Τι κάνει η Άγκυρα και δεν κάνει η Αθήνα

Η Αθήνα επιδεικνύει όλο και περισσότερο την “αποφασιστικότητά” της να μην συγκρουστεί με την Τουρκία, στα περισσότερα τουλάχιστον πεδία. Οι διπλωματικές συμμαχίες με Ισραήλ, Αίγυπτο και Χαφτάρ είναι καλές, αλλά όχι αρκετές. Η Ελλάδα δικαιολογημένα θέλει να αποφύγει τη στρατιωτική σύγκρουση, αλλά ως πιο σημείο θα ανέχεται τις τουρκικές επιθετικές προκλήσεις;

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά. Γιατί τουλάχιστον δεν επιχειρεί μια πιο δυναμική διπλωματική δράση για την υπεράσπιση των εθνικών της δικαίων με συνεχείς οχλήσεις σε όλα τα φόρα; Γιατί, αφού μένει προσκολλημένη στο Διεθνές Δίκαιο, δεν προβαίνει τουλάχιστον σε ψυχολογικές επιχειρήσεις-προπαγάνδα, όπως η διαφώτιση της τουρκικής κοινής γνώμης εντός της Τουρκίας, αλλά και της τουρκικής διασποράς; Γιατί δεν δρα ώστε η Τουρκία να έχει διπλωματικό κόστος, κάθε φορά που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο εναντίον των γειτονικών της κρατών;

Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ανέφερε ότι όταν του λένε στη Βουλή να δράσει πιο αποφασιστικά, δεν του θέτουν συγκεκριμένη στοχοθεσία μέτρων. Αυτά που δεν του θέτουν οι βουλευτές, τα έχουν θέσει πολλοί ειδικοί και θα αναφέρουμε μερικά από αυτά:

• Τι έκανε η Ελλάδα διαχρονικά για τα εγκλήματα εις βάρος των μειονοτικών Ελλήνων σε Ίμβρο και Τένεδο;
• Τι έκανε για τις περιουσίες των ομογενών στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των γεγονότων του Σεπτεμβρίου του 1955;
• Πώς αντέδρασε για τα αντίστοιχα των απελάσεων μετά τα γεγονότα του 1964-65;
• Η Ελλάδα προτίθεται ή όχι να εξαντλήσει τα νομικά εργαλεία που έχει στη διάθεσή της, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, εναντίον της Τουρκίας; Παραδείγματος χάριν, μόλις της δοθεί αφορμή θα κινηθεί για ατομικές οικονομικές κυρώσεις εις βάρος προσώπων, δια της διεθνούς διαδικασίας κατά το παράδειγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή εναντίον των πληρωμάτων των ερευνητικών σκαφών, νορβηγικών και άλλων συμφερόντων;

Επίσης, υπάρχουν και κάποια από αυτά που έχει θέσει ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, όπως στο πόνημά του με τίτλο “Γεωπολιτική πραγματικότητα στο Δίπολο Ελλάδος-Κύπρου, Λύσεις και άλλοθι”, (Παπαζήσης, Αθήνα 2015):

1. Τι στάση τήρησε η χώρα μας στο συμβούλιο της Ευρώπης για τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού κατά τις επιχειρήσεις του στο Ιρακινό Κουρδιστάν;
2. Ποια στάση τήρησε και τηρεί η Ελλάδα για τα εννέα τουλάχιστον διαπραχθέντα από την Τουρκία διεθνή εγκλήματα στην Κύπρο. Ιδιαίτερα δε καθόσον για αρκετά από αυτά το ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) έχει επανειλημμένα καταδικάσει την Τουρκία. Όμως, παρά τις καταδίκες η Άγκυρα αρνείται σταθερά να συμμορφωθεί με το διατακτικό των αποφάσεων και τη λήψη μέτρων επανόρθωσης των θυμάτων, όπως πχ υπόθεση Λοϊζίδου.

Αναγκαία η αλλαγή πλεύσης

Τέλος, ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος έχει αρθρογραφήσει (Καθημερινή 4-6-2018) για τα “γκρίζα νησιά που κατέχει η Τουρκία, παρότι απέχουν πέραν των 3 μιλίων από τις τουρκικές ακτές, όριο που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης και δεν αναφέρονται ρητά σε αυτήν. Έχει θέσει η χώρα μας τέτοιο θέμα; Αντιθέτως προς την Ελλάδα, είναι γνωστό ότι η Τουρκία διαθέτει σωρεία ειδικών επιστημόνων που η δουλειά τους είναι να εφευρίσκουν τρόπους να ρηγματώσουν το Διεθνές Δίκαιο ή να το παραβιάσουν “νομιμοφανώς” κατά της Ελλάδας.

Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο άρθρο του Θεόδωρου Καρυώτη στo slpress για το πώς χαράσσει τις τουρκικές θέσεις ο καθηγητής Yücel Acer. Δεν ανήκουν όλοι σε συγκεκριμένη δεξαμενή σκέψεως. Υπηρετούν σε διαφορετικούς οργανισμούς (υπουργεία Εξωτερικών, Αμύνης, ΜΙΤ, Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, πανεπιστήμια κλπ), αλλά έχουν κοινούς στόχους και αγαστή συνεννόηση.

Η χώρα μας δεν έχει μιμηθεί το παράδειγμα αυτό από τη γείτονα, παρότι έχει παράδοση ικανών νομικών που βρίσκουν απίθανα επιχειρήματα, βάσει των νόμων, για να υπερασπισθούν τα συμφέροντα των πελατών τους. Γιατί δεν αξιοποιεί τα τόσο ικανά μυαλά των επιστημόνων της (νομικών διεθνούς δικαίου, γεωπολιτικών, διεθνολόγων, στρατιωτικών κλπ) για να υποδεικνύουν τρόπους ελληνικών αξιώσεων εις βάρος της Τουρκίας;

Δεν δικαιολογούνται αναστολές

Αντιθέτως, υπάρχουν τόσο εμφανή νομικά θέματα που μας ευνοούν, όπως τα προαναφερθέντα, για τα οποία τηρούμε αιδήμονα σιγή. Μήπως φοβόμαστε την ευθύνη της διατάραξης του επίπλαστα καλού κλίματος μεταξύ των δύο χωρών; Όμως, την ευθύνη αυτής της διατάραξης την έχει αναλάβει πλήρως η Τουρκία, εδώ και δεκαετίες. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα την ευρίσκει πάντοτε εναντίον της στις σχέσεις της με τα γειτονικά κράτη.

Θυμίζουμε ότι υποδαύλιζε απροκάλυπτα τις διαφορές με τα Σκόπια και την Αλβανία, υπονόμευε τις συνεννοήσεις με την Αίγυπτο του Μόρσι, με τη Λιβύη, ακόμα δε και με την Ιταλία πρόσφατα. Αντίστοιχα δεν σταματά να επιχειρεί την υπονόμευση των σχέσεων της Κύπρου με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και πρόσφατα επιτυχημένα με την Παλαιστινιακή Αρχή.

Μετά από όλο αυτό το διπλωματικό κόστος που έχει φορτωθεί η Ελλάδα και η Κύπρος από τις τουρκικές ενέργειες, δεν δικαιολογείται η χώρα μας να έχει αναστολές στο να ακολουθήσει μια πιο θαρραλέα διπλωματία, ώστε να ξεμπροστιάζει την Τουρκία σε κάθε της παρανομία, έστω και αν δεν μας αφορά άμεσα. Ωστόσο, για αυτά χρειάζεται βούληση και θάρρος για αλλαγή πλεύσης, που δεν φαίνεται να έχουν, διαχρονικά, οι κυβερνήσεις μας. Πότε επιτέλους θα το κάνουν;