Ταγίπ, “δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό”…

Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει σχέση με την ποίηση αλλά, στην περίπτωσή του ταιριάζουν οι στίχοι από το καβαφικό ποίημα “Η πόλις”. Ο Τούρκος πρόεδρος τρέχει από δω κι από κει, πότε στον Πούτιν πότε στη Μέρκελ και στον Μακρόν, εφήμερος από πόλη σε πόλη αλλά, χωρίς να του κλείνουν την πόρτα, τον αφήνουν στο κατώφλι.

Υπάρχει και το χειρότερο, γι’ αυτόν. Γαλλικό ιστολόγιο (Voltaire) υποστηρίζει ότι ο Ερντογάν ζητάει από τον Πούτιν και τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης Σαρλ Μισέλ να εγγυηθούν την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας! Ο Ερντογάν έφυγε από τη συνάντηση με τον Μισέλ εξοργισμένος και χωρίς δηλώσεις. Το (αμερικανικό) σχέδιο διαμελισμού της Τουρκίας είναι παλιό, ήδη από τη δεκαετία του ’60, αλλά δεν ήταν γνωστό ότι ο Ερντογάν το έθετε ξανά τώρα. Αν και εμφανίστηκαν πρόσφατα φήμες στο διαδίκτυο για δεύτερο πραξικόπημα στην Τουρκία.

Ένα είναι το κλειδί για να κρίνουμε τις κινήσεις του Ερντογάν πριν και αφού έμπλεξε με το Συριακό: Όλοι εμφανίζονται να θέλουν καλές σχέσεις με την Τουρκία. Αλλά κανείς δεν θέλει την Τουρκία πιο μεγάλη και πιο ισχυρή από ότι ήδη είναι. Η Τουρκία είναι καλή (για τη Δύση), ενόσω στηρίζει τους τζιχαντιστές και απαλλάσσει τους Αμερικανούς και άλλους Δυτικούς από τη βρώμικη δουλειά, από την κατηγορία ότι συνεργάζονται με τρομοκράτες.

Η Τουρκία είναι καλή όσο είναι στη δούλεψή τους. Είναι ακόμα καλύτερη όταν μαλώνει με τον Πούτιν, ρίχνει τα ρώσικα αεροπλάνα, απειλεί με πόλεμο(!) τη Ρωσία, θυμίζοντας, θα λέγαμε, το γνωστό ανέκδοτο με το λαγό και την τίγρη. Ο Πούτιν, με ένα αδυσώπητο χιούμορ, έβαλε, στην κοινή τους συνέντευξη, τον Ερντογάν δίπλα στην προτομή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β’ που συνέτριψε τους Οθωμανούς.

Ο Ερντογάν κατάλαβε απολύτως την προσβολή γιατί είχε κάνει το ίδιο στον Γιώργο Παπανδρέου όταν τον είχε βάλει να δώσει συνέντευξη με φόντο τον Κεμάλ. Ο Πούτιν δεν θα τα χαλάσει με τον Ερντογάν για χίλιους δυο λόγους, οικονομικούς και γεωπολιτικούς. Αλλά θα τον σέρνει, εν είδη κατοικίδιου, ζωηρού και κακομαθημένου όπου, όμως, αν γαβγίζει στον Ρώσο αφέντη, τρώει δυο κλωτσιές και φρονιμεύει, επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη (ο σκύλος) να γυρίσει στο παλιό αφεντικό, τις ΗΠΑ. Επειδή θυμάται (ο σκύλος) ότι το παλιό αφεντικό πήγε να τον θανατώσει, με το πραξικόπημα του 2016, και μόλις που τη γλίτωσε. Η ΕΕ θα τον μαλώσει, θα τον χαρτζιλικώσει και τέρμα.

Δεν διεκδικούμε

Ο Ερντογάν θα μπορούσε να είναι ανεκτός στους Ευρωπαίους, παρά τις παρασπονδίες με τη Ρωσία, επειδή οι Αμερικάνοι προκαλούν έντονη δυσφορία με τον αυταρχισμό τους και τις παράλογες κυρώσεις που ζημιώνουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Ο Ερντογάν, όμως, έχει γίνει εξίσου παράλογος χωρίς να έχει την ισχύ των ΗΠΑ. Στον Έβρο απειλεί ευθέως και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, εκτός από τα ελληνικά.

Η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει υψηλή χρηματοδότηση και να θέσουν οι Βρυξέλλες θέμα ταχείας απομάκρυνσης όσων συνωθούνται στα σύνορα. Ως τώρα αμυνθήκαμε αποτελεσματικά στον Έβρο, αλλά μεσο-μακροπρόθεσμα θα υπάρξουν προβλήματα χωρίς συγκεκριμένα μέτρα από την ΕΕ. Για να τελειώνουμε με την συνεχή κλαψούρα ότι είμαστε μόνοι, και άλλα τέτοια. Δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό η σταθερή συμμαχία με κάποια πλευρά, για παράδειγμα τις ΗΠΑ, όταν μάλιστα κανείς Ευρωπαίος δεν τολμάει να τους αντιμιλήσει.

Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν ζητάμε κάποιο αντάλλαγμα για όσα παραχωρούμε (στρατιωτικές βάσεις και διευκολύνσεις). Η ελληνική ελίτ παραχωρεί τζάμπα τη γεωπολιτική αξία της χώρας για να κρατιέται στην εξουσία και να διατηρεί τα προνόμιά της. Το είχε διαπιστώσει, με απόλυτη διαύγεια, ο Παναγιώτης Κονδύλης πριν από τριάντα χρόνια αλλά και άλλοι πριν και μετά.

Πρέσπες, νησιά, Έβρος

Οι αντιδράσεις στα νησιά είναι συνέχεια των αντιδράσεων για την υπογραφή των Πρεσπών και κορυφώνονται με όσα γίνονται στον Έβρο. Πρόκειται για το ίδιο θέμα, σε διάφορες παραλλαγές, με απαίτηση διαφορετικών χειρισμών. Διακυβεύεται η ύπαρξη της χώρας. Ύπαρξη που το άλλο της όνομα είναι “εθνική ανεξαρτησία”. Όσο αυτή είναι απούσα, η αμφισβήτηση της ίδιας μας της ύπαρξης θα είναι παρούσα.

Πότε για να μας τιθασεύσουν, πρέπει να πλήξουν την ψυχή μας (όπως κάνει η σημερινή, κατ’ όνομα, Αριστερά υπό την προσωνυμία ΣΥΡΙΖΑ), πότε θα μας πιέζει ο κάθε Ερντογάν, πότε θα καπελώνουν με μνημόνια τους “τεμπέληδες” Έλληνες, πότε ετούτο πότε το άλλο. Ο κόσμος, επειδή δεν έχει ηγεσία και καθοδήγηση, αντιδρά ενστικτωδώς. Αλλά παρά τις προσπάθειες, προχθές του Σημίτη, χθες του Γιώργου Παπανδρέου, σήμερα του Τσίπρα, η πλειοψηφία, το πατριωτικό ρεύμα όλων των αποχρώσεων από τα δεξιά ως τα αριστερά, παραμένει πλειοψηφικό και μαχητικό.

Διαισθανόμαστε ότι η μάχη στα σύνορα του Έβρου είναι από αυτές που λέμε ότι είναι “η μητέρα των μαχών”. Ο μεν κόσμος έχει πάθος, οι δε εγχώριοι ενδοτικοί τα δίνουν όλα με ψεύδη και υπονόμευση, επειδή ξέρουν ότι, αν χάσουν αυτή τη μάχη, μπορεί το μέλλον τους να καταλήξει στα σκοτάδια του Άδη. Γι’ αυτό κατηγορούν για φασισμό τους κατοίκους που συντρέχουν με πάθος τους φαντάρους και όλους τους ένστολους. Παριστάνουν ότι ξεχνάνε πως το 1940 οι χωριάτισσες κουβαλούσαν στην πλάτη τους τρόφιμα και φάρμακα στα βουνά και οι αστές έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες, όλοι και όλες εναντίον της φασιστικής ορδής του Μουσολίνι. Οι ενδοτικοί το βλέπουν να ξαναζωντανεύει και τρομάζουν.