Το αφήγημα απενοχοποίησης της Τουρκίας

Φωνάζουν εκείνοι, οι οποίοι αποδέχθηκαν διά του σχεδίου Ανάν τη διατήρηση των εγγυήσεων και την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων, πως οι Τούρκοι έκαναν πίσω στο Κραν Μοντανά, αλλά δεν δέχθηκε την υποχώρηση ο Πρόεδρος. Είναι, βέβαια, οι ίδιοι που φώναζαν και προέβαιναν σε παρασκηνιακές παρεμβάσεις προς την ελληνική κυβέρνηση το 2015 για να “συγκρατήσει” τον Κοτζιά, που ήθελε κατάργηση εγγυήσεων και αποχώρηση στρατευμάτων.

Στο Κραν Μοντάνα ο Πρόεδρος δεν κρίνεται για αυτό το θέμα, αλλά για τις υποχωρήσεις, που έκανε στις εσωτερικές πτυχές (θετική ψήφο, εκ περιτροπής προεδρία). Κρίνεται γιατί χωρίς προϋποθέσεις έσυρε την ελληνική πλευρά σε δυο Πενταμερείς Διασκέψεις, που όχι μόνο απέτυχαν αλλά έχουν δημιουργήσει προηγούμενο υποβάθμισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συζητείτο η επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό και το κράτος, είναι απών. Θυσιάστηκε στο βωμό των “δυο κοινοτήτων”, των “δυο πλευρών” και στις φοβίες των διαχειριστών να μην χρεωθούν το αδιέξοδο.

Η Τουρκία διαχρονικά εφαρμόζει την επεκτατική της πολιτική και αμφισβητούσε τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Λευκωσίας. Τους τελευταίους μήνες η Άγκυρα επιλέγει την αναβάθμιση των προκλήσεων και τη βαθμηδόν υλοποίηση της επεκτατικής της πολιτικής. Αυτή η κλιμάκωση στοχεύει στην ανατροπή του ενεργειακού προγράμματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εμπλοκή πρωταγωνιστικά της Τουρκίας στο πεδίο αυτό. Το καθεστώς Ερντογάν επιδιώκει ρόλο και λόγο στα ενεργειακά και ηγεμονία του στην περιοχή.

Για την αντιμετώπιση αυτής της επιθετικής πολιτικής υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Όσοι σε Ελλάδα και Κύπρο με τη στάση τους εκφράζουν, εν πολλοίς, τον τουρκικό εθνικισμό, θεωρούν πως η “εκτόνωση της κρίσης” μπορεί να γίνει όταν “χορτάσει” το θηρίο.

Είναι αυτοί που επιμένουν σε ένα αφήγημα, το οποίο στηρίζεται στη λογική πως για να απαλλαγούμε από την επιθετικότητα αυτή θα πρέπει να δοθεί αέριο στην Τουρκία, να μεταφέρεται με αγωγό μέσα από την κατοχική δύναμη στην Ευρώπη. Πρέπει, κατά το ίδιο αφήγημα, να μην τα “θέλουν όλα οι Ελληνοκύπριοι”, οι οποίοι “προκαλούν”. Ποια όλα θέλουν; Τα δικά τους. Και γιατί να έχει μερίδιο η Τουρκία;

Η πολιτική των ψευδαισθήσεων

Στη δημόσια σφαίρα παρακολουθούμε ένα αφήγημα απενοχοποίησης της κατοχικής Τουρκίας. Αυτό “δικαιολογεί” -κατά τη θεώρηση αυτή- και την εκχώρηση δικαιωμάτων και κυριαρχίας. Η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει πίσω με τα δώρα, γιατί τα θέλει όλα.

Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, που αναπαράγουν οι διαχρονικά συμμετέχοντες στα επιδοτούμενα σεμινάρια των πρεσβειών, προβάλει την άποψη πως θα σταματήσει η προέλαση της Τουρκίας εάν αρχίσουν οι συνομιλίες. Υποστηρίζουν πως με αυτόν τον τρόπο θα αποτραπεί η τουρκοκοποίηση των κατεχομένων(!) ενώ αυτά που αποδέχονται οδηγούν σε πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου.

Οι εκφραστές του τουρκικού εθνικισμού, των τουρκικών επιδιώξεων σε Ελλάδα και Κύπρο, δέχονται τα πάντα, για να… αγοράσουν ειρήνη και εκτόνωση της κρίσης. Κατηγορούν την ελληνική πλευρά ότι «τούμπαρε» την Πενταμερή του Κραν Μοντάνα, αλλά οι ίδιοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τα πάντα. Και εγγυήσεις, στρατό, εκ περιτροπής προεδρία, βέτο, ελλειμματική δημοκρατία, περιορισμό δικαιωμάτων.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. Χρειάζεται η διαμόρφωση πολιτικής αποτροπής σε όλα τα πεδία. Κι αυτό μπορεί να γίνει εάν το κόστος για την Τουρκία θα είναι μεγαλύτερο εάν συνεχίζει την επεκτατική πολιτική της (π.χ. τελωνειακή ένωση, αμυντικές συνεργασίες). Χρειάζεται μια πολιτική πραγματικής συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους (και όχι των επαναπροσεγγιστικών συνάξεων επιβράβευσης των κατοχικών δεδομένων) μέσα από την οποία να απεξαρτηθούν από την Τουρκία και θα κοιτάξουν σε κοινό μέλλον, σε κανονικό, δημοκρατικό κράτος.