Συνδέοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ με την Θράκη

Τον Οκτώβριο 2017, ο γράφων δημοσίευσε μία ανάλυση, βασικός στόχος της οποίας ήταν η ανάδειξη των πιθανών επιπτώσεων, μίας εκ των νομοθετικών πρωτοβουλιών της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σ’ εκείνη την ανάλυση τεκμηριώθηκε ο ισχυρισμός ότι ο περιβόητος “Νόμος Κοντονή” (Ν. 4491/2017), άνοιγε εμμέσως τον δρόμο για την συν τω χρόνω υλοποίηση σαφώς προσδιορισμένων τακτικών επιδιώξεων της Τουρκίας στην Θράκη, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη ευθυγράμμιση με γενικότερες αναθεωρητικές μεθοδεύσεις, εξαιρετικά επισφαλείς για την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.

Είναι γεγονός πως η ερντογανική Τουρκία, στο πλαίσιο της μέγιστης δυνατής ικανοποίησης των δικών της μαξιμαλιστικών επιδιώξεων, λειτουργεί παράλληλα ως εκτελεστικός βραχίονας υπερεθνικών διεθνιστικών κέντρων, τα οποία εφαρμόζουν μεθοδικά και απροκάλυπτα μία παγκοσμιοποιητική ατζέντα, με αντικειμενικούς σκοπούς που εκτείνονται από την στοχευμένη ανάφλεξη περιφερειακών συγκρούσεων και την μετανάστευση ισλαμικών πληθυσμών, έως την χειραγώγηση της διεθνούς κοινής γνώμης, με αφορμή την πανδημία του Covid-19.

Στο στόχαστρο των συγκεκριμένων διεθνιστικών κέντρων μπήκαν, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, όλα τα μετα-σοβιετικά κράτη, ο “φιλελεύθερος εκδημοκρατισμός” των οποίων προωθήθηκε από τα “γεράκια” της αμερικανικής διπλωματίας (και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος το οποίο εκπροσωπούσαν), ως ζωτικής σημασίας προτεραιότητα για την επιτάχυνση των διαδικασιών κατακερματισμού και ελέγχου του ευρύτερου ρωσικού ευρασιατικού χώρου. Τρεις δεκαετίες μετά, ένα εκ των μετα-σοβιετικών κρατών βίωνε τον δικό του “έγχρωμο εκδημοκρατισμό”.

Όταν, στις αρχές του 2018,η Ρωσία, η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονταν ένα βήμα προ της οριστικής διπλωματικής επίλυσης του ζητήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ, η τότε κυβέρνηση της Αρμενίας, υπό τον Σερζ Σαρκισιάν, ανετράπη από τον “αποδιοπομπαίο τράγο” του Open Society Foundation, του αμερικανικού βαθέως κράτους και των Βρυξελλών, τον σημερινό πρωθυπουργό Νικόλ Πασινιάν, με αποτέλεσμα την οριστική παύση των διαδικασιών ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος.

Το ενδεχόμενο στρατιωτικής σύγκρουσης, με ενδεχόμενη πυροδότηση μίας γενικευμένης ανάφλεξης στην ευρύτερη περιφέρεια της Υπερκαυκασίας, ήταν πλέον ορατό, γεγονός το οποίο ενθάρρυνε την ενεργότερη εμπλοκή της Τουρκίας στην περιοχή, στο πλευρό του Ιλχάν Αλίγιεφ. Δύο χρόνια μετά, η αναπόφευκτη στρατιωτική σύγκρουση ανέδειξε οριστικό νικητή και τα υπόλοιπα είναι ήδη ιστορία. Πώς όλα αυτά, όμως, συνδέονται με την Ελλάδα και την Θράκη;

Ίδια “συνταγή” και στη Θράκη

Παρά τις όποιες προφανείς διαφορές μεταξύ Ναγκόρνο Καραμπάχ και Θράκης, η –βασισμένη στην κλιμάκωση των οκτώ σταδίων της γενοκτονίας– μεθοδολογία, που χρησιμοποίησε σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο ο τουρκοαζερικός άξονας είναι παρόμοια με αυτή που εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες η Τουρκία, με σκοπό την σταδιακή υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας στην ελληνική ακριτική περιοχή.

Όπως ο γράφων έχει αναδείξει στο παρελθόν, η τουρκική ηγεσία, στο πλαίσιο υλοποίησης πολιτικών ομογενοποίησης και εκτουρκισμού της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, έχει εξασφαλίσει την αμέριστη συμπαράσταση της Γερμανίας, των Βρυξελλών, του ΟΑΣΕ, και πολλών άλλων ΜΚΟ (της FUEN, της HRWF κτλ) που συνδέονται με το Open Society Foundation του Τζορτζ Σόρος και το CDRSEE (Center for Democracy and Reconciliation in Southeast Europe). Ας μη τρέφουμε, λοιπόν, αυταπάτες.

Ο τουρκοϊσλαμικός αναθεωρητισμός και ο νεοφιλελεύθερος διεθνισμός, ο οποίος θα επανέλθει δριμύτερος στο διεθνές προσκήνιο –εφόσον οριστικοποιηθεί η εκλογή του Τζο Μπάιντεν στην Προεδρία των ΗΠΑ– έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: Την ολοκληρωτική καταστροφή των μεγάλων πολιτισμικών κόσμων του πλανήτη, τον εθνοφυλετικό κατακερματισμό της Ευρώπης (με μοχλό τις μειονότητες και τα λαθρομεταναστευτικά ρεύματα) και την πλήρη συντριβή του ορθοδόξου γεωπολιτισμικού πυρήνα, ο οποίος συνδέει αρρήκτως τον ελληνικό με τον ρωσικό πολιτισμό.

Επώδυνα διλήμματα για την Ελλάδα

Ομολογουμένως, η τουρκική διπλωματία εξέρχεται ισχυρότερη από την σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Παρ’ ότι στο παρασκήνιο η νεο-οθωμανική αναθεωρητική υπεροψία έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα από τις κινήσεις της ρωσικής διπλωματίας σε Συρία, Λιβύη και Υπερκαυκασία, αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που η Θράκη (μαζί με όλη την ατζέντα των ελληνοτουρκικών θεμάτων) θα επανέλθει ενεργά στο προσκήνιο. Θα εξαναγκάσει το ελληνικό σύστημα εξουσίας να διαχειριστεί διλήμματα, παρόμοια με αυτά τα οποία εκλήθη να διαχειριστεί προσφάτως και ο πρωθυπουργός της Αρμενίας.

Η επώδυνη συνθηκολόγηση, την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει, αποτελεί πλέον ένα οδυνηρό ιστορικό προηγούμενο. Ποιοι θα είναι, λοιπόν, οι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης σε μία αντίστοιχη περίπτωση, με πιθανές συνέπειες ακόμα και για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας; Η ήττα της Αρμενίας μάς διδάσκει πως η πολιτική ηγεσία που συνηγορεί σε μεθοδεύσεις που μπορούν να υπονομεύσουν τα εθνικά συμφέροντα και το μέλλον της πατρίδας της, αργά ή γρήγορα θα κληθεί να έρθει αντιμέτωπη με το αδυσώπητο πρόσωπο της ιστορίας.

Αν αγνοήσουμε και αυτό το ιστορικό δίδαγμα, θα πρέπει να προετοιμαστούμε για τις συνέπειες που θα επιφέρει η μακροχρόνια μονομερής εξάρτηση της Ελλάδας από τους δυτικούς “εταίρους”, οι οποίοι, για ακόμα μία φορά στην ιστορία, ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις προτεραιότητες του προαιωνίου μας εχθρού, του τουρκικού επεκτατισμού.