφοφόρων, που λόγω της συγκρότησης του τουρκικού κράτους αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο χειραγώγησης τους.

Και αυτό γιατί το καθεστώς Ερντογάν, που χτίστηκε στην προηγούμενη εικοσαετία έχοντας διαφορετική αφετηρία και στόχους (ξεδόντιασμα του βαθέως κεμαλικού κράτους αρχικά και εμφύλια σύρραξη μεταξύ των νέο-οθωμανικών δικτύων Ερντογάν – Γκιουλέν στη συνέχεια), το τελευταίο διάστημα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, στηρίζεται στον πυρήνα του εξτρεμιστικού ακροδεξιού Μπαχτσελί και στην ευρασιανιστική αντιδυτική πτέρυγα σημαντικών τμημάτων του παλαιού κεμαλικού καθεστώτος. Πρόκειται για ένα συνασπισμό δυνάμεων που η συγκολλητική τους ουσία είναι ο επεκτατικός εθνικισμός και ο επιθετικός αναθεωρητισμός σε συνδυασμό με την πλήρη καταπάτηση των αρχών του διεθνούς δικαίου.

Ήδη εν σχέσει με τη γενέθλια πράξη ίδρυσης του τουρκικού κράτους, που είναι η συνθήκη της Λωζάνης, αυτή έχει κατακρεουργηθεί όσον αφορά τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και σειρά έχουν οι ρυθμίσεις που αφορούν την Ελλάδα και το Αιγαίο προς την ίδια κατεύθυνση. Εξ ου και οι συνεχείς επιθετικές δηλώσεις και κινήσεις της τουρκικής διπλωματίας για το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης τω ελληνικών νησιών, τα οποία η τουρκική ανατολική πονηρία φτάνει να τα συνδέει και με το καθεστώς κυριαρχίας τους.

Το αρνητικό προηγούμενο της Κύπρου

Δεν πρόκειται συνεπώς για επιδερμικές ή επιφανειακές τουρκικές οχλήσεις συνδεόμενες με τη συγκυρία, αλλά για σταθερή διαχρονική τουρκική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Λόγω δε ακριβώς της κυριαρχίας του επεκτατικού εθνικιστικού αφηγήματος τα τελευταία χρόνια, έχουν λάβει αυτή την προχωρημένη θέση απειλής εκ του συγκερασμού της πολιτικής της “γαλάζιας πατρίδας” μέσω της οποίας επιδιώκεται ο διαμοιρασμός του Αιγαίου και η αποστρατωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, έτσι ώστε να καταστούν εύκολη λεία κατά το οδυνηρό παράδειγμα της Μεγαλονήσου. Εκεί, ελληνικά χέρια (χουντική τριανδρία), απέσυραν την ελληνική μεραρχία και άνοιξαν τον δρόμο στον ΑΤΤΙΛΑ να πραγματοποιήσει επιβίβαση (γιατί απόβαση με την ελληνική μεραρχία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί).

Εν όψει, συνεπώς, των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία, που ο ανώτερος χρόνος είναι το επόμενο καλοκαίρι και εν όψει του κινδύνου να απωλέσει την εξουσία ο Ερντογάν, αλλά και όλο το καθεστώς εξουσίας που έχει στηθεί όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πραγματοποιήσει κάποιο θερμό επεισόδιο ή να προχωρήσει σε προσάρτηση στην Τουρκία των κατεχομένων στην Κύπρο, στην προσπάθειά του να ηλεκτρίσει τη διάχυτη εθνικιστική αντίληψη τη τουρκικής κοινωνίας.

Απέναντι σε αυτή την προκλητική συμπεριφορά της Άγκυρας, που θρασύτατα θέτει θέμα κυριαρχίας των ελληνικών νησιών μετά από έναν αιώνα, οι συνήθεις απλές απαντήσεις του υπουργείου Εξωτερικών δεν φτάνουν. Απαιτείται άμεσα η συστηματική και δυναμική έκθεση του παράνομου και επιθετικού τουρκικού αναθεωρητισμού σε όλα τα διεθνή φόρα, πριν η τουρκική θρασύτητα αποκτήσει διεθνές ακροατήριο. Οι συνήθεις ανεκτικές και άχρωμες ελληνικές αντιδράσεις που οφείλονται και στο διαχρονικά διαμορφωθέν φοβικό σύνδρομο των ελίτ των Αθηνών αποτελούν, αν συνεχιστούν, θανάσιμη παγίδα για τα ελληνικά συμφέροντα.

Η χώρα μας οφείλει πριν να είναι αργά, παράλληλα με την επιθετική διπλωματική διαπόμπευση του τουρκικού παραλογισμού, να προχωρήσει στην σοβαρή ενίσχυση των ελληνικών νησιών με σύγχρονα και έξυπνα πυραυλικά συστήματα και όχι να αποψιλώνει την αμυντική ικανότητα αυτών, στέλνοντας κρίσιμα όπλα στην Ουκρανία χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη άμεσης αντικατάστασης. Το Αιγαίο θα πρέπει να είναι μία μεγάλη αποτρεπτική ομπρέλα και χώρος αντιπρόσβασης απέναντι στην αποβατική τουρκική στρατιά του Αιγαίου.