Τί θα είχε γίνει αν η Κύπρος είχε ενωθεί με την Ελλάδα;

Τί θα είχε γίνει αν η Κύπρος είχε ενωθεί με την Ελλάδα; Οι Έλληνες της νήσου, οι Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι και Λατίνοι Κύπριοι θα ήταν Ευρωπαίοι πολίτες από το 1981. Η κοινότητα των Τουρκοκυπρίων, 18% του πληθυσμού το 1974, θα απολάμβανε την ασφάλεια που απολαμβάνει η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη ανεξαρτήτως καταγωγής (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Ρομά).

Ενδεχομένως η Ελλάδα να είχε αποφύγει τη δικτατορία, η οποία κατά πολλούς ιστορικούς ερευνητές θεωρείται ως μοχλός προς την σημερινή πορεία υποδούλωσης του νησιού στην Τουρκία (κατοχή σχεδόν στο 40% του εδάφους). Μια δημοκρατική ενιαία Ελλάδα-Κύπρος στη δεκαετία του 1960 θα είχε γρηγορότερη εξέλιξη προς την τότε ΕΟΚ. Άρα και τα οφέλη τη ένταξης θα είχαν φτάσει και στους Τουρκοκύπριους πολύ νωρίτερα.

Στην Ιστορία, όμως, δεν υπάρχουν αν. Στη πολιτική είναι υποχρεωτικό να αναρωτιόμαστε. Τα ερωτήματα και οι υποθέσεις είναι χρήσιμα εργαλεία στο διάλογο, στην επικοινωνία, στη διπλωματία. Έχουμε θυμίσει τις παραπάνω χαμένες ευκαιρίες προς τους γείτονες του εν Κύπρω Ελληνισμού; Χρειάζεται να το κάνουμε; Η ενιαία Ελλάδα-Κύπρος θα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, ήδη από το 1960 με αμερικανικές-νατοϊκές βάσεις, ο πιστότερος, ίσως, σύμμαχος στη Δύση. Θα είχε και πόσο ρόλο η τότε Σοβιετική Ένωση και η σημερινή Ρωσία; Μάλλον οι δυνατότητες παρέμβασής της θα ήταν περιορισμένες στις δεκαετίες 1960, 1970 και 1980.

Το έχουμε εξηγήσει στη Δύση, ιδίως στους Αμερικανούς; Χρειάζεται να το πράξουμε; Ήταν οι τελικώς οι εξελίξεις στην Κύπρο υπέρ της Δύσης, ή μαρτυρούν αδυναμίες προβλεπτικότητας ανάλογες με την εμπλοκή στο Ιράκ, όπου η αναρχία που ακολούθησε την πτώση του Σαντάμ ενισχύει το Ιράν; Οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ που επέφεραν εξελίξεις αντίθετες από τις διακηρυχθείσες επιδιώξεις, συνιστούν μακρύ κατάλογο. Θα βοηθούσε τα συμφέροντά μας η τακτική υπενθύμιση των παραπάνω; Για την Ελλάδα και τους Έλληνες της Κύπρου, πριν την εισβολή και κατοχή από την Τουρκία, ευκταία ήταν η Ένωση. Υποστηρίχθηκε παραπάνω πως θα ωφελούσε το σύνολο των κατοίκων.

Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου, τόσο για την Ελληνική Δημοκρατία όσο και την Κυπριακή Δημοκρατία, η βέλτιστη λύση ήταν και είναι το ενιαίο κράτος Κυπριακή Δημοκρατία με ίσα δικαιώματα για κάθε πολίτη, ίση αξία ψήφου για κάθε ψηφοφόρο και όλες τις εγγυήσεις που διασφαλίζει το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο σε μια ελεύθερη χώρα, δίχως παρεμβάσεις με επίκληση εγγυήσεων. Κυπριακή Δημοκρατία (και Ελλάδα “στοιχιζόμενη”) συμβιβάστηκαν στην “διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία” το 1977. Με δεδομένο πως ο ορισμός της δεν είναι κλειδωμένος στο διεθνές δίκαιο, γίνονταν διαπραγματεύσεις για τον προσδιορισμό του.

Η λύση “Ζαμάν-Ζαμάν”!

Σήμερα, η Τουρκία και το ψευδοκράτος ζητούν λύση δύο ισότιμων κρατών. Θέλουν όμως και υδρογονάνθρακες! Το κατεχόμενο από την Τουρκία βόρειο τμήμα του νησιού να πάρει μερίδιο από κέρδη στον υποθαλάσσιο πιθανό πλούτο του νότιου τμήματος του νησιού, της ελεύθερης Κύπρου. Προβάλλεται επίσης η άποψη περί “επικαθήσεως” της Κύπρου επί της τουρκικής υφαλοκρηπίδας!

Δηλαδή σαν να ζητά η Μαλαισία (βόρεια) μερίδιο από την ΑΟΖ της Ινδονησίας (νότια) στο νησί Βόρνεο που μοιράζονται μαζί με το Μπρουνέι. Ίσως και η Ινδονησιακή Παπούα σκεφτεί να διεκδικήσει την ΑΟΖ της Παπούα-Νέα Γουινέα; Οι ζούγκλες στην περιοχή αυτή φιλοξενούν ανθρώπους με ασύμβατες προς τις δικές μας απόψεις περί κανιβαλισμού… Μήπως να προτείναμε στους καλούς μας γείτονες να αναπτύξουν τις θεωρίες τους στο φιλόξενο περιβάλλον του τροπικού δάσους;

Ας σκεφτούμε αντιστοίχως το Ηνωμένο Βασίλειο να παραχωρεί μερίδιο από την ΑΟΖ, που συνεισφέρει η Βόρειος Ιρλανδία στη Βρετανία προς την αλλόθρησκη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. ¨Η μήπως να διεκδικεί το Ηνωμένο Βασίλειο ΑΟΖ από την Ιρλανδία και αντίστροφα; Η Τουρκία χρησιμοποιεί νομικές θεωρήσεις, επιχειρηματολογώντας με γεωλογικούς όρους.

Τί θα γινόταν εάν η Ινδία χρησιμοποιούσε “δημιουργική” νομική σκέψη σε σχέση με τη Σρι Λάνκα, ή οι ΗΠΑ σε σχέση με την Κούβα; Γιατί η Κίνα να μην θεωρήσει την ηφαιστειότητα που εκδηλώνεται στην Ιαπωνία ως απειλή για τα ηπειρωτικά της εδάφη και να διεκδικήσει τη διαχείριση των ηφαιστείων της Ιαπωνίας; Αντιστοίχως προς την Ινδονησία όπου τα ηφαίστειά της μπορεί να καταστούν πλανητικός παράγων διαμόρφωσης κλίματος (βλέπε και έκρηξη Κρακατόα το 1883).

Θα αναρωτηθεί κάποιος: μα στέκουν τέτοιες παράλογες απαιτήσεις; Η προφανής απάντηση είναι όχι. Το διεθνές δίκαιο είναι πρόσφατο, εξελίσσεται και συχνά είναι δίκαιο το ισχυρού. Όταν όμως ξεφεύγουμε από τους νομικούς ορισμούς και χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν ορολογία άλλων επιστημών, τότε ο ασκός ανοίγει και οι άνεμοι δεν μαζεύονται! Πες-πες και πίεσε-πίεσε, όμως, κάτι μπορεί να αλλάξει.

Τα σύνορα στην Ευρώπη θεωρούνταν απαραβίαστα. Όμως για το Κοσσυφοπέδιο έγινε μία εξαίρεση. Ειπώθηκε πως θα είναι άπαξ. Μήπως, όμως, καταστεί απαιτητή ανάλογη ρύθμιση π.χ. για την Ανατολική Ουκρανία; Ποιος μπορεί να προδικάσει τα μελλούμενα; Έχουμε προβάλει επαρκώς τον παραπάνω προβληματισμό στο διεθνές περιβάλλον, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, πολιτικού συστήματος;

Η “στραγγαλιζόμενη” Τουρκία!

Στον Τύπο πυκνώνουν οι φωνές που ζητούν Ελλάδα και Κύπρος να προσέρχονται με ευελιξία και μετριοπάθεια στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Αναπτύσσεται η άποψη πως η γειτονιά μας είναι γεωγραφική εξαίρεση επί του πλανήτη Γη. Κι ότι με υπαναχώρηση ή έστω μερική εφαρμογή των 12 μιλίων χωρικών υδάτων, της ΑΟΖ κ.ά. η “στραγγαλιζόμενη” Τουρκία θα νιώσει ασφάλεια, και η απόσυρση της “ελληνικής απειλής” (Ελλάδα-Κύπρος) θα επιτρέψει στη Τουρκία να συμβληθεί έντιμα και εγκάρδια σε μια νέα συνθήκη, σ’ ένα σύμφωνο συμβίωσης!

Για να το δούμε στο Αιγαίο: Εάν η Ελλάδα συνομολογήσει δικαιώματα και συμφέροντα της Τουρκίας (ΑΟΖ) δυτικά των ακτών των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου (από Σαμοθράκη έως Καστελόριζο), τότε αφενός οι Έλληνες κάτοικοι θα χάσουν το ηθικό τους, αφετέρου θα αποστερηθούν κρίσιμο πόρο ανάπτυξης, τα αλιευτικά δικαιώματα. Κυρίως, όμως, η θεωρία της Τουρκίας περί “επικαθήσεως” των ελληνικών νήσων επί τουρκικής υφαλοκρηπίδας θα έχει αποκτήσει υπόσταση. Κι αυτό ανεξαρτήτως διατυπώσεων. Ακόμη κι αν η Τουρκία στην συμφωνία την αποδεχτεί ως ανυπόστατη και λανθασμένη!

Κάθε συμφωνία για την Τουρκία σημαίνει κεφαλαιοποίηση των συμφερόντων γι’ αυτήν και επαναδιεκδίκηση από την επόμενη όλων των μη ικανοποιηθέντων στόχων της. Αυτό δείχνει η μη τήρηση της συνθήκης της Λωζάνης μετά την υπογραφή της. Καταγράφηκε στην ιστορία μερικά χρόνια μετά την “ελληνοτουρκική φιλία” του 1930 άρνηση παραμονής σε χιλιάδες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, μη απόδοση περιουσιών, τάγματα εργασίας και επαχθής φορολογία των απομεινάντων Ελλήνων στη δεκαετία του 1940, διωγμός Ίμβριων, Τενέδιων, Κωνσταντινουπολιτών στις δεκαετίες 1950, 1960.

Παράλληλα άρχισε η υπονόμευση της λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η υπόθαλψη και οργάνωση τρομοκρατίας σε βάρος των Ελληνοκύπριων, η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο το 1974, διωγμοί, βιασμοί, κλοπές και φθορές περιουσιών και μνημείων, εποικισμός και αλλοίωση πληθυσμού της Κύπρου, επιθετικές ενέργειες σε βάρος των ελληνικών νησιών και άλλα πιο πρόσφατα.

Δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα

Όσοι δεν λαμβάνουν υπόψιν την παράδοση της Τουρκίας στο να μη τηρεί τα συμφωνηθέντα, παραγνωρίζουν τον πυρήνα του προβλήματος: την αποδεδειγμένη και πολλάκις επιβεβαιωμένη αναξιοπιστία (με δυτικούς όρους) της Τουρκίας. Κι αυτό δεν είναι “έλλειψη αξιοπιστίας”, όταν πρόκειται για κρατική πολιτική, στην οποία έχουν εκπαιδευθεί πολλές γενεές ελίτ και λαού στην απόλαυση του κλεμμένου.

Υπάρχει κάποια απόδειξη, τεκμήριο, έστω ένδειξη αλλαγής συμπεριφοράς; Μπορούν να υπάρξουν εγγυήσεις, ενέχυρα που να δένουν τον ανατολίτη γείτονα; Η Τουρκία αρνείται επιμόνως να δει την ιστορική αλήθεια, την μαζική εξόντωση Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσύριων και στην εποχή μας τους διωγμούς των Κούρδων. Γιατί να τηρήσει την υπογραφή της και να περιοριστεί στο μετριοπαθές αντάλλαγμα που σκιαγραφείται από αρκετές ελληνικές γραφίδες; Μάλλον στην κακοήθη όρεξη της θα συμβάλει η ελληνική υποχωρητικότητα στο όνομα της “μετριοπάθειας”.

Η ηττημένη Γερμανία κουβεντιάζει δειλά το ναζισμό, αρνείται να καταβάλει αποζημιώσεις στα θύματά του και συνεχίζει την ιμπεριαλιστική διείσδυσή της με όπλο την οικονομία και το μέγεθος της ενωμένης πλέον Γερμανίας. Η Τουρκία αποζητά ζωτικό χώρο, όπως και η Γερμανία το 1938, αλλά δεν έχει ηττηθεί, συμμετέχει στο ΝΑΤΟ και στους G-20. Γιατί λοιπόν, να αλλάξει συμπεριφορά απέναντι στον Ελληνισμό;