Τι γυρεύει ο “σκύλος” μακριά από το “κοπάδι”; – Ο ελληνικός στρατός σε ρόλο auxillarii

Στις 7 Μαρτίου 2021 το ΓΕΕΘΑ ανακοίνωσε, με σχετική μάλλον υπερηφάνεια, τις τρέχουσες δραστηριότητες που έχει αναλάβει ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο των «συμμαχικών του δεσμεύσεων και υποχρεώσεων». Οι δραστηριότητες αυτές γίνονται μέσα σε «διμερή, πολυμερή σχήματα, όσο και στο πλαίσιο των Διεθνών Οργανισμών που συμμετέχει η Ελλάδα». Πραγματικά η απαρίθμηση των δραστηριοτήτων αυτών εντυπωσιάζει. Η φρεγάτα “Κανάρης” έχει ενταχθεί στην ομάδα κρούσης του γαλλικού αεροπλανοφόρου “Charles De Gaulle”.

Η ομάδα αυτή συνεργάζεται με άλλους σχηματισμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, καθώς και «στρατηγικών εταίρων», το τελευταίο λίγο αόριστο. Σε άλλη αποστολή η φρεγάτα “Κουντουριώτης” και ένα υποβρύχιο μετέχουν στην δύναμη SNMG-2 του ΝΑΤΟ, μαζί με πλοία πλήθους κρατών, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία. Το κύριο θέμα των ασκήσεων είναι ο ανθυποβρυχιακός πόλεμος. Η φρεγάτα “Ναβαρίνο” μετέχει σε «διασυμμαχική επιχείρηση», κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ, στις ακτές του Λιβάνου. Η επιχείρηση αποτελεί ένα είδος ναυτικού αποκλεισμού του Λιβάνου, καθότι κρίνεται ότι οι δυνάμεις της χώρας αυτής δεν είναι σε θέση να αναλάβουν τη διασφάλιση της ασφάλειας στα χωρικά της ύδατα.

Η φρεγάτα “Αιγαίο” μετέχει στην επιχείρηση IRINI της ΕΕ, αντίστοιχα στις ακτές της Λιβύης. Εξασφαλίζει το εμπάργκο όπλων στην χώρα αυτή, εξαιρουμένων φυσικά των όπλων και των στρατευμάτων που στέλνει εκεί η Τουρκία! Η φρεγάτα “Ύδρα” βρέθηκε μακριά, στον Περσικό Κόλπο, όπου μετείχε σε πολυεθνικό σχηματισμό χωρών της ΕΕ για την εξασφάλιση της «ελεύθερης ναυσιπλοΐας». Το ναρκοθηρευτικό “Ευρώπη” βρίσκεται στη Μαύρη Θάλασσα, μετέχοντας στους εκεί σχηματισμούς ναρκοπολέμου του ΝΑΤΟ.

Για να επιστρέψουμε τώρα στην Ελλάδα, αφήνοντας τις μακρινές εξωτικές θάλασσες και τους ωκεανούς. Το ΓΕΕΘΑ δηλώνει ότι μερικά από τα πιο στρατηγικά λιμάνια της χώρας μας, η Σούδα, ο Πειραιάς και η Αλεξανδρούπολη έχουν τεθεί στην διάθεση της συμμαχικής επιχείρησης “Atlantic Resolve”. Από αυτά περνούν στρατιωτικές δυνάμεις, των ΗΠΑ ιδιαίτερα, για να αναπτυχθούν στα σύνορα της Ρωσίας. Ακόμα, ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα έχουν αναλάβει αποστολές σε Μαυροβούνιο, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, στο πλαίσιο επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ.

Ελληνικός στρατός και εχθρός

Η παρουσίαση τελειώνει με την έκφραση της «πρόθεσης» για την «περαιτέρω διεύρυνση των παραπάνω δράσεων, με σκοπό την υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων και την ενδυνάμωση των διμερών και πολυμερών συνεργασιών». Το τι μπορεί να σημάνει η “διεύρυνση” αφήνεται στην φαντασία του καθενός, όταν διαπιστώνεται ότι πέντε από τις δεκατρείς φρεγάτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και ένα σημαντικό τμήμα των εγκαταστάσεών του είναι “ταγμένο” στην εξυπηρέτηση μη εθνικών, “συμμαχικών” καθηκόντων. Η ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, που άμεσα σχετίζονται με θεμελιώδεις έννοιες και αντιλήψεις.

Το πρώτο και κύριο είναι το ποιος είναι ο εχθρός; Η λογική λέει ότι για να αρθρώσεις μια πολιτική εθνικής άμυνας, πρέπει πρώτα να προσδιορίσεις ποιος είναι ο εχθρός σου, ποιος απειλεί την χώρα σου και ενάντια σε ποιον θα στραφούν οι αμυντικές σου επιλογές, από τους σχεδιασμούς ως τους εξοπλισμούς. Οι «διεθνείς δεσμεύσεις» της χώρας –σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ– καταδεικνύουν ως εχθρούς συγκεκριμένες χώρες ή κινήματα: την Ρωσία πάνω από όλα, κατόπιν το Ιράν, ίσως τη Συρία, τον Λίβανο, την Λιβύη, τους Χούτι της Υεμένης, τους ισλαμιστές του Μαλί…

Αποτελεί καμία από τις χώρες αυτές απειλή για την Ελλάδα; Τα “αμυντικά δόγματα” του ΓΕΕΘΑ, τα σενάρια που εκπονεί, προβλέπουν κάποιου είδους επίθεση, κάποιου είδους επιθετική διεκδίκηση, κάποιου είδους εισβολή σε πάτρια εδάφη από κάποια από αυτές τις χώρες; Αν ναι, πώς, πού, πότε; Αν όχι, τότε γιατί στρεφόμαστε εναντίον τους; Στρεφόμαστε εναντίον τους για λόγους “υπερεθνικούς”, δηλαδή, επειδή οι συμμαχίες στις οποίες μετέχει η Ελλάδα στρέφονται ενάντια σε αυτές τις χώρες και κινήματα.

Στρέφονται μάλιστα στο όνομα μιας «διεθνούς τάξης και ασφάλειας», η οποία στην πράξη βρίσκεται απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τα συμφέροντα των ισχυρών της εκάστοτε “συμμαχίας”. Η ελληνική πλευρά ξεχνά την πλευρά των συμφερόντων και κρατά από ετούτες τις άγιες σταυροφορίες μόνο την «διεθνή νομιμότητα», την «διεθνή τάξη και ασφάλεια», μετονομάζοντας μάλιστα (αποκαλυπτικό το γλωσσικό ολίσθημα) τις συμμαχίες αυτές σε «διεθνείς οργανισμούς». Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να εκφράζουν αυτές τη «διεθνή νομιμότητα»;

“Σύμμαχοι” έναντι ποίων;

Οι φραστικές διευθετήσεις δεν αλλάζουν την ουσία. Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ είναι συμμαχίες και η σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι σχέση συμμαχική. Ιστορικά οι συμμαχίες είναι αμφίπλευρες, εξυπηρετούν τα συμφέροντα και των δύο μερών που τις συνάπτουν, ή εκφράζουν τα κοινά συμφέροντα του συνόλου των κρατών που τις συγκροτούν. Οι ΗΠΑ, οι ισχυροί του ΝΑΤΟ της ΕΕ έχουν πολλούς ίσως λόγους να εχθρεύονται την Ρωσία, το Ιράν, τη Συρία, την Κίνα, τους Χούτι, τον Άσαντ ή όποιον επιθυμούν.

Η Ελλάδα ποιους ακριβώς λόγους έχει να συμπαρατάσσεται εναντίον των εχθρών αυτών; Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα έχει σοβαρό ζήτημα άμυνας, υπεράσπισης της εδαφικής της ακεραιότητας και της εθνικής της κυριαρχίας. Ξένα στρατεύματα κατέχουν το 40% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ δεκάδες ελληνικά νησιά διεκδικούνται ως «τουρκικό έδαφος κάτω από ελληνική κατοχή».

Με ποιον τρόπο οι συμμαχίες, στις οποίες πιστά μετέχει η Ελλάδα δίνουν λύση στο δικό της ζωτικό αμυντικό πρόβλημα; Με ποιον τρόπο την καλύπτουν και την εξασφαλίζουν; Με ποιον τρόπο όλοι αυτοί οι “σύμμαχοι” συστρατεύονται (σήμερα διπλωματικά, πόσο μάλλον αύριο στρατιωτικά) στην προάσπιση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας; Το «βρείτε τα μεταξύ σας» δεν είναι συμμαχική συνδρομή. Παραίνεση σε παραίτηση και συνθηκολόγηση είναι!

Στις ομιλίες που συνόδεψαν την συμφωνία για τα Rafale ή τις διαπραγματεύσεις για τις φρεγάτες οι Γάλλοι, αλλά και οι Έλληνες ιθύνοντες, ελάχιστα ως τίποτε μίλησαν για την αξία των όπλων αυτών στην προάσπιση του Αιγαίου, πολύ δε περισσότερο της Κύπρου ή των ελληνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα, τόνισαν με έμφαση της αξία των όπλων αυτών, ως μέρος του συμμαχικού οπλοστασίου. Πολλοί, όμως, στη χώρα μας αρνούνται να δεχθούν, για διάφορους λόγους, ακόμα και αυτό που ρητά και κατηγορηματικά τους διαμηνύεται…

Νέοι auxillarii!

Στις ρωμαϊκές λεγεώνες ένα πολυπληθές σώμα στρατιωτών ανήκε στην κατηγορία των auxillarii. Επρόκειτο για βοηθητικά στρατεύματα που στρατολογούνταν από “συμμάχους”, υποτελείς ή και δούλους. Ήταν το αναλώσιμο τμήμα της λεγεώνας. Ο ρόλος τους, η αποστολή τους, ήταν να φθείρουν τον εχθρό, να τον εξασθενούν και να δυσκολεύουν τις κινήσεις και τα σχέδιά του, πριν αναλάβουν δράση οι λεγεωνάριοι. Οι auxillarii αυτοί δεν χρειάζονταν βαρύ και ακριβό οπλισμό. Συχνά στρατεύονταν με τα όπλα που έφεραν ή που είχαν συνηθίσει.

“Κρέας για τα κανόνια” (συγγνώμη για τα τόξα) ήταν εξάλλου και ουδείς θα τους έκλαιγε. Ο χαμός τους δεν προκαλούσε πολιτικές δίνες στην Ρώμη. Η ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ πιστοποιεί ότι το αμυντικό δόγμα της Ελλάδας σήμερα φιλοδοξεί να υπηρετήσει ισχυρούς στους δικούς τους πολέμους, από θέση ανάλογη με εκείνη των auxillarii των ρωμαϊκών λεγεώνων. Τα υπόλοιπα ανατίθενται στην εκάστοτε Ρώμη. Αυτή θα κρίνει τι είναι ελληνικό και τι τούρκικο. Δεν θα χαλάσουμε το κέφι της συμμαχίας για “βραχονησίδες” και βυθούς θαλασσών!

Και μια τελευταία λεπτομέρεια. Οι auxillarii πληρώνονταν για τις υπηρεσίες τους. Στην σύγχρονη εκδοχή τους είναι επιπλέον υποχρεωμένοι και να πληρώνουν για αυτές! Στα επόμενα χρόνια η αιμορραγούσα ποικιλότροπα Ελλάδα θα πρέπει να εξασφαλίσει περισσότερα από δέκα δισ. ευρώ για να πληρώσει τις υπηρεσίες που θα προσφέρει σε τρίτους! Κάτι τέτοιο στην Αρχαία Ρώμη θα το θεωρούσαν εξωφρενικό.