Τί πρέπει να θέσει ο Γεραπετρίτης στον Φιντάν

Τουρκική θέση είναι η παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης συνολικώς όλων των ζητημάτων που έχει εγείρει κατά καιρούς εις βάρος της Ελλάδος: Το εύρος χωρικών υδάτων, περιοριζόμενο στα έξι μίλια, η στέρηση των νήσων του Αιγαίου της υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) – ακόμη και ηπειρωτικών ακτών – ο παραγκωνισμός του εναερίου χώρου των 10 μιλίων, οι νησίδες που δεν έχουν παραχωρηθεί ονομαστικά στην Ελλάδα απ’ τις Συνθήκες Λωζάννης (1923) και Παρισίων (1947) «γκρίζες ζώνες», η αποστρατικοποίηση των νήσων του βορείου Αιγαίου απέναντι στα παράλια της Μικράς Ασίας και η αναγνώριση της μουσουλμανικής κοινότητος της δυτικής Θράκης, Ρόδου και Κω ως Τουρκικής.

Αντίθετη θέση της ελληνικής κυβερνήσεως, ότι ή μόνη διαφορά είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΣΣ: Μάλλον υπό του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου στο Λουξεμβούργο) παραγκωνίζει το δικαίωμα επεκτάσεως των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.

Ουσιαστικώς, ο Φιντάν αμφισβητεί την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδος και τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα των χωρικών υδάτων και ίσου εναερίου χώρου, της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ και της γειτνιαζούσης χωρικής θαλάσσης στα 24 μίλια. Κακώς, κάκιστα, ο Ελληνισμός δεν έχει προβάλλει αξιώσεις εις βάρος της Τουρκίας, ενώ έχει πολλές απαιτήσεις, όπως η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων απ’ την κατεχομένη Κύπρο το 1974, το κλείσιμο των τουρκικών προξενείων στην Κομοτηνή και Ρόδο, η απόδοση της Αγια-Σοφιάς και της Ιεράς Μονής Χώρας στην παγκόσμια χριστιανοσύνη κι η αποζημίωση των Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως απ’ το πογκρόμ του 1955. Επίσης την απόρριψη δευτέρας γέφυρας στον Έβρο.

Που σφάλλουν Γεραπετρίτης και Φιντάν

Ο κύριος Γεραπετρίτης ξεκινά από λανθασμένη βάση την διαπραγμάτευση με τον Φιντάν: Tην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ απ’ τα έξι μίλια που υποκρύπτει σιωπηρά παραίτηση της Ελλάδος από τα χωρικά ύδατα των 12 μιλίων, η οποία όμως είναι αδύνατον να περάσει από την Ελληνική βουλή.

Ο Φιντάν σφάλλει όταν αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα εδάφη (Θράκης), στα νερά και στον αέρα του Αιγαίου πελάγους και της Λυκίας θαλάσσης (Καστελόρριζο). Αυτά είναι σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) κυριαρχικώς, αφ’ ότου η Ελλάς έγινε χώρα-μέλος της το 1981, έστω κι αν το παραβλέπουν τινές εμποροκράτες Ευρωπαίοι – όχι πλέον οι Αμερικανοί με νέον πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι “γραμμές βάσεως” και το κλείσιμο των κόλπων (πχ. του Μεσσηνιακού) είναι απαραίτητες, για να ξέρει κάθε χώρα τι της ανήκει ως υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, που έχουν όλα τα νησιωτικά εδάφη, τα οποία μπορούν να στηρίξουν ανθρώπινη δραστηριότητα, τουρισμού, καλλιεργειών, αλιείας, κτηνοτροφίας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ο τουρκικός ισχυρισμός ότι ο βυθός του Αιγαίου επικάθηται επί της ηπειρωτικής πλακός της Ανατολίας είναι κοντόφθαλμος γιατί ολόκληρη η Μικρά Ασία ανήκει στην Αφροευρωπαϊκή πλάκα –  εξού και οι συχνοί σεισμοί σε αμφότερες χώρες.

Ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν είναι εσφαλμένος διότι η Ιστορία ουδέποτε επαναλαμβάνεται. Καμιά φορά μόνον ομοιάζει με το παραλήρημα του «Θα έρθουμε ένα βράδυ». Η Ελληνική ήττα του 1922 δεν επαναλαμβάνεται, όπως το έμαθε η φασιστική Ιταλία το 1940.
Ο Ελληνικός λαός – όχι η Αθηναϊκή “ελίτ” – δεν λησμόνησε την Σωκράτειο ρήση ότι «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον η πατρίς εστί».