Τι δεν μας διδάσκει το δράμα των Ελλήνων της Μαριούπολης…

Ενώ μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία ένοχη σιωπή και σύγχυση επικρατεί στην Ελλάδα για την τύχη 110.000 Ελλήνων της Μαριούπολης και της ευρύτερης περιοχής. Η Ελλάδα επιδεικνύει μία πρωτοφανή ιστορικά παντελή αδιαφορία για την τύχη των ομογενών μας. Εντύπωση προξενεί, επίσης, και το γεγονός ότι και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης στο σύνολό τους περιέργως δεν καλύπτουν καν το θέμα.

Είναι πρόσφατες οι μνήμες, πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, από τις δακρύβρεκτες δηλώσεις διαφόρων περιφερόμενων εκεί κυβερνητικών και μη παραγόντων. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί σήμερα τόση σιωπή και αδιαφορία για ομοεθνείς που εκτοπίζονται, εξαφανίζονται, διώκονται και ξεριζώνονται από την γη τους μετά από τόσους πολλούς αιώνες επιβίωσης εκεί.

Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των Ελλήνων νεκρών της Μαριούπολης κατά την διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία. Φοβούμαι ότι ελάχιστοι από το Εθνικό Κέντρο, ούτε καν οι γνωστοί έμποροι της “εθνικοφροσύνης”, ενδιαφέρονται πλέον να μάθουν πόσοι από τον ελληνικό πληθυσμό της Μαριούπολης έχασαν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους και τα αγαθά τους.

Οφείλονται γι’ αυτό εξηγήσεις από όλο το υποκριτικό και φοβικό πολιτικό τόξο. Δυστυχώς η κυβέρνηση, με τη συνδρομή –έμμεσα ή άμεσα– και της αμήχανης αντιπολίτευσης, κατέστρεψε με τις πλειοδοσίες της στο Ουκρανικό όλες τις γέφυρες επικοινωνίας με τη ρωσική πλευρά, ώστε τώρα να μην μπορεί να συνδράμει –ακόμη και αν το ήθελε– τη δεινοπαθούσα ελληνική μειονότητα της Ουκρανίας.

Δικαιολογίες δυσκολιών δεν υπάρχουν. Όταν στο Μεσοπόλεμο προέκυψε η ανάγκη διάσωσης του Ελληνισμού στον σοβιετικό Καύκασο, η τότε ελληνική κυβέρνηση έστειλε τον μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη, λόγω κύρους, ο οποίος και τα κατάφερε παρά τις αντίξοες, συχνά και εχθρικές πολιτικές συνθήκες. Τα εθνικά θέματα πρέπει να αντιμετωπίζονται μακροπολιτικά και όχι ευκαίρως-ακαίρως  από τη συγκυρία και τις προσωπικές αντιλήψεις.

Στην τύχη του οι Έλληνες της Μαριούπολης

Η ελληνική κυβέρνηση δεν διαπράττει απλά ένα λάθος, εγκαταλείποντας τον ελληνισμό της Μαριούπολης, αλλά ένα Εθνικό Λάθος. Κανείς υπεύθυνος πολίτης δεν θα έθετε θέμα αλλαγής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, ούτε και θέμα για τη συμμετοχή της στο σημερινό συλλογικό σύστημα ασφαλείας της Δύσης. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει παραίτηση από την υποχρέωση προστασίας των ελληνικών μειονοτήτων.

Για τις μικρές και επαπειλούμενες χώρες ισχύει ένα ζωτικό δόγμα: Οφείλουν να είναι πάντα σταθερές και αξιόπιστες στις διεθνείς συμμαχίες, αλλά και οι μεγάλες συμμαχικές χώρες να σέβονται τις ζωτικές ανάγκες των μικρότερων εταίρων τους. Οι μικρές χώρες στις πραγματικές συμμαχίες δεν συμμετέχουν μόνο για τη διεκπεραίωση των επιθυμιών των μεγάλων. Συμμετέχουν και για να υπηρετούν τη δική τους εθνική ασφάλεια και τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.

Επίσης, έθνη, μη συμμαχικά μεν αλλά γειτνιάζοντα, με τα οποία συνυπάρχουμε και αλληλοεπιδρούμε μαζί τους επί πολλούς αιώνες ειρηνικά, όπως π.χ. με τους Ιρανούς, τους Ρώσους και τους Άραβες, οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Οφείλουμε για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, να διατηρούμε ένα minimum τουλάχιστον επίπεδο ουσιαστικών και εποικοδομητικών διμερών επαφών και όχι μόνο στα χαρτιά. «Το μέλλον διαρκεί πολύ» έλεγε ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Luis Althuser…