Στημένο παιχνίδι ο ελληνοτουρκικός διάλογος υπέρ του Ερντογάν

Θα αρχίσουν, όπως μεταδίδεται, συνομιλίες μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, αρχικά σε τεχνικά ζητήματα, με στόχο να καθοριστεί η ατζέντα. Όμως, αυτός ο ελληνοτουρκικός διάλογος θα σημαίνει και αποκλιμάκωση; Όλα αυτά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τις επόμενες δυο εβδομάδες, με κομβικό σημείο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 24ης και 25ης Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή θα συζητηθεί το θέμα των κυρώσεων κατά της Τουρκίας.

Μέχρι τότε θα παρακολουθήσουμε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών και τακτικών κινήσεων. Η Άγκυρα δεν θέτει, όπως αναφέρει, όρους για την έναρξη ενός διαλόγου, τη στιγμή κατά την οποία οι μη προϋποθέσεις παραπέμπουν σε εφ’ όλης της ύλης διάλογο. Αυτό δεν ενοχλεί τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, ούτε ασφαλώς και τους συνοδοιπόρους τους στην ΕΕ.

Θα πρέπει, ωστόσο, να ενοχλεί την Αθήνα, που δεν θα θέλει προφανώς να παγιδευτεί σε μια διαδικασία για επίλυση όλων των ζητημάτων που εγείρει η κατοχική Τουρκία. Δηλαδή, των παράνομων και παράλογων αξιώσεων του καθεστώτος Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν διεκδικήσεις σε βάρος της Τουρκίας, ωστόσο θα πρέπει να κάνουν όλα όσα επιβάλλεται για να διασφαλίσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Θα είναι προφανώς όρος στο πλαίσιο που ετοίμασε το εγκεφαλικά νεκρό, όπως το χαρακτήρισε ο Μακρόν, ΝΑΤΟ, η αποφυγή κινήσεων κλιμάκωσης της έντασης. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, πάγωμα των εξοπλισμών από πλευράς της Αθήνας, όπως και πάγωμα της συμφωνίας με το Παρίσι; Είναι σαφές πως ενοχλεί πολλούς μια συμφωνία Ελλάδος και Γαλλίας και θα θέλουν να την αποτρέψουν.

Ελληνοτουρκικός διάλογος και παγίδες

Η κατοχική δύναμη θέλει να αποφύγει το πεδίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, υποτίθεται, είναι γήπεδο της Ελλάδος και της Κύπρου. Επιλέγει όχι τυχαία αυτό του ΝΑΤΟ, όπου αισθάνεται πιο ισχυρή και με δικό της τον διαιτητή! Μοιάζει να παίζει μπάλα με “πιασμένο” διαιτητή και πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα! Κανείς δεν επιλέγει την ένταση, πλην της Τουρκίας. Την ένταση την προκαλεί η κατοχική δύναμη και αυτή πρέπει να κάνει τα βήματα της αποκλιμάκωσης.

Είναι δε ξεκάθαρο πως δεν θα πρέπει τον λογαριασμό για την αποκλιμάκωση να τον πληρώσουν Ελλάδα και Κύπρος. Γιατί αυτό φαίνεται ότι γίνεται παρασκηνιακά. Είναι σαφές πως η κίνηση της μη ανανέωσης της NAVTEX από τουρκικής πλευράς, έχει στοιχείο τακτικισμού. Είναι μια κίνηση που επιδιώκει να προκαλέσει και προβλήματα εντός της ΈΕ. Δηλαδή, μεταξύ αυτών που χαϊδεύουν κατευναστικά την κατοχική δύναμη και εκείνων που επιμένουν σε κυρώσεις.

Την ίδια ώρα, η Άγκυρα θεωρεί πως θα βάλει την Αθήνα σε δίλημμα. Είτε να υποστηρίξει τη Λευκωσία, που θα πρέπει να επιμείνει σε κυρώσεις από τη στιγμή που οι παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ θα συνεχίζονται, είτε θα διαχωρίσει τη θέση της από την Κύπρο. Εάν επιλέξει το πρώτο σενάριο, που είναι το αναμενόμενο και επιβαλλόμενο, η Τουρκία προφανώς και θα χρησιμοποιήσει τη στάση της για να την κατηγορήσει πως δεν θέλει διάλογο, ή πως πυροδοτεί το κλίμα την ώρα που αυτός ξεκινά.

Το δεύτερο σενάριο, αυτό δηλαδή της τήρησης αποστάσεων από τη Λευκωσία, εάν  τελικώς υιοθετηθεί, θα συνιστά εθνική αυτοχειρία. Θα ικανοποιήσει τους λεγόμενους “εκσυγχρονιστές” σε Ελλάδα και Κύπρο, που εκφράζουν εν πολλοίς τον τουρκικό εθνικισμό, αλλά θα διαρρήξει τις ελληνοκυπριακές σχέσεις. Είναι σαφές πως η επιστροφή του Oruc Reis στο λιμάνι της Αττάλειας έγινε για λόγους τακτικής ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Προκαλεί ο Ακάρ

Εάν όμως η αποχώρηση του ερευνητικού σκάφους έγινε στα πλαίσια της αποκλιμάκωσης, πώς άραγε εξηγούνται οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων; Δηλώσεις, όπως αυτές του υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, ότι δεν πρέπει να μιλάνε οι Έλληνες για να μη γίνουν «μεζές για τα συμφέροντα άλλων»;

Πως εξηγείται η αντίδραση, πάλι του Ακάρ, για την παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, στο Καστελλόριζο: «Λες και δεν υπήρχε άλλο νησί για εορτασμούς»! Θα μπορούσε δηλαδή η απελευθέρωση του Καστελόριζου, με βάση την τουρκική λογική, να γιορταζόταν στην Κεφαλονιά, για να μην ενοχληθεί το φασιστικό καθεστώς Ερντογάν!

Ο δρόμος προς τον διάλογο θα έπρεπε να ήταν στρωμένος με επιχειρήματα. Όμως εκεί που εμπλέκεται η κατοχική Τουρκία είναι γεμάτος παγίδες. Η Άγκυρα θα επιχειρήσει, διά του διαλόγου, να νομιμοποιήσει τις επεκτατικές της επιδιώξεις, θέτοντας τις παράνομες αξιώσεις της, στις περιοχές που γκριζάρει. Ο διάλογος για να έχει σημασία πρέπει να περιοριστεί στη μια και μοναδική διαφορά που υπάρχει, δηλαδή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Για να έχει σημασία ο διάλογος, πρέπει να τερματίσει την πολιτική της προέλασης η κατοχική δύναμη.