Το ημερολόγιο είναι πλήρες! – Δεν χωράει η “ενοχλητική” επέτειος για Καραολή και Δημητρίου

Πού να χωρέσουν σε ένα ημερολόγιο γεμάτο καθημερινότητες, πεζούς υπολογισμούς καρεκλοκένταυρων, ατζέντες ατζέντηδων εξειδικευμένων στην αρπαχτή, η επέτειος του απαγχονισμού των Ανδρέα Δημητρίου και Μιχάλη Καραολή; Πού να χωρέσει ο νους σήμερα, πως νέοι άνθρωποι μπορούν να ανεβαίνουν στην αγχόνη με απόλυτη συνείδηση της αποστολής τους; Ήταν οι πρώτοι αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν από τους Εγγλέζους αποικιοκράτες.

Ήταν ξημερώματα Τετάρτης 10 Μαΐου του 1956. Στην πορεία προς την αγχόνη είχαν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν μία “δεύτερη ευκαιρία”, που τους πρόσφεραν οι κατακτητές. Να “καρφώσουν” συναγωνιστές τους, να προδώσουν τον αγώνα και ενδεχομένως να φυγαδεύονταν στη Βρετανία για μία «καινούργια αρχή, μία καινούργια ζωή». Καινούργια και στιγματισμένη. Δεν κοίταξαν ούτε στιγμή πίσω. Μετρούσαν τα σκαλοπάτια και ήξεραν πως όσο πλησίαζαν προς την αγχόνη ο χρόνος τελείωνε, έφθανε και το τέλος.

Ο Μιχάλης Καραολής μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου κατηγορήθηκαν ότι σκότωσαν έναν συνεργάτη των Άγγλων. Ο Καραολής συνελήφθη αργότερα σε ενέδρα και δεν μαρτύρησε τον συνεργάτη του. Καταδικάσθηκε παρόλο που η σφαίρα που σκότωσε τον συνεργάτη των Άγγλων δεν έφυγε από το δικό του όπλο. Ο Ανδρέας Δημητρίου συνελήφθη και κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Σίντνεϊ Τέιλορ, στις 28 Νοεμβρίου 1955. Ήταν οι πρώτοι που εκτελέσθηκαν. Οι αποικιοκράτες θα χρησιμοποιούσαν εφεξής για φόβητρο τους απαγχονισμούς ταυτόχρονα με τα βασανιστήρια. Λογάριασαν λάθος.

«Ξεχάστηκε» η επέτειος. «Στριμώχθηκε» μέσα σε άλλες συζητήσεις και ατζέντες. «Χάθηκε», μεταξύ άλλων, μέσα στις συζητήσεις για τις προεδρικές εκλογές, για την απόφαση του ΑΚΕΛ, την επιλογή του Ανδρέα Μαυρογιάννη ως του εκλεκτού. Μέσα στους πετροβολισμούς των χούλιγκαν, τα ζητήματα της πανδημίας και η επέτειος. Ακόμη και τα μνημόσυνα γίνονται σε πλαίσιο καθηκόντων και οι δηλώσεις των αξιωματούχων και των αρμοδίων έξω από τις εκκλησίες δεν αποφεύγουν τον πειρασμό σε αναφορές γενικού ενδιαφέροντος, όπως και κάθε Κυριακή, για να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων. Οι πλείστες δε δηλώσεις ενισχύουν το τοξικό κλίμα, που είναι… βλαβερό για τους πολίτες, αλλά παραμένει οξυγόνο για τους πολιτικούς.

Ο Ανδρέας Δημητρίου και ο Μιχαλάκης Καραολής έφυγαν νωρίς. Αν μπορούσαν να έβλεπαν τη συνέχεια, θα προτιμούσαν και πάλι την αγχόνη. Γιατί θα ήξεραν πως αυτοί έκαναν το καθήκον τους. Δεν λοξοδρόμησαν, δεν δελεάστηκαν, δεν χάθηκαν με τους υπόλοιπους στη διαδρομή. Δεν δίνουν διαπιστευτήρια στους αποικιοκράτες και ενοχλούνται με επετειακές αναφορές, που “χαλούν” το κλίμα.

Μάχη εξουσίας και παρακμή

Αυτό που βιώνουμε τώρα δεν είναι τωρινό. Το βιώσαμε και μετά τον αγώνα, με την ανεξαρτησία. Σήμερα; Παρακμή ιδεών δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο παρακμή ανθρώπων. Εκείνων, που έχουν σαν ιδεολογία τον ατομικισμό, που αιχμαλωτίζουν το μυαλό στις λογικές της ανέλιξης και της χρηματοκρατίας. Η πολιτική είναι μια συνεχής μάχη εξουσίας. Είναι προφανές πως καμία εποχή δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Ο κόσμος αλλάζει κι αυτό είναι αναμενόμενο. Άλλο, όμως, το νέο και το καινούργιο και διαφορετικό η ισοπέδωση των πάντων.

Γίνεται αναφορά σε αντάρτη και το μυαλό δεν πάει αμέσως στον Αυξεντίου, στον Μάτση, στον Άρη Βελουχιώτη. Γίνεται αναφορά στον Τσε Γκεβάρα και κάποιοι τον ταυτίζουν -φευ- με τη φιγούρα που κυματίζει στην κερκίδα. Εκείνοι, κατά κύριο λόγο, οι οποίοι σήμερα τον αγιοποιούν, όταν ζούσε τον αμφισβητούσαν. Scripta manent, οι τόμοι με τις εφημερίδες είναι εκεί.  Ακούγεται το «Bella Ciao», το ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι και το μυαλό πάει στη σύγχρονη εκδοχή, που ακούγεται στα γκλαμουράτα κλαμπ και όχι για τον λόγο που γράφτηκε ο στίχος και “ντύθηκε” με μουσική.

Αυτή η πατρίδα ψάχνει την προίκα της, τους βηματισμούς της σε λάθος μέρος. Ούτε τα αντάρτικα της καρέκλας, ούτε και η προσαρμογή στην κατοχή, είναι η πορεία και το μέλλον της. Όπως έγραψε ο αείμνηστος Λεύκιος Ζαφειρίου ζούμε «σε μια πατρίδα φερ’ ειπείν ανάπηρη στις γάζες»…