Το Κυπριακό και ο μύθος της σταθερότητας

Ο Πρωθυπουργός διαμηνύει τελευταία προς πάσα κατεύθυνση με επικοινωνιακό βομβαρδισμό, την εφησυχαστική φράση (σε ελεύθερη απόδοση) «πόσο καλά είμαστε εμείς που έχουμε μία σταθερότητα, ενώ βλέπετε γύρω μας πολέμους, αλλαγές και ρευστότητα».

Η καθαρή απάντηση σε αυτό δόθηκε από τον Πρόεδρο της Κύπρου, ο οποίος επισήμανε ότι σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά και μάλιστα στην περιοχή μας, εμείς δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι «δεν είναι δυνατόν η Σουηδία και άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες να έχουν θέσεις και να επιβάλουν προτάσεις για τη Συρία και εμείς, που είναι ακριβώς στην πόρτα μας να μην κάνουμε κάτι.» Σε μία άλλη αποστροφή επισήμανε ότι «ναι πράγματι διάφορες εξωτερικές δυνάμεις ή χώρες, δουλεύουν συστηματικά για τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή μας, αλλά σημασία δεν έχει τι κάνουν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς για να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα».

Αυτά ήταν σε ελεύθερη απόδοση κάποια από τα αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου που δείχνει μία διάθεση κινητικότητας για τα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Ποια σταθερότητα;

Κατόπιν αυτών χρήσιμο και κρίσιμο είναι να σκεφτούμε την έννοια της πολυδιαφημιζόμενης σταθερότητας σε έναν κόσμο που αλλάζει συστηματικά γύρω μας.

Καταρχήν εμείς ως χώρα παρακολουθούμε από μακριά τις εξελίξεις στη Συρία, παρόλο που έχουμε στην περιοχή ελληνικούς πληθυσμούς, αλλά και συμφέροντα εκκλησιαστικού περιεχομένου. Όπως και σε άλλα θέματα, ρίχνουμε όλο το βάρος στην εσωτερική επικοινωνιακή τακτική και όχι στην εξωστρεφή διπλωματική πολιτική, η οποία θα δημιουργούσε τις κατάλληλες συμμαχίες για την υπεράσπιση των εθνικών και ζωτικών μας συμφερόντων.
Έτσι μετά την τουρκολυβική συμφωνία, θα έρθει σύντομα και η τουρκοσυριακή ομοία, η οποία θα περιορίσει περαιτέρω τις δυνατότητες της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας γενικότερα.

Το μήνυμα που θα έπρεπε να πάρει η Ελληνική Κυβέρνηση από καιρό και από παρόμοια μαθήματα γεωστρατηγικής, αλλά και αντίστοιχα παθήματα, είναι ότι σε εποχές αλλαγών και ανατροπών, η θέση της χώρας δεν θα πρέπει να είναι η σταθερότητα και η ακινησία, αλλά η επιθετική διπλωματική παρέμβαση που θα της δώσει το πλεονέκτημα, να είναι τουλάχιστον επισπεύδων συνομιλητής των εξελίξεων, όχι απαραιτήτως για να κερδίσει κάτι, που θα πρέπει να είναι ο στόχος μεσομακροπρόθεσμα, αλλά τουλάχιστον να μη χάσει.

Η παλαιόθεν λογική του “δεν διεκδικούμε τίποτα- δεν επιδιώκουμε τίποτα” μας οδήγησε στην απομόνωση και την αδυναμία του σήμερα. Είναι δύσκολο πλέον να αλλάξουν τα πράγματα προς τη θετική κατεύθυνση για την Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον έστω με την κατανόηση του πως παίζεται το γεωπολιτική παιχνίδι, ίσως να μπορέσουμε να περισώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας ως χώρα, γιατί από όλους τους γείτονες σε βορά, ανατολή και νότο (αλλά και δύση) νιώθουμε διαρκώς ένα βαρύ πόνο στον σβέρκο μας, αλλά μακαρίως νομίζουμε ότι είναι από τα ρευματικά μας.

Ας το ξεκαθαρίσουμε

Σταθερότητα δεν σημαίνει ακινησία και απουσία πρωτοβουλιών. Σταθερότητα δεν σημαίνει ότι εσύ μένεις στο χθες ενώ γύρω σου όλοι σε προσπερνούν υπερηχητικά προς το μέλλον.

Σταθερότητα σημαίνει, βαδίζω βάσει στρατηγικού σχεδίου με σταθερά βήματα προς τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των στρατηγικών- ζωτικών συμφερόντων της πατρίδας, αλλά και προς τη μελλοντική ευημερία του λαού της.

Ξυπνήστε! (αν βέβαια το θέλετε)

ΥΓ. Τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας προλόγισε ο Πρόεδρος της Εταιρείας Καθηγητής και Πρέσβης Στέλιος Περράκης, ο οποίος διαχρονικά μάχεται για τους αγνοούμενους στην Κύπρο και τις επανορθώσεις στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς η εμπειρία του και οι προτάσεις του μένουν αναξιοποίητες από την ελληνική πολιτεία.