Στις ράγες των κομματικών ή των εθνικών συμφερόντων;

Λέξεις χιλιοειπωμένες, συνθήματα αναπαλαιωμένα, μιμητισμοί γελοιότητας τεθνεώτος πρωθυπουργού, εξυπνακισμοί χαμηλού επιπέδου και πλαγιοκοπήσεις υποτίμησης του πολιτικού αντιπάλου, σε βαθμό ανεπίτρεπτο, συγκροτούν το προεκλογικό όλον του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Θλίβομαι. Και θλίβομαι όχι για κομματικούς λόγους, αλλά γιατί διαπιστώνω και πάλι στοιχεία τοξικότητας στον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο πολιτικός πολιτισμός του είναι απών, όπως ήταν το ’14 και το ’18, όταν ο μακιαβελισμός του αρχηγού του χτυπούσε κόκκινο φτάνοντας στα όρια ηθικής και πολιτικής εξόντωσης του αντιπάλου, γιατί έμπαινε εμπόδιο στα σχέδιά του για κατάκτηση της εξουσίας.

Θλίβομαι γιατί ο επικεφαλής του Αλέξης Τσίπρας δεν δείχνει να έγινε σοφότερος και ωριμότερος από το 2015. Αντίθετα, συνεχίζει να τροχοδρομεί στις ράγες του διχαστικού διλήμματος ”Ή εμείς ή αυτοί”, το οποίο είχε εκστομίσει ως πρωθυπουργός και συμπυκνώνει το διχαστικό πνεύμα της περιόδου 2011-’19 που θέλει να διαιωνίσει.

Συνεχίζει να τροχοδρομεί στις ράγες του κομματικού του συμφέροντος και της λογικής του ”γαία πυρί μιχθήτω”, απ’ τη στιγμή που επινόησε κουτοπόνηρα την ”κυβέρνηση ειδικού σκοπού” (για να οδηγήσει στο Ειδικό Δικαστήριο τον Κυριάκο Μητσοτάκη), η ύπαρξη της οποίας ευνοεί μόνο την ακυβερνησία, τον εθνικό διχασμό και την Τουρκία.

Νοσούν κοινωνία και πολιτική

”Το μνημονιακό χάος το αφήσαμε πίσω μας, αλλά απέχουμε πολύ από τον Παράδεισο που ονειρευόμαστε στα μεταπολιτευτικά χρόνια…”, σας ακούω να λέτε με σκεπτικισμό. Και εγώ συμμερίζομαι την άποψή σας αναγνωρίζοντας την πολύπλευρη κρίση που διανύουμε επί 49 χρόνια (όσα κι αυτά της εδραιωμένης παρουσίας του Αττίλα στην Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή του ’74) με όλα τα χαρακτηριστικά της παρακμής μας.

Αναγνωρίζοντας ότι ο πάγκος του πολιτικού δυναμικού της Ελλάδας είναι φτωχότερος από ποτέ λόγω αδυναμίας εμφάνισης νέων άξιων λόγου πολιτικών δυνάμεων και πολιτικών με όραμα για την Ελλάδα. Ένδειξη ότι η ελληνική κοινωνία νοσεί και μαζί της νοσεί η πολιτική εκπροσώπησή της. Εκπροσώπηση που θα έπρεπε να έχει ως σήμα κατατεθέν της το τρίπτυχο:

• Κοινωνική δυναμική με ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοκρατία, που υπερακοντίζουν τις ιδεοληπτικές, τοξικές ακρότητες και τα ρατσιστικά στερεότυπα, τα οποία λειτουργούν διχαστικά καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
• Μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς και το κράτος που να αγγίζουν το ελληνικό δημόσιο (καθεστωτικές νοοτροπίες, συστήματα απαξίωσης αξιών, συμπεριφορές μη συμβατές με τη δημοκρατία). Να αγγίζουν και την κοινωνία από την κορυφή μέχρι τη βάση της, ώστε να αφυπνιστεί το ”εμείς” (η συλλογική της συνείδηση) και να περιοριστεί το ”εγώ” (ο ατομικισμός των μελών της).
• Φιλοπατρία με έργα κι όχι με λόγια και παγιδευτικά μηνύματα προπαγάνδας και υποκρισίας, όπως αυτά του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, του εθνομηδενισμού και της πατριδοκαπηλίας.

Βλέπετε να έχει ενεργοποιηθεί κάτι από όλα αυτά; Όχι, βέβαια. Έτσι εξηγείται γιατί κατάπιαμε αμάσητη διακομματικά (και χωνέψαμε ήδη) την εθνική μειοδοσία στις Πρέσπες, κι ας παριστάνουν οι ”Μακεδονομάχοι” της πολιτικής μας σκηνής τους… ”αντιστασιακούς” εκ των υστέρων.

Έτοιμοι για νέες Πρέσπες… 

Έτσι εξηγείται γιατί είμαστε έτοιμοι να καταπιούμε και τη δεύτερη φάση της λιμνιαίας συμφωνίας του ’18 η οποία προδιαγράφεται ήδη από τριετίας σε ορίζοντα Χάγης (Πρέσπες Νο2 ονειρεύονται Φίλης και Αρσένη στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποιοι άλλοι στην ΝΔ — Ντόκος, Μπακογιάννη, Καιρίδης — πιπιλίζουν τον όρο ”συνεκμετάλλευση”), με διακύβευμα κεκτημένα μας στο Αιγαίο.

Έτσι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλήξει στην Προκρούστεια κλίνη της Χάγης με εμάς να βουλιάζουμε στον νοσηρό διχασμό παρακολουθώντας τον διαγκωνισμό τριών κομμάτων που θέλουν να γίνουν κυβέρνηση, λόγω εξουσιαστικής βουλιμίας ή πολιτικής επικυριαρχίας. Και μιλάω για τρία κόμματα, γιατί δεν είναι μόνο αυτά των δύο μεγάλων αλλά και το τρίτο, που — αν και μικρότερο κατά πολύ — αρνείται τον ρόλο του ”μπαλαντέρ” στην εκλογική διαδικασία, σε μια προσπάθεια του αρχηγού του να ελκύσει ψηφοφόρους, κάνοντας το κόμμα του… αξιοπρόσεκτο.

Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πρότεινε (δια του Ανδρουλάκη) πρόσωπο κοινής αποδοχής για πρωθυπουργό, χρεώνοντας ως αποτυχημένους Μητσοτάκη και Τσίπρα μέσα στην αγωνία του να επιβιώσει πλευροκοπούμενο από τους δυο μονομάχους..

”Η πενία τέχνας κατεργάζεται”, λέει μια σοφή παροιμία. Και ο διάδοχος της Φώφης Γεννηματά έχει υιοθετήσει τη ρήση αυτή στην προσπάθειά του να αποκτήσει ”αθέατη” αρμοδιότητα σε νέο κυβερνητικό σχήμα, ώστε να επανακτήσει το κόμμα του πολιτική προοπτική και να μην είναι αναγκασμένο να ζει στη σκιά των δύο μεγάλων.

Όσο χάνουμε εντωμεταξύ πολύτιμο χρόνο εμείς τροχοδρομώντας στις ράγες του κομματισμού και επικεντρώνοντας την προσοχή μας στην υποτροπιάζουσα…”αυλή των θαυμάτων” (όπου μόνο θαύματα δεν γίνονται), υποτάσσουμε ενσυνείδητα ή ασυνείδητα στα κομματικά μας συμφέροντα τα εθνικά.

Ο τουρκικός επεκτατισμός

Και αυτό, τη ίδια στιγμή που ο αναθεωρητικός Ερντογάν — έχοντας αναθαρρήσει από την πρωτιά στον πρώτο γύρο των εκλογών της 14ης Μαῒου (49,62%) έναντι του πολιτικού αντιπάλου του Κεμάλ Κιλιντσάρογλου (44,89%) — ετοιμάζεται να διεκδικήσει, μετά την νίκη του στον δεύτερο γύρο (28η Μαῒου), κεκτημένα του Ελληνισμού.

Ο τουρκικός επεκτατισμός εκδηλώνει ήδη ξεκάθαρα τη στόχευσή του σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Τουρκία θέλει να παίξει τον ρόλο της μεγάλης Περιφερειακής δύναμης μέσα ή έξω από το ΝΑΤΟ (γιατί δεν έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο εξόδου της με ηγέτη τον Ερντογάν). Όπερ σημαίνει επέκταση των συνόρων της προς Δυσμάς, σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας Ελλάδας και Κύπρου.

”Αν είναι έτσι, εμείς τι κάνουμε με τον Hannibal ante portas των νησιών μας; Το πολιτικό ”λέγειν” και ”πράττειν” ανταποκρίνεται στο εθνικό χρέος για διασφάλιση των κεκτημένων μας ή συνεχίζει να ποιεί την νήσσαν, όπως έκανε και στο παρελθόν;”, ρωτάτε αγανακτισμένοι.

Το ”λέγειν”, ναι. Το ”πράττειν” όχι, για να είμαι ειλικρινής. Η συνήθης πρακτική είναι να προσαρμόζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στην ιδεολογία των κομμάτων μας και να ενεργούμε ανάλογα ικανοποιώντας παράλληλα τα ”θέλω” των συμμάχων, που κοντράρουν σε ωφελιμιστικό επίπεδο με τα δικά μας.

Μ’ αυτήν τη φιλοσοφία υπογράψαμε τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” βάζοντας την υπογραφή μας στην παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας σε βάρος της Μακεδονίας για χάρη της Γερμανίας και τώρα κλίνουμε σ’ όλες τις πτώσεις τη λέξη ”συνεκμετάλλευση”. έτοιμοι να συνεισφέρουμε στον αγώνα των Αμερικανών να κρατήσουν στο ΝΑΤΟ την Τουρκία πάση θυσία…

” […] καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι…” (”και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση την παρέλαβα”), σας ακούω να λέτε ψιθυριστά και συγκινούμαι μαζί σας, γιατί δεν είμαστε άξιοι να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των Πατέρων μας.

Όραμα κοινωνικής και εθνικής ανάτασης

Δεν είμαστε άξιοι, γιατί δεν διαθέτουμε πολιτικό σύστημα με εθνικό όραμα. Δεν διαθέταμε ποτέ στην Νεότερη Ιστορία μας, είναι αλήθεια. Και αν το διαθέταμε περιοδικά, αδυνατούσαμε να κάνουμε το όνειρο πράξη, πέραν της περιόδου διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος — έστω και για λίγο — ένωσε τον Ελληνισμό υπό το όραμα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων υπογράφοντας τη Συνθήκη των Σεβρών (1920).

Έκτοτε, με το άχθος της μικρασιατικής καταστροφής (1922) και της κυπριακής τραγωδίας (1974) να μας κατατρύχει, φτάσαμε κουτσά στραβά στα σύγχρονα χρόνια της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας, της οικονομικής κρίσης και της παρακμής, που μας έχει καταστήσει ευάλωτους στον νεο-Οθωμανισμό της αναθεωρητικής Τουρκίας, δεδομένων των τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών οι οποίες είτε έχουν συντελεστεί είτε κυοφορούνται.

Αλλαγών οι οποίες θέτουν σε διακινδύνευση την εθνική μας ασφάλεια, καθώς βρίσκουν σε εξοπλιστικό οργασμό την Τουρκία, η οποία — ενισχυμένη παραγωγικά και αμυντικά — έχει μετατραπεί, επί ηγεμονίας Ταγίπ Ερντογάν, σε παράγοντα περιφερειακής αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Παράγοντα επιβολής της αναθεωρητικής της πολιτικής, με στόχο την επέκταση προς δυσμάς (βλ. ελληνικό Αρχιπέλαγος) των τουρκικών συνόρων δια της ανατροπής των Συνθηκών Λωζάνης (1923) και Παρισίων (1947), ώστε να κάνει πράξη το όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της, που θέλει διχοτομημένα Αιγαίο και Κύπρο.

Δεδομένων αυτών, όποια κυβέρνηση προκύψει απ’ τις εθνικές εκλογές της 21ης Μαῒου (και ευχής έργο θα είναι να βγει ενισχυμένη, για να μην υπολείπεται σε κύρος και επιρροή της τουρκικής ηγεμονίας), καλείται να τροχοδρομήσει όραμα μακράς πνοής για τους Έλληνες στις ράγες των εθνικών συμφερόντων.

Όραμα κοινωνικής και εθνικής ανάτασης το οποίο — με στόχο την οικονομική και εξοπλιστική αυτάρκεια — θα εμφυσήσει τον πατριωτισμό στον λαό κάνοντας πράξη την μέθεξη, τη συμμετοχή του στην ελληνική διαχρονία, ώστε να ανταποκριθεί συλλογικά αυτός στο κάλεσμα για την υπεράσπιση των κεκτημένων του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο.