Το Brexit είναι μία ευκαιρία για την Κύπρο

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος  – 

Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο η ολιγοήμερη Συνάντηση των Αρχηγών Κυβερνήσεων της Κοινοπολιτείας (CHOGM), στην οποία συμμετείχε και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης. Πενήντα τρεις ηγέτες κρατών-μελών μετείχαν στις εργασίες, ενώ πολλές ήταν και οι ομάδες εργασίας που λειτούργησαν για συζήτηση διαφόρων θεμάτων, «κοινού ενδιαφέροντος».

Θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς και πρωτίστως να επιχειρηματολογήσει κάποιος γιατί μια χώρα, κράτος-μέλος της ΕΕ, θα πρέπει να εξακολουθεί να συμμετάσχει σε έναν Οργανισμό, που αποτελεί μετα-αποικιακό κατασκεύασμα της ξεδοντιασμένης βρετανικής αυτοκρατορίας. Ποια είναι η σκοπιμότητα, να μετάσχουν οι ηγέτες τόσο κρατών σε μια φιέστα μιας χώρας, που εξακολουθεί να θεωρεί πως «τα περασμένα μεγαλεία» δεν έχουν περάσει; Μια χώρα που με όρους φολκλόρ συντηρεί μέσα από αυτές τις συνάξεις ζωντανό το θεσμό της βασιλείας. Η βασίλισσα, όπως είναι γνωστό, παραμένει αρχηγός της Κοινοπολιτείας!

Συντηρεί μέσα από όρους φολκλόρ έναν θεσμό, αυτό της Κοινοπολιτείας, που θα έπρεπε να κλείσει από τότε που κατέρρευσε και η πολιτική των αποικιών και των… ναυμαχιών. Θα μπορούσε κανείς να προσφύγει στο τετριμμένο πλην όμως ξεπερασμένο επιχείρημα, πως «αξιοποιούμε κάθε διεθνές φόρουμ» για να… προβάλουμε το Κυπριακό. Αυτό δεν το πιστεύουν ούτε αυτοί, οι οποίοι το επικαλούνται.

Μπορεί ο Νίκος Αναστασιάδης να πρόβαλε την ανάγκη επανέναρξης των διαπραγματεύσεων και επίλυσης του Κυπριακού στη βάση του πλαισίου του γ.γ. του ΟΗΕ, ζητώντας την υποστήριξη των χωρών αυτών, ή να προσφέρθηκε να γίνει ένας Blue Charter champion αναλαμβάνοντας καθοδηγητικό ρόλο στον τομέα της ιχθυοκαλλιέργειας. Είναι ξεκάθαρο, όμως, πως επαφές του ποδαριού ή αυτές που γίνονται για φωτογραφίσεις, για τον Τύπο δηλαδή, δεν αποδίδουν. Οι συνομιλητές δεν θυμούνται στο τέλος της ημέρας τι άκουσαν και τι απάντησαν στις τόσες και τόσες επαφές που είχαν.

Εξαίρεση το Λονδίνο

Συνεπώς, αν θέλουμε να γίνεται δουλειά για το Κυπριακό υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέθοδοι. Αν, δηλαδή, συμμετέχουμε στην Κοινοπολιτεία, επειδή ήμασταν κάποτε αποικία των Βρετανών, γιατί δεν διατηρήσαμε κανάλια επικοινωνίας με τους Αδέσμευτους; Και γιατί δεν ζητάμε να συμμετάσχουμε και σε άλλους Οργανισμούς; Προφανώς επειδή από τη στιγμή που έχουμε ενταχθεί στην ΕΕ, αυτόματα αποχωρήσαμε από τους Αδέσμευτους. Χάθηκε η ιδιότητα του κράτους-μέλους.

Για την Κοινοπολιτεία δεν ισχύει αυτό. Το Λονδίνο θεωρεί πως με αυτό το κατασκεύασμα μπορεί να ασκεί την επιρροή του στις πρώην αποικίες του και να συντηρεί κάποια κατάλοιπα της πάλα ποτέ ισχυρής παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Το Λονδίνο επιχειρεί με κάθε μέσο να αποτρέψει την πλήρη αποαποικιοποίηση των πρώην αποικιών του. Η Κύπρος βίωσε και βιώνει αυτές τις μεθοδεύσεις, ενδεχομένως περισσότερο από κάθε άλλη χώρα που πέρασε από τη βρετανική κατοχή. Γιατί μέχρι και σήμερα βρίσκουμε μπροστά μας τις μεθοδεύσεις, τις αγγλικές τρικλοποδιές.

Πέραν από όλα αυτά υπάρχει σήμερα μια άλλη διάσταση. Είναι σαφές πως με το Brexit τα πράγματα αλλάζουν. Η Κύπρος έχει συμφέροντα με τη Βρετανία. Πέραν του ρόλου της στο Κυπριακό (παραμένει λεγόμενη εγγυήτρια δύναμης), μεγάλος αριθμός Κυπρίων ζει μόνιμα εκεί, σημαντικός αριθμός φοιτητών σπουδάζει, υπάρχει μόνιμα μαζικό τουριστικό ρεύμα προς την Κύπρο, οι εμπορικές μας σχέσεις είναι εξαιρετικά καλές κ.λπ.

Μετά την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ η Κυπριακή Δημοκρατία καθίσταται ποιο σημαντική για το Λονδίνο, επειδή εμείς θα είμαστε εντός κι αυτοί εκτός. Αυτό προσφέρει δυνατότητες και αποτελεί ευκαιρία για μια πιο ισορροπημένη σχέση. Τώρα με το Brexit, ο καιρός είναι κατάλληλος για να γίνουν κινήσεις, μελετημένες και ορθολογιστικές.

Να γίνει μια αξιολόγηση, που θα λαμβάνει υπόψη όλο το φάσμα των σχέσεων και των συμφερόντων. Να ληφθεί υπόψη η παρουσία των Βάσεων και η λεγόμενη εγγυητική ιδιότητα της Βρετανίας και γενικότερα ο διαχρονικός ρόλος της στο Κυπριακό, όπως επίσης και η σχέση της με την Τουρκία. Έχουμε πλεονεκτήματα, τα οποία διευρύνονται μετά το Brexit. Κι αυτά ενδεχομένως να μην αξιοποιούνται μέσα από κοινοπολιτειακές φιέστες. Μια ισορροπημένη σχέση χρειάζεται.