Στην επόμενη στροφή: Ποιος θα κρατήσει -πάνω από τρεις μήνες- ένα μέτωπο με Τουρκία;

Στην συνεχιζόμενη πρακτική της κεντρικότερης πλευράς εξωτερικής πολιτικής της χώρας (“εθνικών θεμάτων”, όπως τα βαφτίζουμε στην Ελλάδα, σε μια ακόμη επίδειξη ιδιαιτερότητας) που αποτελούν τα ελληνοτουρκικά, είχαμε εντελώς πρόσφατα μιαν απόλυτα αναμενομένη η εξέλιξη.

Που σαν να προκάλεσε σάστισμα αν μη σοκ στους επίσημους κύκλους – και, λίγο-πολύ στον μιντιακό χώρο ο οποίος είτε ακολουθεί άκριτα, είτε αντιπαρατίθεται με αυτοματισμό στην εκάστοτε διακηρυσσόμενη/εκάστοτε εφαρμοζόμενη (ή: «εφαρμοζόμενη») /εκάστοτε ανατρεπόμενη γραμμή πολιτικής.

Αναφερόμαστε στην μη-εξαίρεση της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας από το υπό εξέλιξη ευρύτερο πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Ευρώπης, πάντως τον πυρήνα του που είναι το SAFE: είτε με υπεργολαβίες, είτε μέσω συνεργασιών μιας Leonardo με Baykar ή της μετοχικής σχέσης Piaggio επίσης με Baykar. Ώρες προτού προκύψει η συμμετοχή (και) Τουρκίας στους εξοπλιστικούς σχεδιασμούς ΕΕ/SAFE, ο άτυχος Νίκος Δένδιας διεκήρυσσε ότι «δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε την Ευρώπη, εάν ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών» (ξαναδιαβάστε το λεκτικό!). Νωρίτερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πει αντίστοιχα – αλλά διακριτικότερα – προς Μελόνι και Μερτς.

Ελληνοτουρκικά και η δυναμική του ReArm Europe

Δεν ήταν ότι δεν γνώριζαν πώς και η δυναμική του ReArm Europe και η βολική λύση της στροφής στον κανόνα της πλειοψηφίας θα λειτουργούσε ανεμπόδιστα, θέτοντας τις Ελληνικές (και Κυπριακές) επιφυλάξεις στην πέρα άκρια του περιθωρίου. Ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι και η ευρωπαϊκή πολιτική (ενθουσιώδης πλειοδοσία στις πρωτοβουλίες “ευρωπαϊκής άμυνας” χωρίς περισσήν προσοχή στο περιεχόμενο της συζήτησης) και οι τοποθετήσεις/κινήσεις με Τουρκία στην εικόνα, απευθύνονται στο εσωτερικό.

Στην ελληνική κοινή γνώμη. Τόσο από την εκάστοτε Κυβέρνηση, όσο και από την – τώρα-τώρα αποδυναμωμένη και πάντως πολυδιασπασμένη – Αντιπολίτευση. Με την λειτουργία και του υπερπρόθυμου να ανεβάζει τους τόνους Ελληνικού μιντιακού περιβάλλοντος να ενισχύει αυτό ακριβώς το φαινόμενο: μείζονες τοποθετήσεις «προς τα έξω», με τα μάτια στραμμένα «προς τα μέσα».

Αναμείνατε τώρα αναφορές στο γιατί δεν ανακόψαμε την τουρκική προσέγγιση στο κέντρο των Ευρωαμυντικών σχεδιασμών με κάτι σαν βέτο (o Ανδρέας είχε παίξει με το θυμικό του Έλληνα όταν μπόλιασε την δημόσια συζήτηση με την υπερήφανη εκδοχή της υπεράσπισης της ομοφωνίας, γιατί αυτό είναι η αναφορά στο “βέτο”).

Με την ίδια ευκολία που στην επόμενη, ή έστω την μεθεπόμενη, στροφή θα ακούσουμε να προβάλλονται οι αρετές μιας ακόμη περιόδου «ήρεμων νερών» σε νέα φάση αναζήτησης διόδευσης προς ρύθμιση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας ή και ελληνοτουρκικής συμπόρευσης πέρα από τα μέχρι τώρα πεδία. [Θεωρείτε ακραίο το ενδεχόμενο να έρθει από το πουθενά – στον πλανήτη Τραμπ ζούμε! – και πάλιν η συζήτηση για κοινή ανάπτυξη των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου, με νέα επιχειρηματική εκδοχή του EMGF: θυμίζουμε Αίγυπτος/Γαλλία/ Ελλάδα/Ισραήλ/Ιταλία/Ιορδανία/ Κύπρος/ Παλαιστίνη; Και μάλιστα με ΗΠΑ να προσέρχονται – γιaαυτό είπαμε «επιχειρηματική εκδοχή», βλέπε Exxon Mobil και Chevron – αν μη να οδηγούν; Αν αυτό το θεωρείτε ακραίο, σκεφθείτε τις αντιδράσεις άμα στο, πλαίσιο τουρκικής συμμετοχής στο SAFE, προταθεί προσέλευση και Ελληνικής επιχείρησης σε κοινή δράση, για άμβλυνση των αντιθέσεων].

Ασφαλώς οι απ’ εδώ τοποθετήσεις επηρεάζονται – αποφασιστικά σε κάποιες στροφές των πραγμάτων – από τις απ’ εκεί στάσεις. Δεν είναι τυχαίος παίκτης ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και, παρ’ όλες τις ανόητες (εκ του «α» στερητικόν+νόημα) Ελληνικές απόψεις περί τουρκικής οικονομίας που δήθεν καταβυθίζεται, δεν είναι απλή υπόθεση η σταθερά ανερχόμενη Τουρκική ισχύς. Η οποία και μπολιάζει τις αμυντικές δυνατότητες αλλά και επιτρέπει μεγαλοδυναμίτικες διεθνείς συμπεριφορές (Ουκρανικό, Συρία, Κουρδικό, σχέσεις με Κράτη του Κόλπου, Παλαιστινιακό/Γάζα).

Όμως οι απ’ εδώ τοποθετήσεις, αφήνοντας μάλιστα κατά μέρος τις εκκλήσεις για ένα μίνιμουμ συναίνεσης – «αυτά δεν γίνονται», δυστυχώς, αλλά έτσι είναι ! – θα χρειάζονταν να μένει ο πυρήνας της όποιας ελληνικής θέσης απέναντι στην Τουρκία σταθερός. Αν όχι για χρόνια, πάντως για τρεις τουλάχιστον μήνες! Δεν μας λείπουν τα άλλα προβλήματα για εσωκομματικές /η και κυρίως πολιτικές αντιπαραθέσεις.