Τί ακριβώς ζητά ο ΔΗΣΥ από τον Χριστοδουλίδη για το Κυπριακό;

Τι είπε ο τέως πρόεδρος του ΔΗΣΥ και τέως υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, Αβέρωφ Νεοφύτου, σε μια από τις συχνές δημόσιες παρεμβάσεις του, την Κυριακή; Ότι ο Πρόεδρος θα πρέπει να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι θέλει λύση (!) και να αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα. Ως γνωστό τα (ασφυκτικά) χρονοδιαγράμματα οδηγούν σε επιδιαιτησία (ότι έγινε το 2004). Απευθυνόμενος στον Πρόεδρο του υπέδειξε πως «αλλιώς, δυστυχώς για τον τόπο θα καταγραφείς από την Ιστορία ως ο μοιραίος Ελληνοκύπριος ηγέτης που διαχειρίστηκε την καταραμένη διχοτόμηση». Αυτό εάν δεν λέγεται εκ των έσω πίεση, δυο 24ωρα πριν το δείπνο, τι άλλο μπορεί να χαρακτηρισθεί;

Προφανώς και μια αποτυχία θα επιδεινώσει την κατάσταση στο Κυπριακό και ενδεχομένως να προκληθούν και καταιγιστικές εξελίξεις. Αυτή είναι, όπως πληροφορούμαστε, η εκτίμηση και των Εγγλέζων. Τι θα πρέπει να κάνει η Λευκωσία για να ανατρέψει το αδιέξοδο; Να αποδεχθεί, για παράδειγμα, μια φόρμουλα στα θέματα της κυριαρχίας, όπως κάποιοι προτείνουν και οι οποίοι “ανακάλυψαν” ξανά την «εσωτερική κυριαρχία»; Ή που φλερτάρουν με συνομοσπονδία; Ή να προσέλθει στο δείπνο «χωρίς κόκκινες γραμμές», όπως του υποδεικνύουν άλλοι;

Για πενήντα χρόνια διεξάγονται συζητήσεις για να βρεθεί συμφωνία. Από τον Μακάριο μέχρι τον Χριστοδουλίδη. Η αποτυχία για λύση βαραίνει όλους τους Προέδρους και έχουν καταστεί, μετά από την μη επίτευξη συμφωνίας, ηγέτες διχοτόμησης; Οι εκφραστές της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής, όπως ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, που θεωρείτο και ο… πατριάρχης της, δεν κατάφεραν να πετύχουν μια συμφωνία. Η πολιτική του κατευνασμού οδήγησε, ως γνωστό, στο σχέδιο Ανάν, που συνιστούσε θρίαμβο για τις τουρκικές επιδιώξεις και τα συμφέροντα των αγγλοαμερικανών.

Θα πρέπει, όμως, να φθάνουμε και στο διά ταύτα. Και τι προτείνει ο κ. Νεοφύτου; Δεν είναι συγκεκριμένος όπως το 2004, που αγωνίσθηκε για να υιοθετηθεί το σχέδιο Ανάν. Να πείσουμε ότι «θέλουμε λύση», αναφέρει ως και το πρόβλημα είναι αυτό κι όχι το γεγονός ότι στην αντίπερα όχθη ζητούν διακαώς αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος. Όταν η άλλη πλευρά είναι “γαντζωμένη” στην απόλυτη άρνηση, είναι συνεχώς εκτός πλαισίου, ζητά τα πάντα, τότε δεν μπορεί να εξισώνεται με την ελληνική πλευρά. Γιατί όταν ο Ερντογάν, διά του Τατάρ, τηρεί αυτή τη στάση και διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει «να πείσει και η ελληνική πλευρά», αυτό είναι εξίσωση.

Γιατί δεν έχει επιλυθεί το Κυπριακό 

Το Κυπριακό δεν έχει επιλυθεί γιατί η Τουρκία εκτιμά ακόμη πως διά της μη λύσης έχει ακόμη να κερδίσει πολλά. Ή όταν φθάσει η ώρα της συμφωνίας δεν θα απομένουν πολλά να πάρει, γιατί θα διασφαλίσει εκ των προτέρων τις επιδιώξεις της, μέσα από υποχωρήσεις.
Προφανώς και έχουν ευθύνες και οι εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού στην ελληνική πλευρά. Κι αυτό επειδή ακολούθησαν μια πολιτική κατευνασμού, που δεν αποδείχθηκε μόνο αδιέξοδη αλλά και ζημιογόνα καθώς φόρτωνε το Κυπριακό με “νέα κεκτημένα” υποχωρήσεων. Έχουν ευθύνες οι εκάστοτε διαχειριστές επειδή επιμένουν σε μια δοκιμασμένη και αποτυχημένη συνταγή και δέχονται ακόμη και ομιχλώδεις ιδέες, πολλαπλών ερμηνειών. Έχουν ευθύνες επειδή αντιμετωπίζουν το θέμα ως δικοινοτικό και όχι εισβολής, κατοχής, απελευθέρωσης.

Οι Πρόεδροι, οι οποίοι προέρχονταν από τον ΔΗΣΥ, Κληρίδης και Αναστασιάδης, εκφραστές της “ρεαλιστικής” πολιτικής δεν κατάφεραν να λύσουν το Κυπριακό. Κι αυτό παρόλο, που έστρωσαν χαλί είτε με το σχέδιο Ανάν, είτε με τη συμφωνία του 2014, είτε το έγγραφο που κατατέθηκε στο Κραν Μοντανά. Ακολούθησαν πολιτική κατευνασμού και έχουν ζημιώσει ανεπανόρθωτα το Κυπριακό. Αμφότεροι κυβέρνησαν από δέκα χρόνια, επί ημερών τους δεν έχει επιλυθεί το Κυπριακό.