Το μεγάλο προεκλογικό δώρο του Παπαδημούλη στον Μητσοτάκη

Πριν τρία χρόνια, η Ελλάδα δέχθηκε μία πρωτοφανή υβριδική επίθεση από χιλιάδες παράνομους μετανάστες, οι οποίοι, με τη εξόφθαλμη βοήθεια των τουρκικών κρατικών μηχανισμών, πολιόρκησαν τα σύνορα στον βόρειο Έβρο, επιδιώκοντας να εισβάλουν. Η άμεση αντίδραση και των συνοριακών δυνάμεων και των πολιτών απέτρεψε εκείνο τον αιφνιδιασμό. Εάν δεν υπήρχε ο φράχτης, οι παράνομοι μετανάστες θα είχαν εισέλθει μαζικά στην ελληνική επικράτεια, δημιουργώντας τετελεσμένο και σε κοινωνικό και σε εθνικό επίπεδο. Αυτός είναι ο λόγος που έχει δρομολογηθεί η επέκταση του φράχτη. Το θέμα επανήλθε από το “κατόρθωμα” του Παπαδημούλη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά από μία αρχική αμφιταλάντευση, είχε τον Μάρτιο 2020 λάβει τα αναγκαία μέτρα, με αποτέλεσμα η υβριδική επίθεση να πέσει στο κενό. Ο δε Τσίπρας, μετά από μία αρχική σιωπή, είχε υποστηρίξει την κυβερνητική στάση, ευθυγραμμιζόμενος με τη βούληση της συντριπτικής-συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Η Κουμουνδούρου, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”, όμως, ποτέ δεν συμβιβάσθηκε με τον φράχτη. Και μάλιστα φρόντισε την αντίθεσή της αυτή να την εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία, χωρίς, βεβαίως, ο Τσίπρας να ανακαλεί στην τάξη όσους προβαίνουν σε σχετικές δηλώσεις.

Είναι προφανές ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε δύο βάρκες. Ως κυβέρνηση δεν τόλμησε να κατεδαφίσει τον φράχτη, αλλά και δεν έκανε τίποτα για να τον συντηρήσει και πολύ περισσότερο να τον επεκτείνει. Το ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα, λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που έπαιξε ο Παπαδημούλης, στην υπερψήφιση από Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου διάταξης που δεν επιτρέπει την κοινοτική χρηματοδότηση σε έργα όπως ο φράχτης. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, θριαμβολόγησε, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά ότι ο φράχτης προκαλεί ιδεολογική αλλεργία στην Κουμουνδούρου.

Ο ιδεοληπτικός δικαιωματισμός του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” είχε φανεί ξεκάθαρα και το καλοκαίρι, όταν η Κουμουνδούρου είχε ξεσηκώσει τον κόσμο, κατηγορώντας το ελληνικό κράτος για την υπόθεση της “μικρής Μαρίας”. Υπενθυμίζουμε ότι τότε είχε κυκλοφορήσει από ΜΚΟ και είχε αναπαραχθεί από διεθνή Μίντια η πληροφορία ότι ένα μικρό κορίτσι που ήταν μαζί με άλλους παράνομους μετανάστες σε μία νησίδα μέσα στον Έβρο είχε πεθάνει από δάγκωμα σκορπιού. Στη συνέχεια αποδείχθηκε πλήρως ότι επρόκειτο για καθαρόαιμο fake news.

Είναι αξιοσημείωτο πως όταν αυτό ξεκαθαρίστηκε, η Κουμουνδούρου απέφυγε επιμελώς να ζητήσει συγγνώμη για τις κατηγορίες που είχε εκτοξεύσει εναντίον του ελληνικού κράτους. Όταν, μάλιστα, σε τηλεοπτική εκπομπή ο Τζανακόπουλος είχε στριμωχτεί, είχε δηλώσει ότι ο φράχτης είναι παράνομος! Προφανώς, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης άδραξε την ευκαιρία για να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει “ανοικτά σύνορα”. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα με την υπόθεση Παπαδημούλη.

Πολιτική “ανοικτών συνόρων”

Πριν μιλήσουμε για την πολιτική διάσταση του μεταναστευτικού, υπενθυμίζουμε ότι η απόφαση για την κατασκευή ενός φράχτη μήκους 12,5 χλμ στην περιοχή της Νέας Βύσσας είχε ληφθεί στις αρχές του 2011, προκαλώντας ιδεολογικό πόλεμο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και των κάθε είδους δικαιωματιστών. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι παραπάνω υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας “θρησκείας”.

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, ούτε περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να ασχοληθούν με το πρόβλημα που δημιουργούν οι διογκούμενες ροές παράνομης μετανάστευσης. Το ερώτημα ήταν και παραμένει σαφές: Πρέπει ή όχι η ελληνική Πολιτεία να εμποδίζει την είσοδο στη χώρα παράνομων μεταναστών; Χωρίς πάντα να το λένε ρητά, οι δικαιωματιστές είναι αντίθετοι. Προσπαθούν να αποδομήσουν οποιοδήποτε μέτρο έχει σκοπό να παρεμποδίσει την παράνομη μετανάστευση, χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτα. Μόνο οι πιο ειλικρινείς υποστηρίζουν ρητά τα “ανοικτά σύνορα”, καθώς κι ότι κάθε μετανάστης που εισέρχεται παράνομα πρέπει να νομιμοποιείται.

Οι άλλοι καταφεύγουν σε φθηνές σοφιστείες και κρύβονται πίσω από ανθρωπιστική ρητορική, παρακάμπτοντας με περισσή υποκρισία το πρόβλημα. Αδιαφορούν για το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό στέλνεται το λάθος μήνυμα, που τροφοδοτεί το μεταναστευτικό ρεύμα. Αυτό οδηγεί σε καθεστώς ανοικτών συνόρων όχι μόνο για τους πραγματικούς πρόσφυγες, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία αποτελούν μονοψήφιο ποσοστό, αλλά και για τους οικονομικούς μετανάστες. Δεν θα ασχοληθούμε, όμως, με την ουσία του μεταναστευτικού σ’ αυτό το άρθρο.

Αχίλλειος πτέρνα

Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διδάχθηκε τίποτα από την υβριδική επίθεση που δέχθηκε η Ελλάδα τον Μάρτιο 2020. Τότε, που κύμα παράνομων μεταναστών διοχετεύθηκε στον Έβρο, πιεζόμενο και καθοδηγούμενο από το τουρκικό κράτος, όχι εμμέσως όπως πριν, αλλά δεδηλωμένα και με ακραία επιθετική ρητορική. Οι παράνομοι μετανάστες τότε δεν προσπαθούσαν απλώς να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια. Είχαν υιοθετήσει επιθετικές μεθόδους. Συμπεριφέρονταν ως ιδιότυποι πολιορκητές, πετώντας στις ελληνικές αστυνομικές δυνάμεις πέτρες και δακρυγόνα, που τους προμήθευε η τουρκική στρατοχωροφυλακή.

Η Κουμουνδούρου –με πρόσφατες περιπτώσεις του Παπαδημούλη και Τζανακόπουλου– δεν χάνει ευκαιρία να δαιμονοποιεί τον φράχτη, επαναλαμβάνοντας το στερεότυπο ότι «το μεταναστευτικό δεν λύνεται με φράχτες», χωρίς, βεβαίως, να αντιπροτείνουν κάτι. Προφανώς, κανένα μέτρο από μόνο του δεν λύνει απολύτως το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην εφαρμόζονται μέτρα που συρρικνώνουν την παράνομη μετανάστευση. Και ο φράχτης στον Έβρο κατέστησε σχεδόν απαγορευτικές τις παράνομες εισόδους από εκείνη την περιοχή.

Αποκαλυπτικό της αντίφασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν βρήκε να πει μία κουβέντα στην ομιλία του στην Καλαμάτα, παρότι ο Μητσοτάκης έχει κάνει σημαία την υπόθεση Παπαδημούλη, ενώ σαφή θέση πήρε και ο Ανδρουλάκης. Προφανώς, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είπε κουβέντα, επειδή έχει συνείδηση πως το μεταναστευτικό, όπως και τα εθνικά, είναι η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό-εκλογικό επίπεδο.

Το μεγάλο δώρο του Παπαδημούλη

Στην πραγματικότητα, η πράξη του Παπαδημούλη, όπως και η προ καιρού δήλωση του Τζανακόπουλου ρίχνουν νερό στον μύλο της ΝΔ, είναι το καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν στον Μητσοτάκη. Κι αυτό, επειδή μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από φθοροποιά για την κυβέρνηση ζητήματα (ακρίβεια, πλειοστηριασμοί, υποκλοπές και Τέμπη) σε φθοροποιά για την Κουμουνδούρου (μεταναστευτικό και εθνικά). Αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι προσωπικά ο Μητσοτάκης, ως ακραίος φιλελεύθερος, ενστερνίζεται κάποιες από τις ιδεοληψίες των δικαιωματιστών και στο μεταναστευτικό και στα εθνικά, ως πρωθυπουργός καιροσκοπικά προσαρμόζεται με τις αντιλήψεις και του κόμματός του και της συντριπτικής πλειονότητας των ψηφοφόρων.

Η Κουμουνδούρου διεκδικεί την εξουσία, αλλά δεν ξεκαθαρίζει τη θέση της για τον φράχτη. Και θεωρεί ότι παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και δεν τον κατεδαφίζει, προφανώς επειδή ξέρει ότι αν το είχε πράξει ως κυβέρνηση θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Αυτή η στάση, όμως, είναι καιροσκοπισμός κι όχι θέση αρχών. Εάν πράγματι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει “ανοικτά σύνορα” για τους κάθε λογής παράνομους μετανάστες, ας το πουν ξεκάθαρα κι όχι να ψαρεύουν σε θολά νερά. Και επιτέλους, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση, θα ολοκληρώσει την επέκταση του φράχτη ή όχι;

Όσο ο Τσίπρας αποφεύγει να ξεκαθαρίσει τη θέση του και πατάει σε δύο βάρκες, τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα τον έχουν με την πλάτη στον τοίχο. Πολλοί κεντροαριστεροί πατριώτες, αναλογιζόμενοι τον Μάρτιο 2020, θα κάνουν δεύτερες σκέψεις, φοβούμενοι δικαίως ότι οι ιδεοληψίες της Κουμουνδούρου μπορεί να προκαλέσουν εθνική ζημιά, όπως συνέβη με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Τις ιδεοληψίες της Κουμουνδούρου για το μεταναστευτικό, άλλωστε, τις συμμερίζεται μόνο μία πολύ μικρή μειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού, λοιπόν, ο Τσίπρας έχει συνείδηση ότι οι ιδεοληπτικές δηλώσεις στελεχών του για τον φράχτη ισοδυναμεί με πολιτικό και εκλογικό αυτοχειριασμό, γιατί τις ανέχεται και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο; Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι και ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό τις συμμερίζεται ή τουλάχιστον δεν είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τον κομματικό μηχανισμό γι’ αυτό το ζήτημα.