Τι λείπει από το δόγμα εθνικής ασφαλείας του Ντόκου

Οιαδήποτε ελληνοτουρκική συμφωνία που μπορεί να προκύψει από τη μυστική διπλωματία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ισχύσει με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μονοκομματική ή πολυκομματική, έστω και ισχυρή. Είναι τέτοιας ιστορικής βαρύτητας, αφού αφορά κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας και του Ελληνισμού, που καμία πολιτική πλειοψηφία δεν θα έχει την ηθική εθνική νομιμοποίηση να την καλύψει.

Για αυτό θα χρειαστεί εθνικό δημοψήφισμα, έτσι ώστε οι πολίτες να πάρουν την ευθύνη για την συμφωνία, αφού επί πενήντα χρόνια η Τουρκία ασκεί επιθετική εχθρική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο αμφισβητώντας διεθνείς συνθήκες, με τεράστιες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.

Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται γύρω από την συνάντηση Μπούρα-Καλίν είναι εντόνως ανησυχητικές, όχι μόνο επειδή ήταν μυστική και έγινε με πρωτοβουλία των Γερμανών (οι οποίοι προσπαθούν να κερδίσουν θεσμικά οφέλη από την Ουάσιγκτον), αλλά και γιατί το περιεχόμενο της υποτιθέμενης “διαπραγμάτευσης” εκφεύγει από τις εθνικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο που το υπουργείο Εξωτερικών είναι εκτός αυτής της διαδικασίας.

Είναι πια σαφές ότι το κρεσέντο των τουρκικών απειλών αποδεικνύεται ότι δεν έχει ταβάνι και από τις δηλώσεις των Τούρκων επισήμων φαίνεται ότι το casus belli επεκτείνεται χωρικά. Στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι ο δραστικός περιορισμός των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων υπέρ της και η “φινλανδοποίηση” της Ελλάδας. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού από τη Γαύδο είναι απλώς ανεπαρκείς, διότι πέρα από την ελληνική επωδό περί ασφάλειας και σταθερότητας, περί αρχών και Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας, υπάρχει το εθνικό αίσθημα, η υπερηφάνεια αυτού του λαού που αντιλαμβάνεται πως εχθροί και φίλοι τον εμπαίζουν.

Μόνιμη επωδός το “βρείτε τα”

Οι κατευναστικές δηλώσεις που εκάστοτε γίνονται από ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι άνευ αποτελέσματος. Η δε μόνιμη επωδός “βρείτε τα μεταξύ σας” εκνευρίζει απελπιστικά τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, διότι όλοι πια ξέρουν πως Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Νατοϊκοί δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό να θυσιάσουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας υπέρ της Τουρκίας, ειδικά καθώς βλέπουν πως είμαστε αποφασισμένοι να αυτοκτονήσουμε. Συνεπώς είναι πλέον γραφικότητες, που απελευθερώνουν τα ορμέφυτα του θηρίου που συνεχώς μεγαλώνει.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι βεβαίως η τσέπη –όπως την έχουν κουρελιάσει οι κυβερνήσεις – θα παίξει τον πρώτο ρόλο μπροστά στην κάλπη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ειδικό βάρος τα εθνικά θέματα. Δεύτερον, το έχουμε ξαναγράψει, δεν σημαίνει ότι το καθημερινό τουρκικό μπούλινγκ περνάει αδιάφορα από το θυμικό του ελληνικού λαού. Οι δήθεν συμβολισμοί τύπου Καστελόριζο και Γαύδου είναι για μικρά παιδιά. Εξ ου και οι Κασιδιάρηδες απειλούν και πάλι να μπουν στη Βουλή…

Έχουμε λοιπόν δύο παράγοντες, την ανάγκη και την ιδέα. Ας δούμε όμως τον δεύτερο παράγοντα που κινείται μεταξύ δύο κρίσιμων εννοιών, τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό. Δύο έννοιες που εξελίσσονται ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, εμπεριέχουν ουκ ολίγες αμφισημίες και ενίοτε απέχουν μεταξύ τους μισό τσιγάρο δρόμο.

Τι λείπει από το αμυντικό δόγμα Ντόκου

Και ενώ η χώρα παραμένει χωρίς Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, ο κ. Θάνος Π. Ντόκος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού δημοσίευσε στην “Καθημερινή” ένα άρθρο προάγγελο του υπό εκκόλαψη Νέου Εθνικού Αμυντικού Δόγματος (ΝΕΑΔ) το οποίο είναι μια έκθεση ιδεών 15 σημείων, που αν συνδυαστεί με τη μυστική συνάντηση Μπούρα-Καλίν και τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν για μυστική συμφωνία μη επέκτασης των χωρικών υδάτων και συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων, προαναγγέλλουν ένα αμυντικό δόγμα φινλανδοποίησης της χώρας.

Στο άρθρο του κ. Ντόκου δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε για την επέκταση των χωρικών υδάτων, ούτε στην ΑΟΖ, ούτε καν στην ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, ούτε φυσικά στο πάλαι ποτέ Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου. Να υποθέσουμε ότι αυτά θα είναι στο απόρρητο τμήμα του Νέου Εθνικού Αμυντικού Δόγματος; Μπορεί, αλλά αυτό δεν επαρκεί για την ελληνική κοινή γνώμη. Θα έπρεπε τουλάχιστον να εμπεριέχει η έκθεση Ντόκου και κάποια ψήγματα εθνικής στρατηγικής για αυτά τα θέματα.

Και γιατί πρέπει; Ας δούμε τη θέση 3 του κ. Ντόκου: «Για την αποτροπή και αντιμετώπιση αναθεωρητικών πολιτικών, η Ελλάδα θα συνεχίσει την υλοποίηση μιας στρατηγικής που στοχεύει στη σαφή και ορατή αύξηση του κόστους σε απαγορευτικό επίπεδο για τον επιτιθέμενο. Θα στηρίζεται στη βέλτιστη αξιοποίηση των συντελεστών εθνικής ισχύος, πρωτίστως με την εσωτερική ενδυνάμωση, μέσω της ενίσχυσης της Εθνικής Άμυνας και της διατήρησης της αναγκαίας αποτρεπτικής ικανότητας. Παράλληλα, θα επιδιώκεται η εξωτερική εξισορρόπηση απειλών, αξιοποιώντας τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. (και επενδύοντας στη στρατηγική αυτονομία της) και στο ΝΑΤΟ, τις διμερείς και άλλες εταιρικές σχέσεις και συνεργασίες».

Για τα τελευταία τα είπαμε πιο πάνω. Η ελληνική διπλωματία έναντι των συμμάχων και φίλων δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, αντίθετα η ρητορική των φίλων εκλαμβάνεται ως περιπαιχτική. Ο παράγοντας «εσωτερική ενδυνάμωση» περιορίζεται στους εξοπλισμούς. Αγνοεί τον ψυχολογικό παράγοντα του λαού, την πολιτική, ηθική και ψυχολογική προετοιμασία του. Ένα οιοδήποτε σύγχρονο εγχειρίδιο κοινωνιολογίας του πολέμου ή πολεμολογίας τα λέει με λεπτομέρειες. Πόσο μάλλον σήμερα με τα υβριδικά μέτωπα του πολέμου. Τέλος, για να είναι πειστική η αποτρεπτική ισχύς πρέπει να έχει και ένα οφθαλμοφανές σκέλος ένα τουλάχιστον κλικ πάνω από το δόγμα του καναπέ… περί ισοδυνάμου τετελεσμένου. Τότε αρχίζει η αποτρεπτική ισχύς να έχει ουσιαστικό κόστος.

“Θέλετε πόλεμο”;

“Ναι”, θα μπορούσε να ρωτήσει ο κ. Ντόκος, “αλλά τι θέλετε”; “Να εγκαταλείψουμε τον ρεαλισμό και να βρεθούμε σε πόλεμο με τους Τούρκους”; “Ή μήπως εσείς οι πολύ ευαίσθητοι πατριώτες θα θέλατε να προβεί η Ελλάδα σε προληπτικό πόλεμο με ένα ελληνικό πρώτο πλήγμα”;

Αυτά είναι ρητορικά ερωτήματα. Εννοείται πως κανείς δεν θέλει πόλεμο, αλλά ούτε και την εκχώρηση μιας ίντσας από τα κυριαρχικά δικαιώματα, αντίθετα χρειάζεται κάποτε –ίσως τώρα πριν τις εκλογές– να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για την άσκησή τους. Επιπλέον, αν ρεαλισμός είναι η φινλανδοποίηση της χώρας, δεν μας κάνει. Μας αρκούν οι Αμερικανοί.

Άλλωστε ένα αμυντικό δόγμα πρέπει να εμπεριέχει όλες της εκδοχές και τα πιθανά μέτωπα από τη Λιβύη μέχρι την Κύπρο, το Καστελλόριζο μέχρι τον Έβρο, ακόμη και την Αλβανία που τώρα θέλει αποζημιώσεις για τους Τσάμηδες για να πάει με συνυποσχετικό στη Χάγη για την ΑΟΖ. Έλεος! Πως έχει αφήσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να ξεφύγουν τόσο πολύ οι καταστάσεις…

Νέα διπλωματία και το ΝΕΑΔ

Αλλά ας γυρίσουμε στον ρεαλισμό του κ. Ντόκου. Γράφει, τέλος, ότι «για την αποτελεσµατική υλοποίηση της εθνικής στρατηγικής θα απαιτηθεί η υιοθέτηση από τον κρατικό μηχανισμό μιας ολιστικής προσέγγισης σε θέματα ασφαλείας». Αυτονόητο, αλλά σε όλο το άρθρο απουσιάζουν δύο κρίσιμοι παράγοντες το φρόνημα και η εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα, η εθνική αμυντική βιομηχανία (ακόμα και σφαίρες αγοράζουμε) και η πολιτική ομοψυχία που τα κόμματα δεν την έχουν καταφέρει. Αντίθετα, η πολιτική του κατευνασμού έχει εξελιχθεί στο εσωτερικό σε πολιτική εφησυχασμού.

Το Νέο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στην καθημερινή άσκηση διπλωματίας, οι πολιτικοί στόχοι της οποίας επίσης πρέπει να αντικατοπτρίζονται στο αμυντικό δόγμα. Είναι αναγκαία η ολική επαναφορά και επικαιροποίση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Προφανώς, πρέπει να καλύπτει ολόκληρη της περιοχή των εθνικών συμφερόντων στη Μεσόγειο. Η νέα διπλωματία οφείλει να είναι αισθητά πιο σκληρή έναντι φίλων και εχθρών. Ειδικά έναντι των συμμάχων στους οποίους πρέπει να καταστεί σαφές ότι μία Τουρκία που θα ελέγχει ενεργειακούς πόρους, πέρα από τις ροές (αγωγούς) όχι μόνο θα λειτουργεί αυτόνομα, αλλά θα καταστεί απειλητική για την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα.

Επίσης, ο στρουθοκαμηλισμός έναντι των συμμάχων είναι καιρός να τερματιστεί δραστικά και πρακτικά. Μας οφείλουν ακόμη αποζημιώσεις και επανορθώσεις από τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρέπει να δείχνουμε την ενόχλησή μας προς τους Βρετανούς για τις ευθύνες τους στην πρόκληση του εμφυλίου και την κατασκευή του Κυπριακού Ζητήματος.

Οι Αμερικάνοι πρέπει να ξέρουν πως τους θεωρούμε υπεύθυνους για την στήριξη της χούντας και την προδοσία Ιωαννίδη που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και κυρίως γιατί μας εμπόδισαν να βυθίσουμε τον τουρκικό στόλο στον Αττίλα 1 και έκαναν πάλι το ίδιο έκαναν και στα Ίμια. Οι Ευρωπαίοι επίσης πρέπει να γνωρίζουν πως η “διάσωση” από τη χρεοκοπία εκλαμβάνεται ως διάσωση των τραπεζών τους και ότι αν τα μνημόνια ήταν διάσωση το χρέος δεν θα είχε υπερδιπλασιαστεί…