Τουρκικός υβριδικός πόλεμος και ελληνικός μιθριδατισμός

Με τις παράνομες τουρκικές έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, με το εκτός διεθνούς δικαίου τουρκολιβυκό μνημόνιο, με την υβριδική επίθεση στον Έβρο το Μάρτιο 2020, με τις παράνομες έρευνες του Oruc Reis στην δυνάμει ελληνική ΑΟΖ το καλοκαίρι του 2020, με την επαναφορά της απαίτησης για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και με το πρόσφατο μπαράζ δηλώσεων του Ερντογάν και των υπουργών του ότι “θα έρθουν νύχτα” στα νησιά του Αιγαίου, τελειώνουν και οι τελευταίες δικαιολογίες, με τις οποίες τρέφεται ο ελληνικός μιθριδατισμός. Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι ο Ελληνισμός δέχεται επίθεση. Μπορεί προς το παρόν να είναι υβριδική, αλλά δεν παύει να είναι επίθεση.

Οι δικαιολογίες έχουν προ πολλού τελειώσει, αλλά ο ελληνικός μιθριδατισμός όχι. Κάποιοι στην Κύπρο συνεχίζουν να μιλάνε για λύση τύπου Ανάν, λες και δεν έχει μεσολαβήσει τίποτα. Και κάποιοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να μιλάνε για ελληνοτουρκικό διάλογο, ακόμα και για συνεκμετάλλευση –αν και με χαμηλότερη φωνή– επίσης λες και δεν έχει μεσολαβήσει τίποτα. Όμως, έχουν μεσολαβήσει πολλά –τα προαναφερθέντα είναι μερικά εξ αυτών– τα οποία έχουν αλλάζει ποιοτικά την εικόνα.

Θα πρέπει λοιπόν να αντικρύσουμε κατάφατσα την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και στη Μεγαλόνησο και στην ελληνική ΑΟΖ και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η πραγματικότητα είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία και σε ένα άλλο επίπεδο η Ελλάδα, δέχονται επίθεση και μάλιστα στρατηγικού χαρακτήρα. Αναίμακτη μεν (μέχρι στιγμής) αλλά επίθεση. Ο Ερντογάν δεν κρύβει τις προθέσεις του.

Η Τουρκία χρησιμοποιεί την στρατιωτική της ισχύ και ακυρώνει εν τη πράξει θεμελιώδη κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ίδιο –αν και όχι στον ίδιο βαθμό– πράττει και σε βάρος της Ελλάδας για να μην αναφερθούμε στις παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου και τις υπερπτήσεις. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για απλές προκλήσεις, αλλά για κάτι πολύ σοβαρότερο. Η Τουρκία χρησιμοποιεί την απειλή χρήσης της στρατιωτικής της ισχύος για να προσβάλει την ίδια την κρατική υπόσταση και της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας.

Διπλωματικές αποδοκιμασίες

Μέχρι τώρα, η Τουρκία δεν έχει σοβαρό κόστος. Μπορεί στο διπλωματικό επίπεδο οι ΗΠΑ και τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη να έχουν αποδοκιμάσει μετρημένα τις τουρκικές απειλές, αλλά τίποτα περισσότερο. Και όπως έχουν αποδείξει τα γεγονότα, ο Ερντογάν δεν πτοείται από τέτοιου είδους μετρημένες διπλωματικές αποδοκιμασίες. Στόχος του είναι η Κυπριακή Δημοκρατία να εγκλωβιστεί σε έναν θύλακο τουρκικής κυριαρχίας, ο οποίος, αργά ή γρήγορα, θα απειλήσει να την απορροφήσει μετατρέποντάς την, στην καλύτερη περίπτωση, σε τουρκικό προτεκτοράτο. Όσο δε για την Ελλάδα, στόχος του είναι να την κάμψει, χωρίς να χρειαστεί να ρίξει σφαίρα.

Αυτό που θα λάμβανε σοβαρά υπόψη του ο Ερντογάν θα ήταν μία έμπρακτη αντίδραση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ακόμα και από το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Θα ήταν, ωστόσο, αφελές να περιμένει κανείς μία τέτοια έμπρακτη αντίδραση. Είναι τεράστιες οι ευθύνες των κυπριακών πολιτικών ηγεσιών που έχτισαν τη γεωπολιτική υπόσταση της χώρας τους πάνω στη μεταφυσική πίστη ότι κάποιος θα την προστάτευε. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα.

Όμως, ακόμη και τώρα η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, αρκεί ο ελληνικός μιθριδατισμός να γίνει οριστικά παρελθόν. Στην Κύπρο, πρώτο βήμα πρέπει να είναι η ριζική αλλαγή της θεώρησης των πολιτικών ελίτ για τη λύση του Κυπριακού, κάτι που δυστυχώς δεν διαφαίνεται παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει. Παράλληλα, πρέπει να χτίζεται πιο άμεσα και πιο τολμηρά μια αξιόπιστη αποτρεπτική στρατιωτική δύναμη. Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, η Αθήνα οφείλει να χαράξει ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, προετοιμαζόμενη παραλλήλως για το χειρότερο.

Ο ελληνικός μιθριδατισμός

Μπορεί στην Κύπρο ο συσχετισμός δυνάμεων να είναι πολύ ετεροβαρής, αλλά δεν είναι κάτι αδύνατον, όπως έχουν επιλέξει να πιστεύουν κάποιοι, που κρύβουν την ηττοπάθεια κάτω από έναν σαθρό ρεαλισμό. Οι σύγχρονες εξελίξεις στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου επιτρέπουν ακόμα και σε μία μικρή και μισοκατειλημμένη χώρα, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία να αναπτύξουν αξιόπιστες αποτρεπτικές αρχιτεκτονικές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη κουβέντα.

Και φυσικά, η Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και για τον εαυτό της και για την Κύπρο. Οι Ελλαδίτες δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει στην Κύπρο όχι μόνο λόγω εθνικής αλληλεγγύης, αλλά και λόγω στενού ελλαδικού συμφέροντος. Ο Ελληνισμός δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση εναντίον του από το 1974 και θα πρέπει να κάνουμε από κοινού κάτι γι’ αυτό. Και για να αντιδράσουμε πρέπει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα ως έχει κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Ο ελληνικός μιδριδατισμός είναι συνταγή ήττας.

Η πραγματικότητα είναι ότι αντιμετωπίζουμε την υβριδική επίθεση μιας ακραία επεκτατικής δύναμης, που θέλει να απορροφήσει, ή τουλάχιστον να θέσει πλήρη ομηρία, την Κύπρο, αλλά και να σφετεριστεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, η τουρκική στρατηγική πάει πιο μακριά. Επιδιώκει να εξουδετερώσει γεωπολιτικά την Ελλάδα, μετατρέποντάς την σε χώρα-δορυφόρο. Το να συνεχίσουμε να παριστάνουμε πως ζούμε σε μία κανονικότητα, ότι έχουμε απλώς μία συνέχεια των παραδοσιακών τουρκικών προκλήσεων είναι συνταγή εθνικής καταστροφής. Επειδή κανείς δεν θα έλθει να μας βοηθήσει, επειδή ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας, πρέπει επιτέλους, έστω και καθυστερημένα, να ξεφύγουμε από τις παραλυτικές αυταπάτες. Αυτή είναι η αρχή και ως γνωστόν “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”…