Του κλώτσου και του μπάτσου η “ισχυρή Τουρκία”

Τα τελευταία γεγονότα περί την Τουρκία αποκαλύπτουν μια χώρα που εμφανίζεται ισχυρή, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαρτώμενη και –όσο κι αν φανεί παράξενο– “απομονωμένη”. Όσοι, εδώ, υποστηρίζουν ότι η Τουρκία έχει περάσει στον αντίπαλο, στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, ότι έχει συνταχθεί με τη Ρωσία, αποκαλύφθηκε ότι κάνουν λάθος. Oι αιτίες του λάθους, προσωπική ικανότητα ή συμφέρον, είναι άλλο ζήτημα.

Πριν από λίγους μήνες ο Ερντογάν ζήτησε να ενταχθεί η Τουρκία στους BRICS, την, ας πούμε χαλαρή συμμαχία Κίνας-Ινδίας-Ρωσίας-Βραζιλίας-Νότιας Αφρικής, αλλά “έφαγε πόρτα”. Ο Πούτιν είπε ξερά στον Ερντογάν ότι ένταξη στους BRICS μπορεί να γίνει μόνο αφού η Τουρκία αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και το θέμα έληξε. Ο Ερντογάν πριν από μερικές μέρες, στο παζάρι Τουρκίας-Δύσης, για να άρει το βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ζήτησε ως αντάλλαγμα να ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ.

Οι Ευρωπαίοι, όπως και ο Πούτιν, του είπαν ξερά όχι. Ο Μπάϊντεν δήλωσε ότι αρμόδια είναι αποκλειστικά η ΕΕ, με το επιχείρημα ότι άλλο το ΝΑΤΟ, άλλο η ΕΕ. Είναι αξιοσημείωτο ότι ειδικά οι Ευρωπαίοι, που δείχνουν τόση “δουλικότητα” απέναντι στον Ερντογάν, ήταν απόλυτοι και ενωμένοι. Yποχωρούν –παρά τα όσα λένε οι εν Αθήναις “χρήσιμοι ηλίθιοι”– μόνο και όσο χρειάζεται για να έχουν την Τουρκία του χεριού τους. Το ότι αυτό το πληρώνει η Αθήνα δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου! Ο καθένας οφείλει να υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλιώς κάτι θα χάσει, ένα νησί ή πολλά, το Αιγαίο, την διεθνή του υπόσταση… Η Τουρκία παλεύει λυσσαλέα για τα συμφέροντά της. Η Αθήνα όχι.

Τριτοκλασάτη η Τουρκία

Τα δυο “όχι” (του Πούτιν και της Δύσης) στην Τουρκία την αφήνουν φαινομενικά ισχυρή, αλλά στην πραγματικότητα έρμαιο των ευμετάβολων και ρευστών διεθνών συνθηκών. Επαναλαμβάνω: Η Ελλάδα πάει να βγει χαμένη από όλη αυτή την υπόθεση, αλλά αυτό δεν επηρεάζει το “στάτους” της Τουρκίας. Η Δύση θέλει την Τουρκία φρουρό απέναντι στη Ρωσία και της επιτρέπει να κάνει τα τσαλίμια της. Αν η Ελλάδα θέλει να είναι δούλος, δεν της φταίει κανείς, παρά ο εαυτός της.

Ο Ερντογάν, σπουδαίος ηγέτης για την χώρα του, έχει καταλάβει πολύ καλά ότι η Τουρκία έξω από κάποιον μεγάλο σχηματισμό είναι χαμένη, μόλις φυσήξει αλλιώς ο άνεμος. Όπως έχω ξαναγράψει, κανείς δεν την θέλει με δικό της μαγαζί στην περιοχή. Επειδή, ήδη, τα μαγαζιά, έχουν μοιραστεί είτε άμεσα (ΗΠΑ-Ρωσία) είτε σε μικρότερους, αλλά ισχυρούς παίκτες π.χ. το Ιράν ή το Ισραήλ. Η Τουρκία έχει ένα αποτύπωμα στη Συρία, αλλά μπροστά στο παιχνίδι των ισχυρών είναι τριτοκλασάτη.

Μένει η Ελλάδα. Έτσι όπως πάει δεν θα χάσει μόνο το παλτό, το σακάκι και το πουκάμισο, αλλά θα της πάρουν και τη φανέλα και θα φωνάζουμε ότι οι ξένοι μας πρόδωσαν! Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους το αν εκ των υστέρων πέσει το φταίξιμο στον Τσίπρα, στον Μητσοτάκη, στον Γεραπετρίτη ή σε κάποιον άλλο, δεν θα έχει καμία, απολύτως καμία σημασία. Οι έξι εκτελέστηκαν για την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά αυτή δεν διορθώθηκε. Μετά τον Πόλεμο οι δοσίλογοι γλίτωσαν (όπως και στη Γαλλία…) αλλά οι Γερμανοί ξανάρχονται, για την ακρίβεια είναι από χρόνια εδώ. Όταν απομακρυνθείς από το Ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…