Τι κρύβει το νέο άνοιγμα του Μητσοτάκη στον Ζελένσκι
07/08/2025
Η αληθινή φιλία στην ζωή είναι πολύτιμο δώρο. Η εξωτερική πολιτική πάλι δεν διέπεται από τις ίδιες αρχές. Η όπως το έθετε ο Λόρδος Πάλμερστον: «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα». Η αρχή, που παραμένει λίγο πολύ ίδια από τον 19ο αιώνα και έπειτα, βασίζεται στην ταύτιση των συμφερόντων μεταξύ εθνικών κρατών και σε μια λογική που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά από άποψη οφέλους για τους επιμέρους κρατικούς δρώντες. Να υπενθυμίσουμε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αφήνοντας πίσω μας την θεωρία και ερχόμενοι στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης –για να θυμηθούμε τους κλασικούς– θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τι όφελος έχει η συνεχιζόμενη ταύτιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με το Κίεβο. Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Και μόνο η επικοινωνία των δύο ηγετών δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει η ελληνική πλευρά και μάλιστα τη στιγμή που η καρέκλα του Ζελένκσι “τρίζει”.
Ήδη, με δεδομένο ότι η ζυγαριά του πολέμου έχει γύρει μάλλον οριστικά υπέρ της Μόσχας και η Ουάσιγκτον είναι απρόθυμη να δώσει χρήματα και όπλα δωρεάν στο Κίεβο, ζυμώνεται στη Δύση η ιδέα για απομάκρυνση του Ζελένσκι με σκοπό να διευκολυνθεί όσο είναι ακόμα καιρός η επίτευξη ειρήνης. Διαβάζοντας, ωστόσο, την ανάρτηση του Ουκρανού προέδρου στο Χ, η οποία αναφέρει ότι οι ηγέτες των δύο χωρών συζήτησαν για τους τρόπους ενίσχυσης της αεροπορικής άμυνας της Ουκρανίας, αλλά και για την ανάκαμψη της χώρας, δημιουργούνται περαιτέρω απορίες.
Η πρώτη είναι γιατί και πως δύναται να ενισχύσει περαιτέρω την αεροπορική άμυνα της Ουκρανίας η Ελλάδα; Αξίζει να υπενθυμιστεί πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε ήδη “φροντίσει” για τη μερική αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, δωρίζοντας στο Κίεβο εκτοξευτές ρουκετών RM-70, αποδυναμώνοντας έτσι την ελληνική άμυνα και εκπληρώνοντας παράλληλα μια πάγια απαίτηση των Τούρκων. Αυτή η ευγενική παραχώρηση ερχόταν να προστεθεί σε 3,2 εκατομμύρια φυσίγγια 7,62 χιλιοστών, 60 αντιαεροπορικούς πυραύλους, 17.000 βλήματα πυροβολικού 155 χιλιοστών και 1.100 φορητούς αντιαρματικούς πυραύλους RPG που έχει παραχωρήσει η Αθήνα στην Ουκρανία.
Θα αγοράσουμε όπλα για την Ουκρανία;
Αντί σχολίου ο Ουκρανός πρόεδρος εξηγεί: «Μίλησα για έναν νέο μηχανισμό αγοράς αμερικανικών όπλων, τον οποίο εφαρμόζουμε από κοινού με τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ. Η συμβολή κάθε χώρας μπορεί πραγματικά να ενισχύσει τους αμυντικούς μας στόχους». Δηλαδή η ελληνική οικονομία θα επιβαρυνθεί, αγοράζοντας αμερικανικά όπλα, με σκοπό να ενισχυθεί η υπό κατάρρευση ουκρανική άμυνα; Κι αυτό, όταν η Ελλάδα αντιμετωπίζει δεδηλωμένη και οξεία απειλή από την Τουρκία;
Όπως στο πρόσφατο παρελθόν, έτσι και τώρα, η πρόθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη γίνεται γνωστή όχι από την ίδια αλλά από το ενδιαφερόμενο μέρος, από τον πρόεδρος Ζελένσκι. Το γεγονός αποτελεί απαράδεκτη πρακτική για δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν υπάρχει η παραμικρή λογοδοσία για το πως η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει να αντικαταστήσει τα οπλικά συστήματα που θα ταξιδέψουν για την Ουκρανία. Και κυρίως, τι εξυπηρετεί η συμβολή της Ελλάδας σε έναν πόλεμο που μοιάζει ανεπιστρεπτί χαμένος.
Η δεύτερη απορία προκύπτει από την δημοσιευμένη πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός παρουσίασε πρόταση για την ανάκαμψη της Ουκρανίας, ιδίως την αποκατάσταση των λιμενικών υποδομών της Οδησσού. Αναρωτιέται κανείς αν η φιλοδοξία του Έλληνα πρωθυπουργού να εξάγει “καινοτομία” είναι το ίδιο ειλικρινής με τη διάθεσή του να ενισχύει την άμυνα της Ουκρανίας εις βάρος της Ελλάδας, ή αν πρόκειται για μια κενή περιεχομένου υπόσχεση. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Διάσκεψη για την Ανοικοδόμηση της Ουκρανίας στη Ρώμη πάντως παρέδωσε μαθήματα οικονομικού φιλελευθερισμού και στο εξωτερικό. «Η δημόσια χρηματοδότηση από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να εντάξουμε πλήρως τον ιδιωτικό τομέα».
Η ΙΧ εξωτερική πολιτική του Μητσοτάκη
Τι ωθεί όμως τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε αυτή τη συγκυρία να θέλει να στηρίζει μια χαμένη υπόθεση και έναν πρόεδρο, ο κύκλος του οποίου –πρόκειται για κοινό μυστικό– είναι βουτηγμένος στη διαφθορά και μάλιστα με την δική του ανοχή και του “αντ’ αυτού” Γέρμακ; Η απάντηση κρύβεται στα ιδιοτελή συμφέροντα που χαρακτηρίζουν κάθε πτυχή της πολιτικής συμπεριφοράς του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρωτίστως, στη φιλοδοξία του να “ανταλλάξει” το αντιρωσικό μένος με κάποια υψηλόβαθμη θέση στην ΕΕ. Πρόκειται για “εξωτερική πολιτική ΙΧ” εξαιρετικά επωφελή σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ζημιογόνα για τα εθνικά συμφέροντα.
Καλό είναι να εξάγουμε σχετικά συμπεράσματα από την όχι τόσο μακρινή στο 2025 ελληνική ιστορία. Το καλοκαίρι του 1920 η Ελλάδα με τη Συνθήκη των Σεβρών πήρε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη διοίκηση της Σμύρνης. Τρία χρόνια αργότερα με τη Συνθήκη της Λοζάνης τα έχασε, αφού προηγήθηκε η Μικρασιάτικη Καταστροφή που έστειλε έξι ηγέτες της πολιτικής και τους στρατεύματος στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Αυτό που άλλαξε ανάμεσα στις δυο Συνθήκες και οδήγησε από τον θρίαμβο της συμμέτοχης στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, ήταν οι διαθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Αν αναζητήσουμε αντίστοιχο παράδειγμα στις μέρες μας θα το βρούμε στην Ουκρανία. Επιστρέφοντας στην αρχική ρήση του Βρετανού πολιτικού θα πρέπει η Ελλάδα να προσαρμόσει τα συμφέροντα της και τις φιλίες στον σημερινό μεταβαλλόμενο κόσμο, που είναι πολυπολικός και πολύ πιο ρευστός από τα κληροδοτήματα του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει μια άλλου τύπου εξωτερική πολιτική και κατ’ επέκταση μία άλλου τύπου πολιτική ηγεσία…
