To σκουριασμένο κλειδί… και οι ψευδαισθήσεις για το Κυπριακό

Ο Τούρκος Πρόεδρος επανέλαβε, ως αναμενόταν, το γνωστό αφήγημα της αναγνώρισης της αποσχιστικής οντότητας. Και ήταν ευτύχημα, που ο Τούρκος Πρόεδρος μίλησε πρώτος. Όχι πως αναμένανε οτιδήποτε διαφορετικό για το τι θα έλεγε, αλλά επειδή στην Κύπρο, κάποιοι βυθισμένοι στη ψευδαίσθηση ανέμεναν ανατροπές. Κάνουν “ανασκαφές” για να εντοπίσουν μια… διαφοροποίηση της κατοχικής πλευράς από τις πάγιες θέσεις της, που εκφράζουν την επεκτατική πολιτική της Άγκυρας σε βάρος της Κύπρου.

Το γεγονός ότι μίλησε πρώτος ο Ερντογάν, αυτό ουσιαστικά αφόπλισε τους διάφορους εκφραστές της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής από το να φορτώσουν στη Λευκωσία την ευθύνη ότι “τορπίλισε” τις προοπτικές στο Κυπριακό. Γιατί λέγεται και γράφεται – ακόμη και τώρα–, ότι φταίει η ελληνική πλευρά και ότι αυτή κρατά το κλειδί και το αφήνει να… σκουριάσει στο προεδρικό.

Οι εκφραστές, λοιπόν, αυτής της προσέγγισης πριν τις δυο ομιλίες,  καλούσαν τον πρόεδρο να ανέβει στο βήμα για ένα-δυο λεπτά και πει το δικό τους αφήγημα. Να μην ασχοληθεί με άλλα θέματα, να είναι σύντομος και… περιεκτικός!  Ενόψει και των τριών άλφα του εγκάθετου της κατοχικής Τουρκίας, Ερσίν Τατάρ ( απευθείας πτήσεις, απευθείας εμπόριο και απευθείας διεθνείς επαφές), ο πρόεδρος καλείτο από τους εκφραστές της πολιτικής ψευδαίσθησης να πει στην Ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, τρία ναι και ένα όχι: «Ναι στο Πλαίσιο Γκουτέρες, ναι σε χρονοδιάγραμμα, ναι στην επιδιαιτησία, όχι στα δημοψηφίσματα».

Επανάληψη του 2004 στο Κυπριακό;

Δηλαδή, μερική επανάληψη του 2004 με τη διαφορά ότι ζητούν να τεθεί εκτός της μεγάλης εικόνας ο λαϊκός παράγοντας. Το πρόβλημα τους, μετά και το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, είναι οι πολίτες, τους οποίους υποτιμούν. Δεν θέλουν να έχει μια συμφωνία στο Κυπριακό δημοκρατική νομιμοποίηση καθώς προφανώς το περιεχόμενο δεν θα είναι αυτό που θα θέλουν οι πολίτες. Όσοι υποστηρίζουν τη μη διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων αποδέχονται την όποια λύση παρουσιαστεί και επιχειρούν να φορτώσουν στον ηγέτη ή στο κοινοβούλιο (με τεχνητές πλειοψηφίες) την αποδοχή μιας συμφωνίας.

Όλοι αυτοί μπορεί κάποια στιγμή, εάν θεωρήσουν πως θα λυθεί το Κυπριακό, να ζητήσουν να μην γίνουν εκλογές, ακόμη  και να επιλεγεί «Πρόεδρος λύσης». Είναι προφανές πως αυτό που σκέφτονται για συμφωνία ( γιατί λύση δεν θα είναι), θα έχει κακό περιεχόμενο για την ελληνική πλευρά. Εξ ου και δεν θέλουν δημοψήφισμα.

Μπορεί να είναι χρόνια που λέγεται η αναφορά – ενίοτε και χλευαστικά– πως το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Άγκυρα, αλλά αυτή έχει ένα περιεχόμενο. Γιατί η Τουρκία κατέχει εδάφη, παρανόμως διατηρεί στρατεύματα και έχει κατασκευάσει δομές ψευδοκράτους. Για να λυθεί πρέπει να αρθούν όλες οι παρανομίες. Για να λυθεί πρέπει το περιεχόμενο να είναι δημοκρατικό και στη χώρα να ισχύει ό,τι σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα.

Συνεπώς, όταν αναφέρουν κάποιοι ότι το κλειδί το κρατά ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και με μια κίνηση μπορεί να ξεκλειδώσει το παρατεταμένο αδιέξοδο στο Κυπριακό, μάλλον λένε ανέκδοτα. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως σοβαρολογούν! Η Λευκωσία, κάποτε και με υπερβολικό τρόπο, προσπαθεί να σπάσει το αδιέξοδο. Αλλά ένα είναι να προσπαθείς να βρεθεί διέξοδος και διαφορετικό να προτείνουν κάποιοι ικανοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων.

Το Κυπριακό πρέπει να λυθεί. Και να λυθεί χθες, για να θυμηθούμε μια άλλη παλαιότερη ρήση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή της όποιας λύσης. Ο Ερντογάν είπε αυτά που αναμενόταν και ο Πρόεδρος της Κύπρου του απάντησε δεόντως. Αν κάποιοι, σε Αθήνα και Λευκωσία, κάνουν ότι δεν ακούνε, αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα. Μπορεί να είναι μέσα στην… τρελή χαρά επειδή ο Ταγίπ, την ώρα της ομιλίας, μίλησε για “διεθνές δίκαιο”, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι τι εννοεί. Και το τι εννοεί το εξήγησε εκτενώς και το επιβεβαιώνει στην πράξη.