Το στοίχημα να προκληθεί κόστος στην κατοχική Τουρκία

Οι τελευταίες διπλωματικές κινήσεις με αποκορύφωμα την δήλωση του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για τις τουρκικές παράνομες ενέργειες στην Αμμόχωστο, επιβεβαιώνουν πως δεν υπάρχουν στη διεθνή πολιτική αυτονόητα και ότι δεν ισχύει πως όποιος έχει δίκαιο δικαιώνεται. Ο πόλεμος με τα διεθνή συμφέροντα είναι πολύ δύσκολος. Περαιτέρω επιβεβαιώνεται πως εκείνο που πρωτίστως μετρά είναι τα ισοζύγια δυνάμεων και τα συμφέροντα, που ποσώς δεν ευνοούν τις μικρές χώρες. Εν προκειμένω ευνοούν την κατοχική Τουρκία.

Τα όσα, λοιπόν, παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες επιβεβαιώνουν μια σειρά ζητήματα, που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Πρωτίστως θα πρέπει να αντιμετωπισθούν ώστε να αποτραπούν οι τουρκικές επεκτατικές πρακτικές, αλλά και για να μην οδηγούν σε ηττοπαθείς προσεγγίσεις προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις και στα κελεύσματα της κατοχικής δύναμης. Αυτό θα ήταν αυτοχειρία.

Είναι προφανές από τα όσα βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες, και δεν είναι πρώτη φορά, ακόμη και να υιοθετηθεί το αυτονόητο δεν είναι, τελικά, εύκολη υπόθεση. Για μια προεδρική δήλωση του Συμβουλίου Ασφαλείας, δόθηκαν μάχες, επιστρατεύθηκαν φίλοι από τα πολύ παλιά και χρειάσθηκαν να αλλάξουν λέξεις και αράδες, ώστε να γίνει υποφερτό το τελικό κείμενο. Για το ενδεχόμενο ψηφίσματος ούτε λόγος.

Άλλωστε δεν υπήρχε λόγος να εξασφαλισθεί ένα ψήφισμα, που δεν θα ήταν καλύτερο από το 550. Την ίδια ώρα, φάνηκε πως μπορούν να υπάρξουν συνεργασίες αλλά και να ξεκαθαρίσουν για μια ακόμη φορά ποιοι είναι απέναντι μας. Είναι σαφές πως εργαλεία και μάλιστα ισχυρά και πολύτιμα για τη διαχείριση των εξελίξεων υπάρχουν, αλλά δεν είναι δεδομένα. Δεν βρίσκονται σε πρώτη ζήτηση. Πρέπει να τα διεκδικήσεις.

Πώς θα σταματήσουμε την Τουρκία;

Το θέμα είναι πώς προχωρούμε. Ψευδαισθήσεις δεν πρέπει να υπάρχουν. Μια προεδρική δήλωση δεν μπορεί να ανατρέψει τα νέα κατοχικά τετελεσμένα. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτή τη διακηρυκτικού χαρακτήρα δήλωση. Είναι μέρος του διπλωματικού παιχνιδιού, ένα συμβιβαστικό κείμενο, που άρχισε- με βρετανική βούλα πάντα- να συγκαλύπτει πλήρως την κατοχική Τουρκία και έφθασε σε ένα υποφερτό. Και μετά; Πρέπει να ανατραπούν τα νέα τετελεσμένα. Αυτός είναι ο στόχος και είναι μονόδρομος.

Αυτό που προέχει είναι να δείξουμε αποφασιστικότητα, διεκδικητικότητα και προπαντός να υπάρχει σχεδιασμός και ξεκάθαρος στόχος. Άλλωστε, θα υπάρξουν επόμενα βήματα από τουρκικής πλευράς. Πώς θα σταματήσουμε την κατοχική Τουρκία; Προκαλώντας της κόστος. Και στην ΕΕ και σε όλα τα διεθνή βήματα, αλλά και στα κατεχόμενα. Πρωτίστως κόστος οικονομικό.

Στην ΕΕ υπάρχουν κονδύλια που παραχωρούνται προς την Τουρκία. Για να μπλοκάρουμε τα κονδύλια θα βρεθούμε απέναντι από εταίρους μας. Υπάρχουν άλλες επιλογές; Στην ΕΕ επιβάλλονται σε τρίτες χώρες κυρώσεις, στην Τουρκία όχι. Η Λευκωσία δεν θα πρέπει να συναινέσει σε αποφάσεις για κυρώσεις άλλων χωρών εάν αυτό δεν ισχύσει και για την Τουρκία. Θέλει τούτο, όμως, αποφασιστικότητα και αντοχές, γιατί θα ασκηθούν πιέσεις στη Λευκωσία. Δεν έχει, όμως, άλλη επιλογή. Πρέπει να δημιουργήσει κόστος στην κατοχική δύναμη με στόχο τούτο να οδηγήσει την Άγκυρα να αλλάξει στάση.