Το 2025 δεν είναι 1945! – Ας ξυπνήσει η Αθήνα!

Επρόκειτο βεβαίως για το κείμενο που τον έκανε πρωθυπουργό της εξόριστης κυβέρνησης τον Απρίλιο του 1944 με απαίτηση του Τσώρτσιλ. Την ίδια ακριβώς εποχή όμως, είχε επαφές με το Σιάντο για να αναλάβει την ηγεσία του ΕΑΜ. “Hedging your bets” όπως θα το έθεταν οι φίλοι μας.

Κάναμε αυτήν την εισαγωγή για να υπενθυμίσουμε ότι η αμφιρρέπεια, πολυπραγμοσύνη και ελαστικότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης (ελλαδικής και κυπριακής) έχουν εισέτι αποβεί πολύτιμες για την ίδια, αλλά μπορεί να αποδειχθούν και ωφέλιμες για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ελληνισμού, όταν συγχρονίζονται με τις ευρύτερες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις. Η κυριότερη πρόκληση τώρα είναι η έγκαιρη συνεννόηση με τη Ρωσία, ώστε να εγγράψουμε υποθήκες για την τρισυπόστατη πολιτική μας σε Μεσόγειο, Ευρώπη και Βαλκάνια.

Τι άλλαξε ο πόλεμος στην Ουκρανία

Ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι απλώς δεν πηγαίνει καλά για τη συλλογική Δύση, αλλά επιτάχυνε εξελίξεις που σφραγίζουν την ιστορική αποτυχία της στρατηγικής αλόγιστης επέκτασης τόσο της ΕΕ όσο και του ΝΑΤΟ, τέκνο της φουκουγιαμικής μονοπολικής ευήθειας.

Η οιηματική ευρωατλαντική επέκταση στο τέως Ανατολικό Μπλοκ είχε σαθρά θεμέλια εξ υπαρχής. Μέχρι και η υστερική ρωσοφοβία, η οποία έχει γνήσια και εύλογα ιστορικά αίτια σε ορισμένες χώρες, αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί. Εάν οι Βούλγαροι, οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι είναι ιστορικά ρωσόφιλοι, το ακριβώς αντίθετο ισχύει για Ρουμάνους, Πολωνούς και Ούγγρους. Κι όμως, ακόμα και στις χώρες αυτές γινόμαστε μάρτυρες ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών, με την πλήρη απόρριψη ενός κίβδηλου status quo. Στην περίπτωση δε της Ρουμανίας, επιστρατεύθηκαν μεσοπολεμικές τακτικές για να χειραγωγηθεί το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών.

Οι κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης βιώνουν αυτό που ο (υπερτιμημένος) Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ είχε ορίσει – χαρακτηρίζοντας τα σοβιετικής έμπνευσης ψυχροπολεμικά καθεστώτα – «οργανική απόρριψη», με στόχο αυτή τη φορά τις φερέοικες ευρωατλαντικές αλυσίδες που χάλκευσε μία παραδόπιστη ιθύνουσα σφαίρα.

Κάθε σύστημα εξουσίας, για να διασφαλίζει την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του, οφείλει να στρατολογεί ικανό τμήμα των λαϊκών τάξεων, παραχωρώντας σχετικά κίνητρα και προνόμια, μαζί βεβαίως με τις αποτρεπτικές και κατασταλτικές του όψεις. Όμως το εισέτι κρατούν οικοδόμημα, όπως αρθρώθηκε μετά το 1989-90 και ουσιαστικά μετά το 2004, πλέον εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα μίας καταθλιπτικά ολιγάριθμης και φθισικής διαπλοκής ευρωγραφειοκρατών, παρασιτικών δημοσιολογούντων “fact-checkers” (ο Θεός να τους κάνει, από τους καθοδηγητές τους πανευρωπαϊκά και μια παλιά γνωστή μου συνάδελφός μου από το LSE, τεράστιο νούμερο) και τοπικών βαστάζων συγκεκριμένων αλλοδαπών επιχειρηματικών κέντρων και αντισταθμιστικών κεφαλαίων.

Κορωνίδα ασφαλώς τα διάφορα ιδρύματα και οι φερέοικες ΜΚΟ· παράδοξο βεβαίως (ή μήπως όχι;) οι μη κυβερνητικές οργανώσεις να βιοπορίζονται 100% από κυβερνητικό χρήμα (και δη Αμερικανών και Ευρωπαίων φορολογουμένων) μέσω παρένθετων προσώπων. Τούτο το αρμολόγημα υποτίθεται πως θα περιόριζε ad infinitum τις ρωσικές διεκδικήσεις και, a fortiori, θα επιτύγχανε την «τελική λύση του ρωσικού προβλήματος».

Αυτόκλητος συντονιστής όλων αυτών των δικτύων στο τέως Ανατολικό Μπλοκ, με συναρωγό τη μακαρίτισσα USAID (να ζήσουμε να τη θυμόμαστε) ένας πολυδισεκατομμυριούχος, τα εν ΗΠΑ ιδρύματα του οποίου σύντομα θα αντιμετωπίσουν δικαστικές περιπέτειες. Απορροφημένος όπως ήταν με το στωμύλο δάσκαλό του Καρλ Πόπερ, αμέλησε να εντρυφήσει στον Θουκυδίδη, απείρως καταλληλότερο στα της στρατηγικής: «πολλὰ γὰρ κακῶς γνωσθέντα ἀβουλοτέρων τῶν ἐναντίων τυχόντα κατωρθώθη, καὶ ἔτι πλείω καλῶς δοκοῦντα βουλευθῆναι ἐς τοὐναντίον αἰσχρῶς περιέστη».

Το κεφάλαιο “Ρωσία”

Η Ρωσία, μία συντηρητική πολυεθνική αυτοκρατορία από τον 16ο αιώνα και την εποχή του Ιβάν του Τρομερού έως τις μέρες μας, προσφέρει στους διψασμένους για εξουσία και αναγνώριση παραδοσιακούς προύχοντες της Ανατολικής Ευρώπης έναν συντηρητισμό του 21ου αιώνα, πλήρως εναρμονισμένο με την αιχμή του οράματος της τεχνολογικής κατίσχυσης, δίχως να απαιτεί κατακερματισμό της κοινωνίας και θεσμοθετημένη διχόνοια, όπως πράττει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επειδή έτσι προστάζουν οι εντός και εκτός Ευρώπης χορηγοί και προαγωγοί της.

Όλα τα παραπάνω μας ενδιαφέρουν, εξυπακούεται. Να είσαι εναντίον των Ρώσων στην Ελλάδα είχε νόημα, για παράδειγμα, το 1878, το 1912, το 1936. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα το 2025. Άλλωστε, την τελευταία φορά που η Ελλάδα κατάφερε να μεγαλώσει την εθνική επικράτεια, το 1947, ήταν ακριβώς ο υπαινιγμός του αειμνήστου Ιωάννη Σοφιανόπουλου, περί προσέγγισης με τη Μόσχα, που οδήγησε στην Ένωση των Δωδεκανήσων.

Στο Κυπριακό 100% υπαίτιοι των δεινών είναι οι Βρετανοί. Βεβαίως οι Ρώσοι μας φόρτωσαν τον μισελληνισμό του ΑΚΕΛ, αλλά φταίμε και εμείς όταν φοβόμασταν να ικανοποιήσουμε αιτήματα που καμία ζημιά δεν θα μας προκαλούσαν (όπως π.χ. μία διεθνής Συνδιάσκεψη). Αλλά με συνειδητούς προδότες στο ΥΠΕΞ…

Βαλκάνια και Μεσόγειος

Στα Βαλκάνια τα συμφέροντά μας ταυτίζονται 100% με αυτά των Ρώσων. Θέλουμε φτώχεια και διάλυση στην Αλβανία, απόσχιση της Σερβικής Δημοκρατίας από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, και κάποιου είδους ανασύσταση της Γιουγκοσλαβίας με κορμό Σερβία, Μαυροβούνιο, Σερβική Δημοκρατία και το κράτος που ο ερίτιμος κ. Τσίπρας μας υποχρέωσε να αποκαλούμε με συγκεκριμένο σύνθετο όνομα.

Στη Μεσόγειο Ρώσοι και Τούρκοι αναπόφευκτα θα συγκρουστούν, παρά τις ευκαιριακές συμπλεύσεις. Μας ενδιαφέρει να ηττηθούν στη Λιβύη οι δυνάμεις της Τρίπολης (του τουρκολιβυκού Μνημονίου), να καταπολεμηθεί ο νεο-οθωμανισμός και να εκδιωχθούν από την Κύπρο οι βρετανικές βάσεις (απολύτως εφικτός στόχος ο τελευταίος). Σε όλα αυτά, τα συμφέροντά μας ευθυγραμμίζονται με αυτά της Ρωσίας.

Βεβαίως, ουδείς πρόκειται να πολεμήσει τις μάχες του άλλου. Το τονίζουμε αυτό διότι ορισμένοι αμβλύνοες ρωσόφιλοι στην Κύπρο του 1974 (όχι μόνο ΑΚΕΛικοί) ανέμεναν η τότε ΕΣΣΔ να εμποδίσει την τουρκική εισβολή. Αγαθή δεν υπήρξε ποτέ η διπλωματία του Γκορτσακόφ, του Γκρομύκο και (βεβαίως) του Καποδίστρια…

Βάλαμε γερή πλάτη στην υπόθεση της Ουκρανίας, και τι κερδίσαμε ως Ελληνισμός (εκτός από τα γνωστά βαποράκια που έκαναν τις δουλειές μέσω παρένθετων προσώπων); Τα παλαιά συστήματα βρίσκονται στη λοίσθια ζωή τους. Ανόητοι είναι όσοι μένουν προσκολλημένοι σε εποχές που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και δυστυχώς μαζί τους παρασύρουν και ολόκληρους λαούς. Για να θυμηθούμε πάλι τον Θουκυδίδη: «οἱ δὲ οὐ πολλῷ ὕστερον ἠφάνισάν τε αὐτοὺς καὶ οὐδεὶς ᾔσθετο ὅτῳ τρόπῳ ἕκαστος διεφθάρη…»