Θα στείλει στην Ελλάδα η Δύση τον τουρκικό λογαριασμό για Φινλανδία-Σουηδία;

Κάθε μέρα που περνάει Ελλάδα και Τουρκία έρχονται πιο κοντά σε πολεμική σύρραξη. Η Τουρκία δεν διστάζει να δείχνει το πιο απεχθές της πρόσωπο, όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στους συμμάχους της –υποτίθεται– στο ΝΑΤΟ. Μοναδική πολιτική που γνωρίζει να ασκεί είναι των διαρκών εκβιασμών, στηριζόμενη στην υψηλή γεωπολιτική σημασία του τουρκικού χώρου και για την Δύση.

Η Ελλάδα έχει περάσει σε αντεπίθεση. Θα πρέπει όμως στρατηγικά να τη συνεχίσει και να την κλιμακώσει, αδιαφορώντας για περιστασιακές, τακτικής φύσεως αλλαγή της εικόνας. Ανώτεροι αξιωματούχοι από την Τουρκία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, στο πλαίσιο της προπαρασκευής της Συνόδου Κορυφής (29-30) του ΝΑΤΟ, που θα επιχειρήσει να λύσει το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η Τουρκία, μπλοκάροντας την είσοδο Σουηδίας και Φινλανδίας στη Συμμαχία.

Οι πληροφορίες που δημοσίευσε η καθεστωτική “Γενί Σαφάκ” στην Τουρκία, είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Η Τουρκία, διά στόματος Ιμπραήμ Καλίν, του εξ απορρήτων του προέδρου Ερντογάν, επί της ουσίας ξεκαθάρισε τον εκβιασμό: “Εάν θέλετε να πούμε ναι στις επιθυμίες σας, τότε θα πρέπει να μας ικανοποιήσετε σε ό,τι ζητάμε, κορυφαία θέση εντός των οποίων έχει το Αιγαίο και η Aνατολική Μεσόγειος”. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η διαρροή των Τούρκων ότι συζητήθηκαν το Αιγαίο και η Aνατολική Μεσόγειος σε μια συνάντηση που αφορούσε το ζήτημα της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας;

Η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή. Αυτά δεν τα είπε ο Ιμπραήμ Καλίν σε κάποια συνάθροιση ακαδημαϊκής φύσεως για τις… γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Παρόντες ήταν ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν, ο εκπρόσωπος του Γερμανού καγκελάριου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας Γενς Πλότνερ, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Ηνωμένου Βασιλείου Στίβεν Λάβγκροβ και ο γενικός διευθυντής πολιτικών υποθέσεων και ασφάλειας στο γαλλικό υπουργείο Ευρώπης και Εξωτερικών Φιλίπ Ερέρα.

Το παιχνίδι της Τουρκίας

Αυτή τη συνάντηση αξιοποίησε η Τουρκία για να δηλώσει ότι δεν θα κάνει πίσω στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Δηλαδή, επί της ουσίας είπε στους κοινούς μας συμμάχους, ότι στην Τουρκία ανήκει ο έλεγχος του μισού Αιγαίου (25ος μεσημβρινός) και όλη η θάλασσα στην Ανατολική Μεσόγειο, με τον τρόπο που την καταγράφει ο χάρτης της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Επ’ αυτών δεν πρόκειται να υποχωρήσει.

Η Τουρκία αυτά τα ονομάζει «νόμιμα δικαιώματα»! Όταν εγερθεί ένσταση περί της νομιμότητας των ισχυρισμών, αναγορεύει εαυτόν ως αυθεντικό ερμηνευτή του διεθνούς δικαίου, αρνούμενη να κριθεί η θέση της από οποιοδήποτε τρίτο ουδέτερο μέρος. Μια θέση η οποία περιλαμβάνει και τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πέραν χωρικών υδάτων έξι ναυτικών μιλίων. Την εφάρμοσε δε στην πράξη στην περίπτωση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, που παρέκαμψε την Κρήτη!

Παράλληλα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εκτοξεύονται απειλές εναντίον των Ελλήνων ότι «θα πεταχτούν στη θάλασσα» και «θα πάθουν ό,τι οι πρόγονοί τους», δηλαδή θα σφαχτούν. Με φρασεολογία μάλιστα χειρότερη και από τη ρητορική της ναζιστικής Γερμανίας όταν ανέκυψε το ζήτημα της Σουδητίας, η “διπλωματική διευθέτηση” του οποίου στο Μόναχο, έμεινε στην ιστορία να χαρακτηρίζει την πολιτική του κατευνασμού. Αυτή είναι όμως η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα η Συμμαχία και μάλιστα σε βάρος μιας χώρας-μέλους, της Ελλάδας, από άλλη χώρα-μέλος, την Τουρκία, της οποίας ανέχεται τις σκανδαλώδεις ιδεολογικές και πρακτικές ομοιότητες με τη ναζιστική Γερμανία. Κι ας μην είναι πολιτικών ορθό να αναφέρεται.

Η ελληνική κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών οφείλουν να αντιληφθούν ότι η κατάσταση παρουσιάζει ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν. Οφείλουν να αφήσουν κατά μέρος την “πολιτισμένη” αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών και να επικεντρωθούν στην εξισορρόπηση της τουρκικής στρατηγικής και τακτικής επί του πεδίου.

Το μήνυμα που πρέπει να αποστέλλεται σταθερά προς τους συμμάχους είναι απλό και σαφές: Με την πολιτική της ανοχής των τουρκικών επεκτατικών βλέψεων εναντίον της συμμάχου Ελλάδας, αργά αλλά σταθερά πλησιάζουμε σε μια πολεμική σύρραξη, στην οποία η Ελλάδα δεν θα διστάσει να μπει για να προασπίσει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Διότι εάν οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ αντιμετώπιζαν παρόμοιο πρόβλημα, δεν θα έμπαιναν καν σε συζήτηση με τον επιτιθέμενο, αλλά θα ετοιμάζονταν με κάθε τρόπο να τον αντιμετωπίσουν.

Κατευνασμός και πάλι κατευνασμός

Η ακαταλληλότητα του κατευνασμού ενός αντιπάλου που εμφανίζεται να “ασφυκτιά” γεωγραφικά, όπως παλαιότερα ο Χίτλερ, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται μόνο στην προσπάθεια αιτιολόγησης της υποστήριξης της Ουκρανίας μετά τη ρωσική εισβολή. Η ελληνική διπλωματία οφείλει να ενημερώσει και τα πρόσωπα που συμμετείχαν στη σύσκεψη και τις χώρες τους στο ανώτατο επίπεδο, ότι δεν θα πρέπει να ποντάρουν πλέον σε μια κακώς νοούμενη ελληνική “πολιτισμένη συμπεριφορά”, δήθεν για να επιχειρηθεί επίλυση του συμμαχικού προβλήματος.

Όταν η Τουρκία επιχειρεί να αξιοποιήσει εκβιαστικά τις νατοϊκές προτεραιότητες για να επεκταθεί σε βάρος συμμάχου, πέραν της ουσίας για την ελληνική εθνική ασφάλεια την οποία υποτίθεται ότι προστατεύει με την παρουσία της στο ΝΑΤΟ, υπάρχει και ζήτημα αρχής για τη Συμμαχία. Αυτό οφείλει να αναδείξει άμεσα η Ελλάδα. Διότι ο Ιμπραήμ Καλίν, κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Βερολίνο και σύμφωνα με την ενημέρωση της τουρκικής προεδρίας, τόνισε… «τη σημασία της αλληλεγγύης στη Συμμαχία»!

Το τουρκικό αίτημα αφορά όμως την επίδειξη συμμαχικής αλληλεγγύης σε βάρος κράτους-μέλους. Το ΝΑΤΟ οφείλει να λάβει ξεκάθαρη θέση. Η βλακώδης διπλωματία Στόλτενμπεργκ, αντί να ενισχύει τη Συμμαχία την πλήττει, καθώς “κουκουλώνει” τα προβλήματα, δεν τα αντιμετωπίζει. Τα περί απερίφραστης καταδίκης της τρομοκρατίας που θέτουν οι Τούρκοι είναι απαράδεκτο να ακούγονται παθητικά από το ΝΑΤΟ. Διότι επί της ουσίας ισοδυναμούν με αποδοχή της κατηγορίας υπόθαλψης της τρομοκρατίας από την πλευρά της Συμμαχίας!

Κι όταν δεν υπάρχει απάντηση επ’ αυτού, νομιμοποιείται ο ισλαμοφασισμός της Άγκυρας να κατατάσσει συλλήβδην σαν τρομοκράτη όποιον επιθυμεί. Στην ουσία οι Τούρκοι ζητούν από το ΝΑΤΟ να αποδεχθεί την δική τους λίστα που περιλαμβάνει Κούρδους, Γκιουλενιστές… και την Ελλάδα, επειδή δήθεν φιλοξενεί στρατόπεδα εκπαίδευσης Κούρδων στο Λαύριο και παρέχει άσυλο σε πραξικοπηματίες! Φίλοι και σύμμαχοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι ήρθε η ώρα να τεθούν όρια στη συμπεριφορά ακόμα και της Τουρκίας.

Δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις

Μπορεί πίσω από τις κλειστές πόρτες οι σύμμαχοι να διαβεβαιώνουν την Ελλάδα ότι αντιλαμβάνονται πως τα πραγματικά σύνορα του Δυτικού Κόσμου βρίσκονται στο Αιγαίο. Αυτό όμως δεν αρκεί, ιδίως όταν το περίφημο “Άρθρο 5” του ΝΑΤΟ ενεργοποιείται μόνο όταν η απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας κράτους-μέλους προέρχεται από χώρα εκτός της Συμμαχίας. Πηγή ανησυχίας οφείλει να είναι και η αιδήμων σιωπή των ΗΠΑ, άρα και του ΝΑΤΟ περί του δικαιώματος ή μη της Ελλάδας να προασπίζει νησιά, τα οποία ακόμα και ονομαστικά διεκδικεί η Τουρκία…

Ενδιαφέρον έχει όμως και το ότι ο Ιμπραήμ Καλίν, καταληκτικά, συνδύασε ευφυώς το ότι η Τουρκία «δεν θα συμβιβαστεί όσον αφορά τα νόμιμα δικαιώματά της σε Αιγαίο και Μεσόγειο», με το γενικόλογο ότι «θα συνεχίσει αποφασιστικά τις προσπάθειές της για την εξεύρεση διπλωματικών λύσεων σε περιφερειακές και παγκόσμιες κρίσεις». Με απλά λόγια λοιπόν: Επειδή οι επίσης “πολιτισμένοι” μας σύμμαχοι παγίως καλούν για την επίλυση των προβλημάτων με διάλογο, εάν δεν αντιδράσουμε θα οδηγηθούμε σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων.

Ποιο θα είναι εκεί το “μενού”; Όσα ζητεί (βλ. απαιτεί) να αρπάξει η Τουρκία από την Ελλάδα, έχοντας μάλιστα ξεκαθαρίσει ότι δεν συμβιβάζεται! Άρα και τα μισά από όσα ζητά να αποσπούσε με δική μας συναίνεση, θα μας έχει κάνει και χάρη! Κατά συνέπεια, εάν δεν είμαστε επικίνδυνα αφελείς, πρέπει να εντείνουμε την κινητοποίηση προς κάθε πλευρά, επιχειρώντας κατά προτεραιότητα διά του Κογκρέσου, να πιέσουμε. Διότι το «αναμφισβήτητη η ελληνική κυριαρχία» της Ουάσινγκτον δεν αποκλείει παρασκηνιακή υποστήριξη της Τουρκίας στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης. Κατανοητή η ανάγκη των ΗΠΑ να προσφέρουν κάτι στην Τουρκία για να τη διατηρήσουν σε δυτική τροχιά. Όχι όμως σε βάρος της ελληνικής εθνικής ασφάλειας.