Το αεροδρόμιο Τύμπου και το κόλπο της έμμεσης αναγνώρισης

Το ρίσκο είναι μέρος της πολιτικής, κομμάτι της τακτικής. Αλλά όταν γίνονται τέτοιες κινήσεις θα πρέπει να υπολογίζεται τόσο η επιτυχία του εγχειρήματος όσο και η αποτυχία. Οι επιπτώσεις και το κόστος μιας αποτυχίας θα πρέπει να επιμετρούνται. Και με την πρόταση της κυπριακής κυβέρνησης για το αεροδρόμιο της κατεχόμενης Τύμπου, το ρίσκο είναι μεγάλο. Κυρίως όταν διά των ασαφειών, αλλά και των κενών, μπορεί η άλλη πλευρά, που δεν διακρίνεται για την “εποικοδομητικότητά” της, να εκμεταλλευθεί την πρόταση για προώθηση των σχεδιασμών της.

Και για όσους δεν γνωρίζουν ή το ξεχνούν, η κατοχική δύναμη και ο εγκάθετός της επιμένουν σε λύση δύο κρατών ενώ προετοιμάζονται και για το ακραίο σενάριο της προσάρτησης, αν παραστεί προεκλογική ανάγκη στην Τουρκία. Η αναγνώριση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, που η πρόταση της Λευκωσίας διασυνδέει με το Βαρώσι και το λιμάνι της Αμμοχώστου, εμπεριέχει κινδύνους. Δεν έχει ξεκαθαριστεί κατά πόσο η πρόταση που εξαγγέλθηκε είναι η ίδια με τις προηγούμενες.

Αλλά θα πρέπει να ξεκαθαριστεί κατά πόσο, μέσα από την τωρινή πρόταση (ποιος άραγε την επεξεργάσθηκε;) διασφαλίζεται πως το αεροδρόμιο θα τελεί υπό την Κυπριακή Δημοκρατία. Τίθενται και κάποια άλλα ερωτήματα: Εάν θα διοικείται το αεροδρόμιο από τα Ηνωμένα Έθνη ή το ICAO (Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας), αυτό σημαίνει πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι πουθενά; Θα εκχωρήσει την κυριαρχία της για τη λειτουργία του αεροδρομίου και δεν θα ασκεί έλεγχο; Δεν θα έχει ρόλο;

Το αεροδρόμιο Τύμπου δίνει κύρος

Τις παλαιότερες προτάσεις το κατοχικό καθεστώς τις έχει απορρίψει. Αυτήν, τη νέα, την απέρριψε προτού γραφτεί και χωρίς να την παραλάβει. Είναι σαφές πως το κατοχικό καθεστώς δεν πρόκειται να αποδεχθεί οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση υπαγωγή του αεροδρομίου στην Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως από τη στιγμή κατά την οποία έχουν εμπλακεί οι διάφοροι τρίτοι –με παράκληση της Λευκωσίας– τότε θα αναζητηθούν φόρμουλες για να υπερπηδηθούν οι διαφωνίες και αντιδράσεις.

Είναι σαφές πως με τη λειτουργία του αεροδρομίου της Τύμπου, το ψευδοκράτος, σε περίπτωση κατά την οποία δεν είναι και νομικά ξεκάθαρη η θέση και ο ρόλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα αποκτήσει όλα τα τυπικά γνωρίσματα ενός κράτους. Με τη νομιμοποίηση της λειτουργίας του αεροδρομίου Τύμπου το ψευδοκράτος θα αποκτήσει νόμιμη απευθείας επαφή με τον έξω κόσμο, νόμιμη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων από και προς τα κατεχόμενα. Αυτό το ήθελε πάντα.

Η κατοχική δύναμη αρκείται σήμερα, σαν πρώτο στάδιο και με ένα μοντέλο Ταϊβάν, γνωρίζοντας πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι Κίνα. Είναι η αδύνατη πλευρά. Η αναφορά στην Ταϊβάν δεν είναι τυχαία. Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιαννάκης Κασουλίδης, πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, τον περασμένο Δεκέμβριο –μιλώντας στο Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας– έκανε μια εισήγηση: Να κάνει η Κύπρος όπως έκανε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας σε σχέση με την Ταϊβάν.

Απευθύνθηκε μονομερώς στον ICAO και ζήτησε όπως το αεροδρόμιο της Ταϊβάν ανακηρυχθεί σε Διεθνές Αεροδρόμιο. Τότε ο κ. Κασουλίδης είπε πως ισοδύναμο αντάλλαγμα σε αυτό να είναι η επιστροφή της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως όλα αυτά τα εμπόδια παρακάμπτονται ή αντιμετωπίζονται με τρόπο με τον οποίο θα ικανοποιούνται όλα όσα τίθενται εκατέρωθεν ως… ανησυχίες και ξεκινήσει η λειτουργία του αεροδρομίου.

Κυπριακό και αποτυχημένες προσπάθειες

Θα πρέπει οι διαχειριστές να απαντήσουν το εξής, το οποίο, στη Λευκωσία, άκουσαν από Ευρωπαίο αξιωματούχο, ο οποίος είδε αυτό που δεν βλέπουν αυτοί. Καταρχήν στην Ε.Ε. είναι ενθουσιασμένοι με την πρόταση για την Τύμπου, γιατί θα απαλλαγούν από πολλούς “πονοκεφάλους” (ενίσχυση Τουρκοκυπρίων, εξαφάνιση των κυρώσεων) ενώ Ευρωπαίοι βλέπουν πως δεν θα… ταλαιπωρούνται οι πολίτες που θα ταξιδεύουν απευθείας στην Τύμπου.

Το θέμα, λοιπόν, που έθεσε ο Ευρωπαίος αξιωματούχος είναι πώς θα αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο, αυτά τα ΜΟΕ να μην λειτουργήσουν. Είναι εκτίμηση πως τότε θα υπάρχει δυσκολία υπαναχώρησης. Δηλαδή, σε εμάς θα μείνει η χειρονομία και στους Τούρκους το αεροδρόμιο, με ό,τι αυτό σημαίνει σε θέματα κυριαρχίας. Κοντολογίς, εάν γίνει καμία στραβή, που είναι το πιο πιθανόν με τον Ερντογάν και τον Τατάρ, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε.

Στη Λευκωσία θα μείνει μόνο το “τολμηρό μέτρο”, όπως το χαρακτηρίζουν οι Βρυξέλλες.
Μια πρωτοβουλία έχει πάντα πιθανότητες αποτυχίας. Η πορεία του Κυπριακού είναι γεμάτη με αποτυχημένες προσπάθειες, μετά τις οποίες πάντα τον λογαριασμό πληρώνει η Κυπριακή Δημοκρατία κι η ελληνοκυπριακή πλευρά. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν επιπτώσεις, να μην προκληθεί δυσανάλογο κόστος σε σχέση με το όφελος. Να μην προκληθεί κόστος, που θα προκαλέσει μη αναστρέψιμες επιπτώσεις.