Τα οδυνηρά διδάγματα από τη Σύνοδο Κορυφής

Είναι βέβαιο ότι όταν ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1993 διατύπωνε στο επίμετρο του βιβλίου του “Θεωρία του Πολέμου”, την άποψη ότι κρίσιμος παράγοντας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο μέλλον θα ήταν ο ρόλος της Γερμανίας, λόγω της διαφαινόμενης από τότε στόχευσης της για επικυριαρχία στην ΕΕ, η πολιτική και οικονομική ελίτ της Αθήνας, περί άλλων τύρβαζε.

Εν μέσω, της κίβδηλης δανεικής ευημερίας της χώρας κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης και του παραισθησιογόνου αφηγήματος, περί της εξασφάλισης των εθνικών συμφερόντων μας από την ΕΕ, το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά να ετοιμάζει το δρόμο του μελλοντικού εθνικού αυτοχειριασμού.

Αυτό αποδείχθηκε πλήρως όταν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, στην Τουρκία προωθήθηκε η εσωτερική κοινωνική μετάλλαξη της, από ένα ιδιότυπο κοσμικό κράτος σε ένα ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς, με βασικό αφήγημα τον νεο-οθωμανισμό και την επιθετικότητα και αρπακτικότητα κατά παραβίαση κάθε διεθνούς κανόνα. Αυτό σε συνδυασμό με τη γεωπολιτική παγκόσμια ρευστότητα, αποτέλεσε τον εκρηκτικό συνδυασμό της έκδηλης τουρκικής επιθετικότητας των τελευταίων χρόνων, με βασικά υποψήφια θύματα την Ελλάδα και την Κύπρο.

Σε όλη αυτήν την περίοδο φάνηκε ξεκάθαρα σε όλους ο γερμανικός ρόλος του προστάτη της Τουρκίας. Προστασία που εδράζεται όχι μόνο στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, λόγω των τεράστιων γερμανικών επενδύσεων στην Τουρκία  –όπου η εμπορική μεταξύ τους σχέση φτάνει στα 45 δισ. ευρώ το χρόνο– αλλά και στη διαχρονική στρατηγική σύμπλευση των δύο χωρών, αφού βρίσκονται πάντοτε στην ίδια πλευρά (Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος). Σήμερα αυτή ενδυναμώνεται λόγω των μακροχρόνιων συμφερόντων του Βερολίνου, στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, τα οποία θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει κρυπτόμενο, μέσω της Τουρκίας.

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής, που είχε αναχθεί ως κομβικό σημείο για τις σχέσεις ΕΕ-Άγκυρας, κατέληξε για ακόμη μια φορά σε φιάσκο, εξαιτίας της γερμανικής εμμονής για πλήρη προστασία της Άγκυρας. Έτσι, ανεξαρτήτως του γεγονότος, ότι μακροπρόθεσμα η πολιτική αυτή, θα ζημιώσει την ίδια την Ευρώπη, αφού οι νεο-οθωμανικές επιδιώξεις της Τουρκίας, πλήττουν άμεσα τα αντικειμενικά ευρωπαϊκά συμφέροντα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, τα οδυνηρά διδάγματα αφορούν άμεσα την Αθήνα και τη Λευκωσία, τις δύο κρατικές οντότητες του Ελληνισμού στην περιοχή.

Οδικός Χάρτης

Και αυτά είναι ότι η ΕΕ, λόγω της επελθούσας γερμανοποίησης και των εθνικών συμφερόντων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας, που πρωτοστατούν στην παροχή χαδιών προς την Άγκυρα, αποτελεί ένα άδειο κέλυφος. Αντί για ένα ισχυρό υποστηρικτικό πλαίσιο, όπως ευλόγως η Ελλάδα και η Κύπρος ως κράτη-μέλη της, θα ανέμεναν έναντι του τουρκικού “θηρίου”.

Οποιαδήποτε παραπληροφόρηση ή προσπάθεια συγκάλυψης αυτού του πικρού συμπεράσματος, στρέφεται κατά των πραγματικών συμφερόντων του Ελληνισμού. Ως εκ τούτου, πλέον απαιτείται η δημιουργία ενός νέου εθνικού οδικού χάρτη με χρονικό εύρος την επόμενη 20ετία. Προκειμένου να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τον ορατό κίνδυνο της φιλανδοποίησης μας, που επιχειρεί να επιβάλει η τουρκική βουλιμία και τα ιδιοτελή συμφέροντα, πολλών υποτιθέμενων “συμμάχων” μας. Ένας τέτοιος οδικός χάρτης, θα πρέπει να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:

Πρώτον, αποτίναξη του ρόλου της Ελλάδος ως αποικίας χρέους του Βερολίνου εντός της ΕΕ. Σκλήρυνση των θέσεων της Ελλάδας και αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που παρέχει η υφιστάμενη νομοθεσία της ΕΕ, για την κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων, αλλά και προς την κατεύθυνση ενίσχυσης και διαμόρφωσης στρατηγικών συνεργασιών σε πλανητικό επίπεδο. Τα πρόσφατα βέτο της Ουγγαρίας και Πολωνίας, ανεξαρτήτως των ιδιότυπων λαϊκιστικών κυβερνήσεων τους, ως προς τον οικονομικό προϋπολογισμό και το ταμείο ανάκαμψης, που ανάγκασαν την γερμανική προεδρία να υπαναχωρήσει, αποτελούν ένα τέτοιο παράδειγμα τακτικής.

Δεύτερον, διεύρυνση των συνεργασιών της χώρας σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο με όλους τους αναδυόμενους ισχυρούς πόλους της ρευστής παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, όπως ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία και Ρωσία. Η Ελλάδα, λόγω του πολιτισμικού παγκόσμιου αποτυπώματος της, αλλά και λόγω του προηγούμενου εγχειρήματος πραγματικής ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής των πρώτων κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου (συμμετοχή στην κίνηση των έξι κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου) μπορεί και πρέπει να καλλιεργήσει ισόρροπα αυτές τις σχέσεις, εκμεταλλευόμενη την μεγάλη γεωπολιτική αξία της γεωγραφικής θέσης αυτής και της Κύπρου.

Τρίτον, συστηματική καλλιέργεια και επίτευξη στρατιωτικών και αμυντικών συνεργασιών με τις χώρες που έχουν αποδεδειγμένα πλέον σοβαρά προβλήματα από τον τουρκικό επεκτατισμό, όπως η Γαλλία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Αμυντικό δόγμα 

Τέταρτον, συστηματική ισχυροποίηση της αποτρεπτικής δύναμης των ενόπλων δυνάμενων με αγορά έξυπνων όπλων, ενταγμένων αποκλειστικά και μόνο στις ανάγκες της άμυνας της χώρας, αλλά και της δυνατότητας της να πετύχει ισχυρό πλήγμα, αν χρειαστεί στην καρδιά του τουρκικού “θηρίου”. Η αγορά όπλων θα πρέπει να στοχεύει πρωτίστως και στη σφυρηλάτηση των στρατιωτικών αμυντικών συνεργασιών.

Πέμπτον, άμεση υλοποίηση του κοινού αμυντικού δόγματος Ελλάδας–Κύπρου στο πλαίσιο των πολυμερών συνεργασιών, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Έκτον, αλλαγή του παρασιτικού και καταναλωτικού οικονομικού μοντέλου της χώρας, με στόχευση την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση.

Σε αυτή την κατεύθυνση, ένας εκ των τομέων που πρέπει να ενισχυθεί είναι η ελληνική αμυντική βιομηχανία και η χρησιμοποίηση της έρευνας για την παραγωγή έξυπνων όπλων, που θα δώσουν προστιθέμενη αξία στην αμυντική θωράκιση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Για το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους διαμορφωμένους μηχανισμούς εξουσίας στο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας, τα παραπάνω αποτελούν πλαίσιο που υπερβαίνει τις δεσμεύσεις τους και την πρόδηλη ανεπάρκεια του, όπως η πορεία μέχρι σήμερα έχει δείξει. Οι διάσπαρτες δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις οφείλουν να αφυπνιστούν προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μεγάλου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της σημερινής ολιγαρχικής κομματοκρατίας, πριν είναι πολύ αργά για τη χώρα.