Ξαναθυμήθηκε το Σχέδιο Ανάν ο Ερντογάν!

Ο αμφιρρέπων Ερντογάν – μεταξύ πολέμου και ειρήνης, τελευταίως – εγκατέλειψε την αξίωση του για δύο κράτη στην Κύπρο και εδήλωσε ετοιμότητα για την λύση του Κυπριακού προβλήματος. «Εμείς υποστήριξε, δεν αποφύγαμε ποτέ τη λύση για τις αλήθειες στο νησί. Δεν θα το αποφύγουμε. Την αποφασιστικότητα μας τη δείξαμε  σε όλες τις διαδικασίες, από το σχέδιο Ανάν μέχρι τώρα. Κι αν χρειασθεί θα τη δείξουμε ξανά!».

Τοιουτοτρόπως, το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν του 2002 επανήλθε στην επικαιρότητα. Πρόκειται βεβαίως περί της αναβιώσεως του αγγλοαμερικανικού σχεδίου του Ντέιβιντ Χάνεϊ, που πήρε ευλογία από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗE Κόφι Ανάν, αποσκοπώντας στην κατασκευή δύο ισοτίμων κρατών στην Κύπρο: Τουρκοκυπριακού και Ελληνοκυπριακού, με δικής τους σημαία, εθνικό ύμνο κι εσωτερική ιθαγένεια, με κατάργηση της κρατικής οντότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας και με την αναγνώριση της δυνατότητος βέτο σε κάθε μία από τις δύο “Κοινότητες”.

Οι εγγυήσεις παρεμβάσεως του 1960 διατηρούντο, η “Ένωση”, ακόμη και με ομοσπονδία κρατών απαγορεύοντας “ες αεί” – ακόμη και αν την επιθυμούσαν οι δύο “κοινότητες”. Για την περαιτέρω απονεύρωση των εθνικών “κοινοτήτων”, ανατίθονταν ρυθμιστικός ρόλος σε ξένα μέλη του ανωτάτου δικαστηρίου, περιορίζονταν δραστικά η απόκτηση εθνικής άμυνας και διατηρούντο απεριορίστως οι βρετανικές βάσεις στη Μεγαλόνησο. Για να εξευμενιστεί κάπως η Ελληνοκυπριακή κοινότης γίνονται ελάχιστες εδαφικές διευθετήσεις και η απόσυρση των 40.000 ανδρών του τουρκικού στρατού κατοχής, θα γίνονταν σταδιακά στο μέλλον.

Τώρα, πόσον συμβατές ήταν οι ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν, με τα ανθρώπινα δικαιώματα και των δύο κοινοτήτων, εάν εναρμονίζονταν με το διεθνές δίκαιο και πόση εθνική κυριαρχία αφήνονταν στο κρατίδιο, καταδείχθηκε από τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1956, που απέβησαν ανεφάρμοστες, ακριβώς λόγω της αντιφατικότητας των με την δημοκρατία.

Δεν αξίζει μία σήμερα το σχέδιο Ανάν… 

Εδώ όμως δεν επρόκειτο για ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά για δύο “κοινότητες” του σχεδίου Ανάν, όπως είχε επισημάνει εγκαίρως ο αείμνηστος Κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος και με δημοψήφισμα την απέρριψε ο Ελληνοκυπριακός. Απέρριψε δηλαδή την απόπειρα συστάσεως ενός πρωτοφανούς του προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ, Βρετανίας και Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Ελλάδα απέχουσα ως “κειμένη μακράν” (“Εθνάρχης”).

Έκτοτε όμως κι οι συνθήκες άλλαξαν άρδην, που αφορούν στην Κύπρο. Εν πρώτοις , εγκαταστάθηκαν 160.000 Τούρκοι στην Κύπρο που αντιστάθμησαν πλήρως τις 180.000 Τουρκοκυπρίους, πολλοί των οποίων …αυτομόλησαν. Δεύτερον, η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως αποδεχθείσα το κοινοτικό κεκτημένο, αλλά είναι η μόνη κατεχομένη από ξένη δύναμη. Τρίτον, ανακαλύφθηκαν δύο τουλάχιστο εξωχώρια κοιτάσματα υδρογονανθράκων μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Ο γεωπολιτικός ρόλος των βρετανικών βάσεων μηδενίσθηκε από την λήξη του αμερικανικού πολέμου στο Ιράκ και Αφγανιστάν, ενώ για το Ουκρανικό όπερ παράλογον ο ισχυρισμός  ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά μάλλον υποστηρίζει την ρωσική επέμβαση. Με δύο λόγια, ακόμη και αν άξιζε μία δεκάρα το σχέδιο Ανάν, δεν προσφέρεται ως λύση του Κυπριακού πλέον.

Η μόνη περίπτωση είναι η μέσα στην ΕΕ επανένωση του νησιού, η αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων κι η έγκριση υπό της Κυπριακής Δημοκρατίας της Τελωνειακής επικαιροποιήσεως ΕΕ-Τουρκίας και παροχής βίζας στους Τούρκους. Καιρός να το καταλάβουν οι Αγγλοσάξωνες, που δημιούργησαν το πρόβλημα, από της εποχής του ολετήρα Χένρι (Χάνς) Κίσινγκερ.