Θα πληρώσει η Ελλάδα το “είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία” του Κυριάκου;

Το “μήνυμα” ξεκινούσε με μια όντως κοινά αποδεκτή πραγματικότητα: «Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή». Και συνέχιζε: «Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μην γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις …». Ήταν μόνο λίγες ημέρες μετά τη συνάντηση Καραμανλή-Πούτιν, όταν συμφωνήθηκε η κατασκευή του “Νότιου Αγωγού” για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη.

Οι ΗΠΑ εξέφρασαν επισήμως τη δυσφορία τους για την “εξάρτηση της Ελλάδας από το ρωσικό φυσικό αέριο”, στο πλαίσιο του “δόγματος Ομπάμα”: “Όποιος έχει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία δεν είναι μαζί μας“. Η δυσφορία έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν μερικούς μήνες μετά το δημοσίευμα ήρθε το αναπάντεχο – και πολύ σωστό – ελληνικό βέτο της ένταξης των Σκοπίων, της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, που τόσο ήθελε ο πρόεδρος Μπους τζούνιορ. Μια πολύ σημαντική και ριψοκίνδυνη απόφαση του Κώστα Καραμανλή που στην πορεία θα είχε σοβαρές επιπτώσεις σε θέματα ασφαλείας, ιδιαίτερα όσον αφορά στην Ουκρανία και στη Γεωργία.

Το τι ακολούθησε έχει καταγραφεί στην ιστορία: Βατοπαίδι, Δεκεμβριανά 2008, Νέα Μάκρη, πυρκαγιές, “Ζαχοπουλιάδα” κλπ. κλπ. με ενεργό – για μήνες – αντικυβερνητική συμμετοχή όλων σχεδόν των ελληνικών μέινστριμ μίντια (το ότι κάποιοι δικαιώθηκαν δικαστικά χρόνια μετά απ΄ όλα αυτά τα θλιβερά για τη χώρα μας γεγονότα, καταγράφτηκε επίσης στην ιστορία, αλλά αυτό πέρασε στα εσώτερα των “αδέσμευτων” εφημερίδων).

Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά και αφού ο ασταθής και μεταβαλλόμενος κόσμος μας φαίνεται να στρέφεται προς Ανατολάς με επίκεντρο την στρατηγική συμμαχία Κίνας και Ρωσίας, η χώρα μας, δια του πρωθυπουργού της, υπερηφανεύεται ακόμη ότι είναι “δεδομένη”  – και μάλιστα με ξεκάθαρα στοιχεία υποτέλειας – στο επικίνδυνα ταλαντευόμενο ευρωαμερικανικό μπλοκ, έχοντας πλέον εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, “ψυχρές” με την Κίνα και πολύ κακές με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Θέλει όντως μεγάλη “μαεστρία” για μια τέτοια “επιτυχία” στις σχέσεις της “μικρής” Ελλάδας με τις “εκδικητικές”, όπως έγραφε “ΤΟ ΒΗΜΑ”, μεγάλες δυνάμεις.

Η ΕΕ καταρρέει, η Ρωσία όχι

Το σαφέστατο μήνυμα όμως της εποχής, που προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στη Δύση, έρχεται σήμερα από τον “Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης”: Η Δύση συνολικά, αλλά κυρίως η Ευρώπη, χάνει ραγδαία σε παγκόσμια επιρροή. Την ώρα που στην Ευρασία αναδύεται ένα γιγαντιαίο γεωπολιτικό “αντίβαρο”, η Ευρώπη του Μακρόν, του Μερτζ και των λοιπών σπιθαμιαίων πολιτικών της σκοντάφτει πάνω στον ίδιο της τον εαυτό και στις ιδεοληψίες της. Το πρόβλημα της διχασμένης κοινωνικά και ασθμαίνουσας Ευρώπης είναι πρωτίστως εσωτερικό – οι λόγοι έχουν αναλυθεί συχνά και ούτε είναι του παρόντος.

Με τέτοια δεδομένα θα περίμενε κανείς από τον ελληνικό μέινστριμ Τύπο (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, κλπ) κάποια ανάλογη “προειδοποίηση” προς τον κ. Μητσοτάκη με εκείνη του μακρινού 2008: «ΠΡΟΣΟΧΗ!». Τουλάχιστον με μια προτροπή στον πρωθυπουργό μας να σταματήσει τις αυτάρεσκες δηλώσεις έκφρασης αμετροεπούς αντιρωσισμού και ρωσοφοβίας αλά Μερτζ, αλλά και του ξεπερασμένου ιδεαλισμού “περί αξιών” στη βάση, ως είθισται, των “δύο μέτρων και δύο σταθμών”. Ας μην ξεχνούμε ότι πριν την Ουκρανία, υπήρξε η Γιουγκοσλαβία και το Κόσσοβο και ακόμα παλιότερα η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Ο πολιτικός ρεαλισμός είναι πλέον η πυξίδα και το διακύβευμα στην πορεία ανάδειξης του νέου, πολυπολικού κόσμου και η επιβολή του Διεθνούς Δικαίου προϋποθέτει ισχύ, που η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη δεν έχουν στο βαθμό που θα έπρεπε. Βέβαια εδώ, οι ιθύνοντες στην Αθήνα περί άλλων τυρβάζουν, εκθέτοντας απερίσκεπτα τη χώρα σε μεγάλους κινδύνους μελλοντικά, ακόμα και της ψυχρής “εκδίκησης” από τους Ρώσους με τους οποίους, σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη και τους οπαδούς του, έχουμε πόλεμο. Ίσως όμως να νομίζουν ακόμη ότι θα βρεθεί κάποιος “σύμμαχος σωτήρας” – και ειδικά ο Τραμπ – να τους σώσει και αυτούς και τη χώρα.

Τουλάχιστον λοιπόν, ας υπάρξει το αναστοχαστικό “μήνυμα” για τον “δεδομένο” πρωθυπουργό μας πριν έρθει ο “λογαριασμός” από τη Μόσχα. Το έζησε η Ελλάδα μια φορά στην Μικρασιατική Καταστροφή. Ή μήπως είναι πλέον πολύ αργά; Γιατί, για να θυμηθούμε “ΤΟ ΒΗΜΑ” του 2008, και σήμερα ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό: «Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή» και μάλιστα με “δεδομένο” πρωθυπουργό.