Συγκλίνουσα αμφισβήτηση ελληνικής κυριαρχίας από Τουρκία και Δυτικούς

Η πρωτοφανής για τη μεταπολεμική Ευρώπη αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους μέλους της ΕΕ από ένα ημιεπίσημο όργανο ενός άλλους κράτους μέλους (της Φινλανδίας) που έφερε στην δημοσιότητα σχετικό άρθρο στο SLpress, όπως και προηγηθέντα δυτικά δημοσιεύματα, καθιστά πλέον ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δέχεται πολλαπλή και πολυδιάστατη υβριδική επίθεση στρατηγικού χαρακτήρα, η οποία αποσκοπεί στον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό.

Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε ήδη σε έναν περιορισμένης έντασης αλλά στρατηγικών στοχοθετήσεων παρατεταμένο πόλεμο (protracted limited war), με τον τρόπο που τον περιέγραφε ο Μάο Τσε Τουνγκ, που περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων, στρατιωτική βία ή απειλή άσκησης στρατιωτικής βίας, ψυχολογικό πόλεμο και έμπρακτη αμφισβήτηση της υπόστασης της χώρας, τόσο στο νομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο αντιλήψεων της διεθνούς κοινής γνώμης.

Και ο πόλεμος αυτός έχει εξαπολυθεί στην Ελλάδα από πολλές κατευθύνσεις και πολλαπλούς δρώντες. Ο σημαντικότερος, φυσικά, αλλά όχι ο μόνος, είναι η Τουρκία. Δηλωμένος στόχος της Τουρκίας είναι να προεκτείνει τον εαυτό της προς το Αιγαίο δια της γεωπολιτικής επιχωμάτωσης της “Γαλάζιας Πατρίδας” και συνακόλουθα οφείλει να αδρανοποιήσει την ελληνική εθνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να το πράξει με στρατιωτική εισβολή έχει επιλέξει τον συνδυασμό της “ήπιας” εφαρμογής της στρατιωτικής ισχύος με τη μαζική εισβολή που συνιστούν οι μεταναστευτικές ροές.

Πολεμικές ενέργειες ψυχρού χαρακτήρα

Στη πρώτη κατηγορία εντάσσονται, μεταξύ των άλλων, οι διαρκείς υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από ελληνικά νησιά, που σηματοδοτούν μια κρίσιμη ποιοτική αναβάθμιση στην στρατιωτική δράση της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας. Οι ενέργειες αυτές δεν συνιστούν απλές «προκλήσεις». Είναι έμπρακτη, δια των όπλων, αμφισβήτηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Είναι πολεμικές ενέργειες ψυχρού χαρακτήρα, η συνεχής επανάληψη και παγιοποίηση των οποίων απειλεί να επιφέρει σε βάθος χρόνου τα ίδια αποτελέσματα με μια στρατιωτική εισβολή. Εν παραλλήλω, έχουμε τα κατευθυνόμενα «μεταναστευτικά» κύματα, τα οποία αλλάζουν την ανθρωπογεωγραφία των νησιών του Αιγαίου και συνθέτουν μια δυνάμει νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα αυτή επιχειρείται να αποκτήσει και πιο απτή υπόσταση με ενέργειες όπως αυτή των Φινλανδών, οι οποίοι στην ουσία υποστηρίζουν ότι οι νόμιμοι πλέον κάτοικοι των ελληνικών νησιών είναι οι «μετανάστες» και η Ελλάδα είναι απλώς το κράτος που, κατ’ όνομα και μόνον έχει την κυριαρχία σε αυτά (titular state), ενώ η προσπάθεια των ελληνικών αρχών να αναχαιτίσει τις ροές συνιστά «εθνοκάθαρση».

Και για να μην νομίζουμε ότι αυτό είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο, με πιο συγκεκαλυμμένο τρόπο, περίπου τα ίδια είχε πει και η Επίτροπος Μετανάστευσης της ΕΕ Ίλβα Γιόχανσον πριν λίγο καιρό, επιβάλλοντας(;) στην ελληνική κυβέρνηση να ξεκινήσει εκ νέου τη διαδικασία χορήγησης ασύλου σε όσους εισέρχονται παρανόμως στα ελληνικά εδάφη. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, να συνεργαστεί η Ελλάδα στην προσπάθεια γεωπολιτικού ακρωτηριασμού της.

Πολυδιάστατη επίθεση

Όλα αυτά συνιστούν πτυχές ενός ενιαίου φαινομένου. Με απλά λόγια η Ελλάδα δέχεται από πολλές πλευρές του ορίζοντα επίθεση και όχι μόνο από την Τουρκία και στόχος αυτής της επίθεσης είναι η αποκοπή εδαφών από τον ελληνικό εθνικό κορμό. Η επίθεση αυτή διεξάγεται με πολλαπλούς τρόπους και σε πολλαπλά επίπεδα αλλά η στοχοθέτηση της είναι ενιαία. Και σε αυτήν, εκτός από τους εξωτερικούς παράγοντες συμμετέχει, είτε δια πράξεων είτε δια παραλείψεων και μια πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της χώρας.

Βρισκόμαστε λοιπόν στην πιο επικίνδυνη στιγμή για τη χώρα από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και οφείλουμε να κατανοήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών. Όπως επίσης θα πρέπει να εντοπίσουμε και τους εχθρούς μας ώστε να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε. Όχι απλώς αυτούς που νοιάζονται για τα δικά τους συμφέροντα και αδιαφορούν για την Ελλάδα ή για όσους κινούνται με βάσει ιδεοληψίες και παρανοϊκές αναγνώσεις της πραγματικότητας, αλλά για τις δυνάμεις που συνειδητά επιδιώκουν τον ακρωτηριασμό της χώρας.

Αυτές υπάρχουν τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Το μόνο καλό είναι ότι φαίνεται πως κάτι έχει αρχίσει να κινείται. Η ταχύτατη και αποτελεσματική αντίδραση του Έλληνα πρέσβη στο Ελσίνκι κ. Αϋφαντή στην φινλανδική πρόκληση δείχνει ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική εναρμονίζεται σταδιακά με αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Μένει να δούμε τη συνέχεια.