Θα μιλούσε ποτέ ο Ερντογάν για υποχωρήσεις;

Ακούσατε ποτέ τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν (ή και τους προκάτοχούς του), να κάνει λόγο σε υποχωρήσεις; Να προετοιμάζεται για διάλογο και πριν να προσέλθει να λέγει πως θα προβεί σε υποχωρήσεις; Το έκανε, όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός, μετά την φιέστα στο Βίλνιους της Λιθουανίας, όταν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, συνάντησε τον ηγέτη της κατοχικής δύναμης, Ερντογάν.

Στη γνωστή συνέντευξη του στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ρωτήθηκε κατά πόσο συζήτησε με τον Ερντογάν θέμα προσφυγής στη Χάγη. «Επιτρέψτε μου να μην μπω σε μεγάλη λεπτομέρεια στο τι συζητήθηκε χθες… Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει τελικά με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο, όπως αγωνιζόμαστε να κάνουμε εδώ και δεκαετίες, αυτή τη μεγάλη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία; Η απάντηση είναι “ναι”. Αυτή είναι η άποψή μου», ανέφερε .

Η δημοσιογράφος Σία Κοσιώνη σημείωσε στη συνέχεια πως «αυτό πιθανά, πάντως, περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας, έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα». Και ο πρωθυπουργός απάντησε πως «αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης…».

Επί τούτου, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκος Κοτζιάς, σε ανάρτηση του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, σχολιάζοντας την τοποθέτηση του πρωθυπουργού, ανέφερε πως «σε μια διαπραγμάτευση δεν προαγγέλλεις ότι θα υποχωρήσεις και, μάλιστα χωρίς αναφορά σε κόκκινες γραμμές, εκτός αν διατίθεσαι να παραδοθείς. Η άλλη πλευρά το πρώτο που θα κάνει είναι να διασφαλίσει όσα δίνεις εκ των προτέρων. Μετά θα ζητά επιπρόσθετες υποχωρήσεις, ενώ δεν θα σου δίνει τίποτα έχοντας ‘’προσαρμοστεί’’ στην επιλογή σου».

Δεν μαθαίνει η Αθήνα… 

Η Τουρκία ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια συναντήσεων και συνομιλιών, δίνει ενδείξεις ότι θα κάνει πίσω από διαχρονικές θέσεις και επιδιώξεις της. Μπορεί αυτό στην Αθήνα να μην το γνωρίζουν καλά, πλην όμως εμείς στην Κύπρο το βιώνουμε σχεδόν πενήντα χρόνια. Από την εισβολή του 1974 και εντεύθεν, σε όλες τις διαδικασίες διαπραγματεύσεων η Τουρκία βαθμηδόν διευρύνει την ατζέντα και τις απαιτήσεις της, πλησιάζοντας σιγά-σιγά στο τελικό της στόχο, που είναι ο στρατηγικός έλεγχος του νησιού και τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο της.

Από το Κυπριακό δεν μαθαίνουν στην Αθήνα, αν και θα έπρεπε, καθώς θέλουν να αντιμετωπίζουν το θέμα από απόσταση. Θα έπρεπε να είχαν μάθει καθώς η κατοχική Τουρκία χρησιμοποιεί την Κύπρο ως μοντέλο υλοποίησης των μακροπρόθεσμων στρατηγικών της επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή. Και ως πεδίο-εφαλτήριο επέκτασης και υλοποίησης σχεδιασμών για την περιοχή, αλλά και ως παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει η κατοχική δύναμη και σε άλλες περιοχές και μάλιστα ανενόχλητη.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός μετά την εκλογική του νίκη, χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση, φαίνεται να έχει προχωρά σημειώνοντας πως «υπάρχει μια τολμηρή ατζέντα με την Τουρκία», που είναι διατεθειμένος να διερευνήσει…

---

Υ.Γ.: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επισκεφθεί την Κύπρο, με την ευκαιρία της τριμερούς με το Ισραήλ, την ερχόμενη εβδομάδα. Έχει σπάσει την παράδοση και δεν πραγματοποίησε το πρώτο του, εκτός Ελλάδος, ταξίδι μετά την (επαν)εκλογή του στην Κύπρο, όπως γίνεται διαχρονικά. Όπως πράττει και ο εκάστοτε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, που επισκέπτεται την Αθήνα. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως αυτά είναι συμβολισμοί και σημειολογίες. Στέλνουν, όμως και μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Στην προκειμένη περίπτωση το μήνυμα έχει πρωτίστως αποδέκτη τη Λευκωσία, που παρά τις όποιες επαναλαμβανόμενες ρητορικού χαρακτήρα διαβεβαιώσεις ότι η Κύπρος (δεν) κείται μακράν, θα πρέπει να αναγνωρίσει πως κάτι, ενδεχομένως, να γίνεται.