Χωρίς όρια το ξέπλυμα της κατοχικής Τουρκίας

Στις 22 Νοεμβρίου ξεκίνησε εκδίκαση της υπόθεσης στο δικαστήριο Λεμεσού, με πολλούς μάρτυρες μεταξύ αυτών και ο δεύτερος συλληφθέντας, ο οποίος στο μεταξύ είχε αφεθεί ελεύθερος καθώς δεν προέκυψε οτιδήποτε εναντίον του. Ήταν, όμως, αυτόπτης μάρτυρας. Η δολοφονία των πέντε- δυο γυναικών, μιας νεαράς και δυο παιδιών- έγινε στην περιοχή “Κούρβες του Λοκματζή”, στο χωριό Άλασσα στη Λεμεσό.

Ο Ελληνοκύπριος τις εκτέλεσε επειδή, όπως υποστήριξε στο δικαστήριο, οι Τούρκοι σκότωσαν τον εξάδελφό του. Καταδικάσθηκε σε θάνατο. Σε μια περίοδο που οι Τούρκοι εισβολείς σκότωναν, βίαζαν, κατέστρεφαν εκδίωκαν, καταδικάσθηκε με τη μέγιστη ποινή. Όπως, δηλαδή, έπρεπε. Το κράτος, η δικαιοσύνη δεν επηρεάσθηκαν από τα γεγονότα. Ήταν μια πενταπλής δολοφονία και ο ένοχος καταδικάσθηκε.

Η κτηνωδία του “Αττίλα” πάνω στην Κύπρο

Τρεις μήνες νωρίτερα, στο Νέο Χωρίο Κυθρέας, ο τουρκικός στρατός, συντεταγμένα δολοφονούσε άμαχους. Σκότωνε Ελληνοκύπριους για να εξαναγκάσει τους άλλους να φύγουν για να σωθούν. Γράφει ο “Φιλελεύθερος”, 5 Σεπτεμβρίου 1974: «Επί δυο ολόκληρα μερόνυκτα ένα κοριτσάκι, ένα αγγελούδι 13 μηνών, έκλαιε και λαχταρούσε πάνω στα αιματόβρεχτα πτώματα της μητέρας του, της γιαγιάς του και άλλων συγγενών του. Οι Τούρκοι εισβολείς είχαν εισέλθει στο σπίτι της γιαγιάς του στο Νέο Χωρίο Κυθρέας, την Τετάρτη 14 Αυγούστου, σκότωσαν όσους βρήκαν. Οκτώ εν όλω πρόσωπα. Γέρους, γριές, νέους, νέες και παράλυτους…»

Η Ελένη Ν. Πεπέ έδωσε τη δική της μαρτυρίας: «Την Πέμπτη το πρωί, τον 15 Αυγούστου, ήλθαν οι Τούρκοι και μας πήραν στην εκκλησία του χωριού. Εκεί μείναμε ως την Παρασκευή το απόγευμα. Όταν μας άφησαν οι Τούρκοι να πάμε στα σπίτια μας συναντήθηκα με μια χωριανή μου η οποία μου είπε ότι άκουσε κλάματα έξω από το σπίτι του Χάμπου Λουκά. Εγώ τότε αποφάσισα να πάω να δω. Ήταν 4 το απόγευμα όταν μπήκα στο σπίτι. Ήταν τρομερό αυτό που είδα. Είδα παντού πτώματα, πεθαμένους. Μόνο το βρέφος ήταν ζωντανό. Ήταν ολογαίματον παντού… Και λαχταρούσε και έκλαιε πάνω στα στήθη της μάνας του, της Σωτηρούς Κεσμέ. Πεινούσε φαίνεται το καημένο, Κοίταξα στο σπίτι σε όλα τα δωμάτια. Όλοι όσοι ήσαν στο σπίτι ήταν σκοτωμένοι… Άλλος κάτω από το τραπέζι, άλλος πίσω από την πόρτα, άλλος κάτω από το κρεβάτι. Τους σκότωσαν φαίνεται ενώ έτρεχαν για να γλυτώσουν…»

Το έγκλημα το διέπραξε ο τουρκικός κατοχικός στρατός.

Η εξίσωση που παρακολουθούμε στη δημόσια σφαίρα είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Γιατί σε μια προσπάθεια ισοπέδωσης κάποιοι θέλουν να εξαφανίσουν το μείζον, ότι δηλαδή έγινε εισβολή της Τουρκίας το 1974. Στην προσπάθεια εξίσωσης δίνεται άλλοθι στην κατοχική δύναμη. Το τουρκικό κράτος διέπραξε εγκλήματα, συντεταγμένα και στο πλαίσιο σχεδιασμού. Τα εγκλήματα Ελληνοκυπρίων δεν σχεδιάσθηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακραίοι είχαν πάρει το νόμο στα χέρια τους. Αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν ανεκτή, κι αυτό φάνηκε και από την πενταπλή δολοφονία. Το έγκλημα εκείνο καταδικάσθηκε, τότε, από τον Γλαύκο Κληρίδη.

“Κάναμε κι εμείς”, κι οι Τούρκοι βγαίνουν λάδι

Έχει ακούσει κανείς Τούρκο ή Τουρκοκύπριο αξιωματούχο να καταδικάζει έγκλημα κατά Ελληνοκυπρίων; Ο Ντενκτάς παρακολουθούσε από απόσταση τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού. Το “κάναμε και εμείς” είναι μια προσέγγιση, μια ιδεολογία πλέον, η οποία προσφέρει άλλοθι στην τουρκική συνεχιζόμενη κατοχή και τα εγκλήματα.

Έγιναν εγκλήματα από Ελληνοκύπριους; Ασφαλώς. Η διαφορά είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία δεν βαρύνεται με εγκλήματα πολέμου, έχει θεσμούς και λειτουργούν. Οι δολοφονίες δεν παραγράφονται και όσοι εμπλέκονται θα πρέπει να τιμωρηθούν, ακόμη και τώρα. Κάποιοι τιμωρήθηκαν. Στην αντίπερα όχθη, το έγκλημα συνεχίζεται από το κράτος της Τουρκίας, αλλά κάποιοι αρέσκονται να την ξεπλύνουν.