Το νομοσχέδιο Μενέντεζ-Ρούμπιο και η επικίνδυνη αμερικανολατρεία

Δε χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι η πλέον πειθήνια στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, και μάλιστα στις πλέον ακροδεξιές και επιθετικές εκδοχές των κατεστημένων των δύο χωρών. Ούτε ότι μετατρέπει μέρη της χώρας μας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, σε εν δυνάμει δολώματα και εργαλεία διαπραγμάτευσης, μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ λόγω ακριβώς της ελληνικής εξάρτησης από τις τελευταίες, όπως σε προηγούμενα άρθρα αναφέρθηκε.

Έχει όμως ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ως ενδεικτικό της αμερικανικής στάσης, το περιβόητο νομοσχέδιο Μενέντεζ- Ρούμπιο, το οποίο ορθώς αναγιγνώσκεται ως μέσο πίεσης προς τον Ταγίπ Ερντογάν. Εδώ βρίσκεται όμως και το πρώτο κρίσιμο σημείο: δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι ΗΠΑ πιέζουν τον Ερντογάν και ως εκ τούτου και την Τουρκία, όχι την Τουρκία ως τέτοια. Με την ακόμα πιο εθνικιστική από τον ίδιο τον Ερντογάν, αντιπολίτευση, οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα- αντιθέτως είναι προφανές ότι θα αγαλλίαζαν με την ανατροπή του σημερινού προέδρου προς όφελος κάποιας εκδοχής Κεμαλιστών.

Το ίδιο και το Ισραήλ. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα αφήσει την Ελλάδα πολλαπλώς εκτεθειμένη, καθότι η δήθεν ομπρέλα προστασίας από ΗΠΑ και Ισραήλ αντικειμενικά δε θα υπάρχει, ενώ ταυτοχρόνως η χώρα μας έχει ήδη απολέσει κάθε ίχνος πολυμέρειας στην εξωτερική της πολιτική.

Δεύτερον, το προτεινόμενο νομοσχέδιο Μενέντεζ-Ρούμπιο πέρα από συμβολικές χειρονομίες -λίστα παραβιάσεων από την Τουρκική Αεροπορία του εναερίου χώρου της Ελλάδας, λίστα παραβιάσεων της κυπριακής ΑΟΖ και απειροελάχιστη οικονομική στήριξη στις δύο χώρες για αγορά αμυντικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ φυσικά- αυτό που προβλέπει είναι ακόμα μεγαλύτερη δέσμευση της πολιτικής και των δύο χωρών και ενδεχομένως νέες αγορές για την πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τομείς της ενέργειας και της άμυνας Ελλάδας και Κύπρου τίθενται αποκλειστικά και ακόμα πιο έντονα υπό την πατρωνία των ΗΠΑ.

Στον ορίζοντα δε αυτών, η Ελλάδα μετατρέπεται σε εν δυνάμει αγοραστή F-35, λες και το πρόβλημα της έλλειψης πόρων της χώρας μας ως δια μαγείας εξαφανίζεται. Με άλλα λόγια, το εν λόγω νομοσχέδιο επιτείνει ένα από τα βασικά προβλήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου: τη μονομερή και ολοκληρωτική εξάρτηση από τις ΗΠΑ άρα την παράδοση εν τέλει του συνόλου της πολιτικής των δύο χωρών, στις διαθέσεις και στα συμφέροντα του κατεστημένου της Ουάσινγκτον.

Καμία αναφορά σε αμυντική συνεργασία

Σε αντίθεση δε, με όσα η Τουρκία έχει συμφωνήσει με τις ΗΠΑ εδώ και αρκετά χρόνια, δεν εντοπίζεται καμία αναφορά σε αμυντική συνεργασία που να περιλαμβάνει και μεταφορά έστω περιορισμένης τεχνογνωσίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Το αντίθετο: και οι δύο χώρες καταδικάζονται να παραμένουν αποκλειστικά, εισαγωγείς και χρηματοδότες της βιομηχανίας των ΗΠΑ. Μάλιστα, η επικίνδυνη αυτή αμερικανολατρεία του ελληνικού κατεστημένου θα το ωθήσει να λάβει σε σύντομο χρονικό διάστημα ακόμα πιο δύσκολες αποφάσεις, κυρίως σε σχέση με την Κίνα.

Έχει δίκιο ο Σταύρος Λυγερός λοιπόν, όταν γράφει ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα πρώτης γραμμής μέσα και από το νομοσχέδιο Μενέντεζ- Ρούμπιο. Ωστόσο, πέραν του ότι αυτή δεν είναι μια μόνιμη θέση, είναι και μια θέση η οποία στην παρούσα κατάσταση της χώρας, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς συνιστά μάλλον πρόβλημα παρά ευκαιρία. Η Ελλάδα πρέπει βεβαίως να συμβάλλει στον περιορισμό των νέοοθωμανικών σχεδίων του Ερντογάν, που άλλωστε καρκινοβατούν υπό το βάρος των τυχοδιωκτικών εμπλοκών του στη Συρία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο και στη Λιβύη.

Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται πολύ πιο ευέλικτες και πολυμερείς, στρατηγικές συμμαχίες τόσο με περιφερειακούς, όσο και με παγκόσμιους δρώντες, ισχυρή παραγωγική ικανότητα και στον αμυντικό τομέα και μεγαλύτερη ανεξαρτησία στη χάραξη πολιτικής. Υπό αυτό το πρίσμα, το νομοσχέδιο Μενέντεζ- Ρούμπιο μάλλον πρέπει να μας ανησυχεί για το πώς βλέπουν οι ΗΠΑ, την Ελλάδα και την Κύπρο και για το τι μέλλον επιφυλάσσουν για τις δύο χώρες.