Το τερμάτισαν οι Τούρκοι…

«Η χρήση από το Ισραήλ ορισμένων σημείων της ελληνοκυπριακής διοίκησης της νότιας Κύπρου ως στρατιωτικών και υλικοτεχνικών βάσεων για την επίθεση στη Γάζα αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου», υποστήριξε θεωρώντας δεδομένο ότι η Κύπρος χρησιμοποιείται ως ορμητήριο για επιθέσεις κατά της Γάζας. Αυτό δεν ισχύει. Το θέμα είναι πως ο καθηγητής αφήνει να εννοηθεί πως η Τουρκία μπορεί και να επέμβει στρατιωτικά! Όπως έπραξε και στο παρελθόν, δηλαδή το 1974 με την εισβολή. «Η Τουρκία έχει δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Τα έχει ασκήσει και στο παρελθόν. Θα τα ασκήσει και πάλι αν χρειαστεί. Διότι το θέμα των βάσεων που χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς είναι ενάντια στις συμφωνίες.

»Η Άγκυρα μπορεί να προσφύγει με αυτή τη διαδικασία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Εάν η ελληνοκυπριακή διοίκηση δεν λάβει υπόψη της αυτές τις προειδοποιήσεις, τότε η Τουρκία μπορεί να προβεί σε κάποιες άλλες ενέργειες. Μπορεί να λάβει συγκεκριμένα μέτρα όσον αφορά την παράνομη χρήση των αεροδρομίων και των λιμανιών εκεί. Επιπλέον, αν η Χεζμπολάχ χτυπήσει τη νότια Κύπρο, όπως ισχυρίζεται, τότε η Τουρκία, ως εγγυήτρια, μπορεί να έχει κάτι να πει όσον αφορά την ακεραιότητα του νησιού»( μετάφραση Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών).

«Η Τουρκία», καταλήγει ο Κουράν, «μπορεί φυσικά να λάβει μέτρα για να αποτρέψει αυτή την ανομία και την κατάχρηση. Εκείνο στο οποίο όλοι συμφωνούν είναι το γεγονός ότι οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση που θα επηρεάσει τους Τούρκους στο νησί, θα έχει σίγουρα ανταπόκριση. Ελπίζω ότι η ελληνοκυπριακή διοίκηση θα στραφεί από αυτόν τον δρόμο και θα σταματήσει να υπογράφει παράνομες πράξεις που θα επηρεάσουν άμεσα την ειρήνη στο νησί».

Ο παροξυσμός που επικρατεί στην Τουρκία είναι χωρίς όρια. Έχουν φθάσει στο σημείο να κάνουν λόγο για στρατιωτική επιχείρηση στο νησί λόγω μεσανατολικού! Ως και να νομιμοποιείτο να εισβάλουν το 1974 στην Κύπρο. Το παραμύθι ότι οι Συμφωνίες παρείχαν ένα τέτοιο δικαίωμα το αναπαράγουν και το συντηρούν από το 1974 χωρίς αυτό να ισχύει. Σημειώνεται συναφώς ότι η Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960 δεν παρέχει το δικαίωμα χρήσης βίας σε κάποια από τις εγγυήτριες δυνάμεις. Μια τέτοια ενέργεια, μια τέτοια ερμηνεία, προδήλως αντίκειται προς τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τις διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου κατά τη Συνθήκη του 1960.