Στήνουν σενάρια επί ψευδαισθήσεων για την Τουρκία…

Ελλάδα και Τουρκία έχουν εισέλθει, όπως διαλαλούν οι δυο πρωτεύουσες,  σε μια περίοδο βελτίωσης των σχέσεων. Τούτο γίνεται ως αποτέλεσμα  κινήσεων εκτόνωσης της έντασης από την Τουρκία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω αυτή την προκαλούσε. Το ζητούμενο είναι πόσο θα κρατήσει αυτή η νέα φάση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πότε η Άγκυρα θα επανέλθει στις παλιές και δοκιμασμένες γι αυτήν συνταγές.

Η “νέα εποχή” στα ελληνοτουρκικά μόνο για τους αφελείς και τους αδιάβαστους δεν θα έχει ημερομηνία λήξης. Ο Ερντογάν, που δεν τα πάει καλά στις δημοσκοπήσεις, ενδεχομένως όμως να τα πάει καλύτερα στις νοθείες, αναγνωρίζει προφανώς ότι δεν μπορεί να προτάξει, αυτή την στιγμή, τα θέματα με την Ελλάδα. Έχει ακόμη να μαζέψει τα ερείπια της κακοδιαχείρισης του, που αναδείχθηκαν στο φονικό σεισμό του περασμένου Φεβρουαρίου. Έχει, λοιπόν, πρωτίστως  να διαχειριστεί τις συνέπειες του σεισμού και την αντίδραση των πολιτών.

Χωρίς να εγκαταλείπει τις πάγιες παράλογες και παράνομες διεκδικήσεις του, κάνει ένα… διάλειμμα, επιφυλάσσοντας, ενδεχομένως,  τα χειρότερα για μετεκλογικά. Κι αυτή η συμπεριφορά δεν αναμένεται να είναι προνόμιο  μόνο τον Ερντογάν αλλά και του Κιλιτσντάρογλου, εάν και εφόσον αυτός κερδίσει τις εκλογές. Μακάρι, βέβαια, να διαψευσθούμε και το καθεστώς της Άγκυρας να έχει αποφασίσει να  εγκαταλείψει την επεκτατική της πολιτική έναντι της Κύπρου και της Ελλάδος και αντικρύσει τα συμφέροντά του μέσα από την επίλυση των προβλημάτων, στη βάση του διεθνούς δικαίου.

Όπως επισήμανε σε άρθρο του ο δημοσιογράφος Νίκος Μελέτης, «η  σπουδή που επιδεικνύεται από ορισμένους κύκλους στην Αθήνα για την επανέναρξη διαλόγου με την Τουρκία δυστυχώς θυμίζει την παράγκα του Χότζα. Φόρτωσε η Άγκυρα με τοξικότητα τον δημόσιο λόγο της εναντίον της Ελλάδας, φόρτωσε το Αιγαίο με  διαρκείς παραβιάσεις και υπερπτήσεις και τώρα ξαφνικά αφαιρεί και τα δυο, και η Ελλάδα θεωρεί ότι η παράγκα άδειασε. Και όμως, εκεί παραμένει το Τουρκολυβικό Μνημόνιο, οι νέες γκρίζες ζώνες με την θέση περί σύνδεσης της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και σε μεγάλα νησιά με την δήθεν υποχρέωση αποστρατικοποίησης και όλα τα άλλα».

Παραμένουν οι διεκδικήσεις

Επιπροσθέτως με την πιο πάνω αναφορά, περιγραφή, θα πρέπει να περιληφθεί και το Κυπριακό, στο οποίο η κατοχική δύναμη αναπτύσσει διάφορες πρωτοβουλίες, οι οποίες αφορούν την επιβολή νέων τετελεσμένων σε θάλασσα και έδαφος. Την ίδια ώρα σε εξέλιξη βρίσκεται εκστρατεία για αναβάθμιση και αναγνώριση του ψευδοκράτους. Αυτό, που έχουμε ενώπιον μας σήμερα, είναι ένα “διάλειμμα’ στις εντάσεις και οφείλουμε να παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα με ιδιαίτερη προσοχή και προσγειωμένοι.

Και ποιος δεν βλέπει πως μια ομαλοποίηση των σχέσεων Ελλάδος και Τουρκίας θα βοηθήσει; Όμως εξομάλυνση των σχέσεων δεν μπορεί να γίνει με τις επεκτατικές αξιώσεις της Άγκυρας στο τραπέζι και χωρίς εν πολλοίς να εγκαταλείπονται. Γιατί έχει σημασία και το τι δεν λένε οι Τούρκοι σε ό,τι αφορά τα ελλαδοτουρκικά. Εάν, για παράδειγμα, δεν επαναλαμβάνουν συνεχώς, όπως έπρατταν συνήθως μέχρι και πρόσφατα, για την κυριαρχία των νησιών, αυτό δεν σημαίνει πως έχουν αλλάξει πολιτική.

Θα θεωρηθεί αλλαγή πολιτικής εάν η Άγκυρα δηλώσει πως δεν έχει διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος. Θα θεωρείτο νέα στάση και συμπεριφορά, εάν άλλαζε πολιτική στην Κύπρο. Είναι γνωστό ότι η κατοχική Τουρκία έχει εθνική πολιτική, που δεν επηρεάζεται από την αλλαγή στην κυβέρνηση της χώρας. Κι ούτε προφανώς ανατρέπεται από τη «διπλωματία των σεισμών». Έχει αποκηρύξει η κατοχική δύναμη την επεκτατική της πολιτική και δεν το ξέρουμε;

Στο σκηνικό αυτό, της “νέας εποχής”, έχει θέση και η αμερικανική πλευρά, που ευνοεί τα “ήρεμα νερά”, χωρίς να ενδιαφέρεται ποσώς για το εάν λυθούν ή όχι τα ζητήματα, που προκαλούν τις εντάσεις. Ενθαρρύνει αλλά και πιέζει και το ζητούμενο είναι ποιος θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό. Οι αμερικανικοί σχεδιασμοί στην περιοχή για να προχωρήσουν χρειάζονται ηρεμία, κι αυτό προφανώς και επιδιώκουν με τη… νέα εποχή στα ελληνοτουρκικά. Για το περιεχόμενο δεν ενδιαφέρονται, ούτε και για τις παράπλευρές απώλειες.