Βολεύει τις ελληνικές ελίτ το κουβεντολόι με την Άγκυρα!

Η σχολή της προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις, της υποχωρητικής, δηλαδή, γραμμής. Αυτή η γραμμή, που επικαλείται τον “ρεαλισμό”, όποτε διαχειρίστηκε το Κυπριακό, άφηνε για “αποτύπωμα” και νέες υποχωρήσεις. Μέσα από αυτή την τακτική, την προσέγγιση, διαμόρφωσε ένα πλαίσιο, που παραπέμπει σε ρυθμίσεις στο Κυπριακό, που οδηγούν σε ένα κράτος προτεκτοράτο της Άγκυρας. Αυτό εκφράζει η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αυτό εξέφραζε και το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν.

Η άλλη σχολή σκέψης είναι η διεκδικητική, η οποία ζητά την επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη σωστή του βάση ως ζητήματος εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Αυτή η σχολή σκέψης εκφράζει και το πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Αποτέλεσε και το βασικό φορέα που διαμόρφωσε την ισχυρή πλειοψηφία που απέρριψε το σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004.

Η αθηναϊκή προσέγγιση: Παράλληλα, στην Ελλάδα, η καθεστηκυία τάξη, οι ελίτ πολιτικές και οικονομικές, παρουσιάζονται, με βάση τη συμπεριφορά τους, να δίνουν την εντύπωση ότι είτε δεν γνωρίζουν την τουρκική πολιτική έναντι του ελληνισμού είτε δεν θέλουν- σκοπίμως- να την κατανοήσουν. Μερικές φορές οι εν Ελλάδι διαχειριστές της εξωτερικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων, παρουσιάζονται να αγνοούν την τουρκική επεκτατική πολιτική σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου.

Για παράδειγμα, ενίοτε θεωρούν πως το Κυπριακό εμποδίζει την πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεων Ελλάδος και Τουρκίας. Ότι, δήθεν, είναι εμπόδιο και όχι το πρόβλημα που χωρίζει τις δυο χώρες. Θεωρούν δε πως παρακάμπτοντας το Κυπριακό, μπορεί η Αθήνα να τα βρει με την Άγκυρα. Ψευδαισθήσεις και αφέλειες. Αυτή η προσέγγιση είναι η επικρατούσα στις ελίτ και είναι αυτή που ασκεί πολιτική έναντι της Τουρκίας.

Ολοκληρωμένη πολιτική

Η Τουρκία έχει μια ολοκληρωμένη πολιτική, επεκτατική, έναντι του συνόλου του Ελληνισμού. Από τη Θράκη μέχρι και την Κύπρο. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται τούτο μάλλον θα βρεθούν “αιχμάλωτοι” της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής. Και φαίνεται πως σε κάποιες φάσεις των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι διάφορες κινήσεις “αναθέρμανσης”, οι προσπάθειες ομαλοποίησης, έχουν ημερομηνίας λήξης.

Είναι πλέον σαφές πως κάθε φορά που ξεκινά μια νέα προσπάθεια να τα βρουν Αθήνα και Άγκυρα, αυτή συνδέεται με την εξυπηρέτηση των τουρκικών σχεδιασμών σε τακτικό επίπεδο. Και όποτε ο κύκλος αυτός ολοκληρώνεται αρχίζει η τακτική των εντάσεων. Πάντα, όμως, ισχύει το τουρκικό αυτονόητο. Ότι η πολιτική και οι επιδιώξεις της Άγκυρας δεν αλλάζουν. Είναι οι διαχρονικές επεκτατικές επιδιώξεις.

Αυτό γίνεται και τώρα. Οι συχνές συναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών, Γεραπετρίτη και Χακάν, τα πλατιά χαμόγελα, οι δηλώσεις περί συνεργασίας γίνονται μέχρι να φορέσει, ξανά, το γνωστό προσωπείο της η Άγκυρα.

• Θέλει η Τουρκία επαναπροσέγγιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χρειάζεται την Αθήνα και μερικές φορές και τη Λευκωσία.
• Θέλει συμμετοχή στη νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας, πάλι στρέφεται προς την ελληνική πλευρά.

Στην Αθήνα δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να “κοιτάξουν” το τουρκικό παιχνίδι. Εκτός κι εάν τα φοβικά σύνδρομα που χαρακτηρίζουν τους διαχειριστές διαμορφώνουν ένα σκηνικό, που εξυπηρετεί όλους. Η Τουρκία να προωθεί τους σχεδιασμούς της και η Αθήνα επικαλούμενη το “καλό κλίμα” και τις “προοπτικές ομαλοποίησης”, να αποδέχεται τα τουρκικά παιχνίδια. Τι γίνεται την τελευταία περίοδο;

Η Αθήνα επιχειρεί να προωθήσει το έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης-Κύπρου. Η Τουρκία αντιδρά. Ξεκίνησαν οι απειλές και οι εκφοβισμοί. «Τίποτε δεν θα γίνει χωρίς την άδεια της Τουρκίας», διαμηνύεται από την κατοχική πλευρά. Αυτές τις προσεγγίσεις δεν τις έχει αποκρύψει η Άγκυρα ποτέ, πλην όμως κάποιοι κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται.

Είναι σαφές πως όσο ακολουθείται αυτή η προσέγγιση από τις ελληνικές ελίτ, η Τουρκία αποθρασύνεται και ενισχύει βαθμηδόν τις ακραίες, παράνομες και παράλογες αξιώσεις. Μετά δε από τόσα χρόνια, εκείνο που γίνεται αντιληπτό είναι για την ελλαδική πλευρά αυτή είναι η επιλογή ό,τι και να σημαίνει τούτο.