Το αφήγημα για τη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”

Η Ιστορία δεν είναι λογιστήριο “κερδών και ζημιών”, αλλά μία εν εξελίξει διαδικασία, όπου ο κερδισμένος γίνεται χαμένος από την φορά των ιστορικών γεγονότων και την ανικανότητα της ηγεσίας να σταθμίσει που “γέρνει η παλάντζα”.
Τέτοια είναι σήμερα η Ελλάδα του Κυρ. Μητσοτάκη, που την εντάσσει στους χαμένους, εν αντιθέσει με την Τουρκία του Ερντογάν, που σημειώνει “κέρδη” στην διεθνή κονίστρα – ακόμη και στην χθεσινή έκθεση του Αμερικανικού Στεητ Ντιπάρτμεντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχει λέξη για την παραβίασή τους στην Κύπρο, τις παραβάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου από Τουρκικά αεροπλάνα και άνανδρα πτητικά (drones), παρά την διακήρυξη των Αθηνών του 2024, ως και τις εκτεταμένες φθορές του ναού της Του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, που μεταβλήθηκε σε μουσουλμανικό τέμενος από τον Ερντογάν από παγκόσμιο μνημείο που ήταν επί Κεμάλ “Ατατούρκ”, ιδρυτή του συγχρόνου Τουρκικού κράτους. Δεν ήταν έτσι πάντοτε τα πράγματα.

Η Ελλάδα τάχθηκε το 1917 με τις νικητήριες δυνάμεις της “Αντάντ” στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα να αναγνωρισθούν τα απαράγραπτα δικαιώματα κυριαρχίας στο Αιγαίο πέλαγος, που απελευθερώθηκε από τον Τουρκικό ζυγό το 1913 από τον Ελληνικό στόλο (και στην Ικαρία από τοπική εξέγερση των Ελλήνων). Κατά τον δεύτερο Πόλεμο, η Τουρκία ήταν πάλι στο πλευρό των ηττημένων, μέχρι το 1945 που άλλαξε στρατόπεδο και από ευνοϊκά ουδέτερος του Χιτλερισμού έγινε αιφνιδίως πολέμιος. Η αλλαξοπιστία, όμως, δεν της επέτρεψε να παρακαθήσει στην Διάσκεψη ειρήνης των Παρισίων, η οποία παραχώρησε τα “Δωδεκάνησα” (20 Νότιες Σποράδες) και το πολύνησο του Καστελόριζου στην Ελλάδα, καταργώντας την Ιταλική κατοχή. Ακόμη και όταν ο Ελληνισμός σπαρασσόταν από τον εμφύλιο πόλεμο 1947-49, ήταν ο πρώτος που εξασφάλισε την εγγύηση της Αμερικής με το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ. Η Τουρκία προσχώρησε στις δύο ιστορικές συμφωνίες, “δεύτερη και καταϊδρωμένη”, για να αποτραπεί ο Σοβιετικός κίνδυνος.

Οι επιζήμιες για την Ελλάδα αποφάσεις

Ο Ελληνισμός υπέστη την πρώτη ζημία, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εμπόδισε το 1964 το Αμερικανικό σχέδιο Άτσεσον, για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του Κυπριακού λαού – την δεύτερη έχασαν οι Κύπριοι όταν η Τουρκία και η Βρετανία έγιναν εγγυήτριες δυνάμεις της κολοβής Κυπριακής Δημοκρατίας, με τις κατάπτυστες συμφωνίες του Μακάριου-Καραμανλή στη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Με πρόφαση την “εγγύηση”, η Τουρκία κατέλαβε το 1974 το 39% του Κυπριακού εδάφους, ενώ η Βρετανία αρνήθηκε να τιμήσει την εγγύηση της, όπως είχε κάνει το 1941 για την Ελλάδα.

Ακολούθησαν το ταπεινωτικό 7 προς 10 στην αμυντική βοήθεια των ΗΠΑ προς Ελλάδα και Τουρκία και η μεροληψία του φιλότουρκο Στέητ Ντιπάρτμεντ στο “γκριζάρισμα” των Ιμίων το 1975, που σιγά-σιγά επεκτάθηκε σε όλες τι ανώνυμες νησίδες του Αιγαίου, ακόμη και μέσα στα Ελληνικά χωρικά ύδατα. Το άκρον άωτον της μεταθέσεως της Ελλάδος στην πλευρά των χαμένων (και της Τουρκίας στους κερδισμένους) ήταν η άνευ λόγου και αιτίας εχθροπάθεια του κυρίου Μητσοτάκη απέναντι στην Ρωσία το 2020 στον πόλεμο της Ουκρανίας, που είναι πανθομολογουμένως χαμένος για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή “διαίρεση”. Αντιθέτως, ο Ερντογάν δεν χάλασε τις σχέσεις με τον Ζελένσκι, χωρίς να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Πούτιν, και το ΝΑΤΟ έκανε τα “στραβά μάτια”.

Τώρα η Γερμανία εξοπλίζει την Τουρκία με Ταϊφούν και πυραύλους Taurus (εις βάρος τίνος;) χωρίς να απειλείται από την Ρωσία. Η Αμερική δεν έχει πρεσβευτή στην Αθήνα από 8μήνου, ενώ η Τουρκία από τη πρώτη ώρα της Τραμπικής κυβερνήσεως, που έχει υποσχεθεί και την παράδοση των F-35, παρά τις αντιρρήσεις του Κογκρέσου. Επί του παρόντος, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν γίνεται δεκτός από τον Αμερικανό πρόεδρο, που έχει συχνά τηλεφωνικές συνδιαλέξεις με τον Τούρκο ομόλογο του, παρά την εισβολή του τελευταίου στην Συρία και την προστασία τρομοκρατικών οργανώσεως όπως οι “Αδελφοί Μουσουλμάνοι”. Ποία λοιπόν χώρα ανήκει σήμερα στους χαμένους του ιστορικού γίγνεσθαι;