Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Τουρκία όχι ο Ερντογάν

Η εχθρική προς την Ελλάδα ρητορεία του Ταγίπ Ερντογάν και των στενών συνεργατών του και οι άξεστοι πολιτικοί τρόποι τους, αναπόφευκτα επηρεάζουν άσχημα τις σχέσεις των δύο χωρών και δικαίως “ερεθίζουν” πολιτικούς και πολίτες στη χώρα μας. Όμως ,το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι τρόποι του Ερντογάν και τα εκφραστικά μέσα των υποτακτικών του, αλλά η Τουρκία.

Ο νέο-οθωμανικός “αναθεωρητισμός” του τουρκικού ισλαμισμού είναι ένα ζήτημα με μέγεθος που ξεπερνά κατά πολύ την ιδιάζουσα προσωπικότητα του “νταή” Ερντογάν. Οι πολιτικές που αναπτύσσουν οι διάδοχοι του κεμαλικού εθνικισμού εκτός Τουρκίας δείχνουν ότι έχουν πίσω τους τη συστηματική δουλειά ενός επιτελείου με συγκεκριμένη στρατηγική και διαθέσιμους πόρους, που στόχο έχει –και σε σημαντικό βαθμό το καταφέρνει– να καταστεί η Τουρκία μια περιφερειακή βάση με επιρροές και στρατιωτικές βάσεις σε διάφορες περιοχές, όπου το Ισλάμ προσφέρεται για πολιτική αξιοποίηση ευρείας έκτασης.

Όπως κι’ αν προσεγγίζει κανείς τις τουρκικές πολιτικές, και τις διασυνδέσεις τους με τα συμφέροντα της Δύσης και με τις μουσουλμανικές χώρες και κοινότητες στα Βαλκάνια και αλλού, γεγονός είναι ότι αυτή η αντι-Δυτική Τουρκία διαθέτει διεθνώς καλά γεωστρατηγικά “χαρτιά” ,πράγμα που υποχρεώνει την Ελλάδα να κινείται αναλόγως ως ευρωπαϊκή χώρα, που μετέχει στο αμυντικό σύστημα ασφαλείας της Δύσης.

Τα “στοιχήματα” που έχει βάλει για τον εαυτό της η σημερινή Τουρκία είναι μεγάλα και φιλόδοξα και η εξέλιξη τους δεν εξαρτάται από την κατάσταση της υγείας του Ερντογάν και τις “παρόλες” των υπουργών του, που τόσο στενά παρακολουθούν οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα. Η Τουρκία με μία δέσμη πολιτικές της κινείται με στόχο την ηγεσία του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου απέναντι στη Δύση.

Ισλαμικό στρατήγημα

Πρόκειται για μια μελετημένη ιστορική επιλογή της Αγκυρας, που δεν πρόκειται να αλλάξει εξαιτίας του ότι τούτη την ώρα το καθεστώς Ερντογάν πιέζεται από μια σειρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και προβληματίζεται για την κατάσταση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Η Τουρκία δεν πρόκειται να “καταρρρεύσει” ούτε να “απομονωθεί” διεθνώς, ούτε να οδηγηθεί σε πλήρη διάρρηξη των σχέσεων της με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, διότι δεν είναι πλέον η χώρα που μετρούσε τις κινήσεις και τις δυνάμεις της αποκλειστικά ως χώρα του ΝΑΤΟ στο αναγκαστικό πλαίσιο των μεταπολεμικών Δύο Κόσμων.

Σήμερα, η Αγκυρα προσπαθεί –και δαπανά “κεφάλαια” γι’ αυτό– να “περάσει” το Ισλάμ από την τουρκική πύλη στη Μεσόγειο και στον ευρωπαϊκό χώρο. Στο “δυτικό” δρόμο της βρίσκει την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία. Η χώρα μας, ευρισκόμενη στα ευρω-τουρκικά σύνορα είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει πολιτικές και αμυντικές δυνάμεις με στρατηγικό νού, ώστε να βάλει φρένο στην τουρκική πορεία επάνω σ’ αυτό το διάδρομο. Αυτό έχει σημασία.

Η Αγκυρα δεν “προκαλεί” την Ελλάδα, όπως συνηθίζεται να λέγεται από πολλούς στον ελληνικό δημόσιο χώρο. Πολιτικές μακράς πνοής ασκεί. Συστηματικά. Η σημερινή Τουρκία δεν ορίζεται απ’ τις “παρλαπίπες” του Τσαβούσογλου ούτε έχει όριο της το πολιτικό ή το φυσικό τέλος του Ερντογάν. Ορίζεται απ’ το ισλαμικό στρατήγημα της, που εδράζεται σε ένα εθνικισμό οκτώ δεκαετιών. Αυτόν έχει η Ελλάδα απέναντι της.