Θέλει το Foreign Office να κρυφτεί, αλλά η τουρκολαγνεία δεν το αφήνει

Το Foreign Office δεν απουσιάζει ποτέ από την μεγάλη εικόνα και πάντα παρεμβαίνει στο Κυπριακό. Παρασκηνιακά αλλά και με τοποθετήσεις στο προσκήνιο. Το θέμα είναι ότι πάντα είναι μιας κατεύθυνσης η εμπλοκή του, βλέπει από μια οπτική γωνία τα συμφέροντα του στο νησί, χωρίς να έχει διάθεση προσέγγισης με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η βρετανική προσέγγιση στο Κυπριακό αναδεικνύεται μέσα από την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον κυριακάτικο “Φιλελεύθερο”, του πρέσβη της Βρετανίας στην Κύπρο, Ιρφάν Σιντίκ, ο οποίος με διπλωματικό τρόπο, αφήνει να αιωρείται πως οι πρωτοβουλίες του Προέδρου Χριστοδουλίδη δεν θα “περπατήσουν”. Ότι, δεν είναι αρκετή η πρωτοβουλία αυτή για να σπάσει το αδιέξοδο! Ότι, δηλαδή, χρειάζονται να δοθούν κι άλλα κίνητρα προς την τουρκική πλευρά. Εδώ, βέβαια, προκύπτει και ένα ζήτημα κατά πόσο ένας πρέσβης νομιμοποιείται να κρίνει δημόσια μια πρωτοβουλία του Προέδρου της χώρας όπου είναι διαπιστευμένος, την ώρα μάλιστα που η πρωτοβουλία μόλις έχει ξεκινήσει.

Άξιον επισήμανσης είναι και το γεγονός ότι σπεύδει να εξηγήσει γιατί οι όποιες προσπάθειες έγιναν στο Κυπριακό δεν έχουν προχωρήσει. Η ρίζα του… κακού, όπως εξηγεί, είναι ότι η στάση των Ελληνοκυπρίων “απογοητεύει” την κατοχική Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους. Και αναφέρεται στο σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά. Η απόρριψη, δηλαδή, συντριπτικά από τους πολίτες του δικού τους εφευρήματος, του διαχωριστικού μοντέλου, που εξέφραζε το σχέδιο Ανάν ( ή σχέδιο Χάνεϊ) και το γεγονός ότι δεν έγιναν αποδεκτοί οι τουρκικοί όροι στο Κραν Μοντανά οδήγησε, κατά τον Βρετανό πρέσβη, στο να υποστηρίζει η Άγκυρα τη λύση δυο κρατών. Ο πρέσβης ούτε αδιάβαστος είναι, ούτε ανιστόρητος. Γι’ αυτό και τα όσα λέγει, με όση “εποικοδομητική ασάφεια” και να χαρακτηρίζονται, είναι μιας ανάγνωσης: Να δοθούν κίνητρα που να αφορούν την πολιτική ισότητα, όπως η κατοχική Τουρκία ζητά και επιμένει. Επαναλαμβάνει το αφήγημα των “απομονωμένων” Τουρκοκυπρίων, χωρίς δήθεν να το υιοθετεί. Απλά το επαναλαμβάνει!

Την ίδια ώρα, δεν θα διαφωνήσει κανείς μαζί του ότι χρειάζεται μια νέα προσέγγιση στο Κυπριακό, που να αποδώσει. Όχι, όμως, όπως την εννοεί ο ίδιος, περιγράφοντας μια αντίληψη διεύρυνσης των ερμηνειών που δίνονται στην «πολιτική ισότητα» και στην «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία». Δηλαδή ένας τρόπος να “χωρέσουν” σε αυτούς τους όρους η τουρκική αξίωση για «κυριαρχική ισότητα». Η δε αναφορά του στον ορισμό του Αϊνστάιν για την παραφροσύνη, ότι δηλαδή «δοκιμάζεις το ίδιο πράγμα και περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα;», θα μπορούσε να αφορά- με παραδείγματα- την αδιέξοδη πολιτική του Φόρεϊν Όφις στο Κυπριακό και τη στάση του έναντι της Κύπρου.

Το μήνυμα ελήφθη

Το μήνυμα ελήφθη από τα όσα είπε ο Βρετανός διπλωμάτης. Το ζητούμενο είναι ποια είναι η απάντηση. Νέες ιδέες, όπως αυτές που μετάφερε ο απεσταλμένος του Λονδίνου, Ajay Sharma, στη Λευκωσία, πρέπει να παραμείνουν στα αζήτητα.

Το μείζον, όμως, είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία χρειάζεται επειγόντως πολιτική έναντι της Βρετανίας, η οποία έχει συμφέροντα στην Κύπρο. Τα διασφαλίζει έχοντας μονίμως απέναντι της την Λευκωσία; Τα διασφαλίζει βρισκόμενη σε συνεχή αντιπαράθεση με την Κυπριακή Δημοκρατία; Η Λευκωσία έχει εργαλεία για να οδηγήσει στη διαφοροποιήσει της στάσης αυτής. Κι ένα από τα εργαλεία είναι οι Συνθήκες του 1960 στις οποίες συμβαλλόμενο κράτος είναι και η πάλαι ποτέ μεγάλη Βρετανία και φυσικά το θέμα των Βάσεων, το οποίο θα πρέπει να ανοίξει, χωρίς ταμπού και φοβίες όπως ακριβώς έκανε το κράτος του Μαυρικίου σε σχέση με τα νησιά Τσιάκος στον Ινδικό ωκεανό. Χρειάζεται μια αποφασιστική στάση έναντι σε αυτές τις πολιτικές, που είναι υπονομευτικές. Η νέα κυβέρνηση, που θα πρέπει να έχει πάρει και το… νέο μήνυμα από το Λονδίνο διά του εδώ πρέσβη της, θα πρέπει να τοποθετήσει σε μια άλλη, διαφορετική, βάση τις σχέσεις με τη Βρετανία, που ως εγγυήτρια χώρα, δεν έκανε οτιδήποτε για να προστατεύσει την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το αντίθετο έπραξε και συνεχίζει να πράττει!

ΣΗΜ: Λέγεται πως η «ρίζα του κακού» είναι η σύγκρουση κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, 1955-1959. Το έχουν σκεφτεί στο Λονδίνο για mea culpa» τιμώντας τους πεσόντες; Με ένα στεφάνι στα φυλακισμένα μνήματα.