Αναμένοντας στο ακουστικό τον Τραμπ…

Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι είναι μία από τις πιο δύσκολες και επίπονες προσπάθειες να πείσεις την Ουάσιγκτον ότι πρέπει να πάρουμε σειρά προτεραιότητας. Ας ομολογήσουμε την αλήθεια. Η ανακοίνωση για το τηλεφώνημα με τον Αμερικανό πρόεδρο έχει την ίδια, ή ακόμη μεγαλύτερη σημασία από το περιεχόμενό της. Ιδίως στη δική μας περιοχή. Άλλωστε, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η πρώτη αποτίμηση των συνομιλιών αυτών από τους διαδοχικούς φιλοξενούμενους του Μεγάρου Μαξίμου είναι ταυτόσημου περιεχομένου. Δηλώνουν ικανοποίηση με την επισήμανση των διαχρονικών «κύκλων» ότι ο πρόεδρος έδειξε να αντιλαμβάνεται την ορθότητα και το βάσιμο των θέσεών μας κυρίως στα εθνικά θέματα.

Η επιγραμματική τους απαρίθμηση μόνο χρειάζεται μισή ώρα. Αν παραλείψεις κάποιο, αντί επαίνων θα υποστείς μόνο την κριτική γι’ αυτό που δεν πρόλαβες να θίξεις. Οι πλέον έμπειροι θα συμβουλεύουν να μην σπεύσουμε σε διαρροές και ανακοινώσεις πριν ο Λευκός Οίκος δημοσιοποιήσει την επίσημη ανακοίνωση γνωστή και ως «readout». Έχει συμβεί στο παρελθόν. Η σπουδή να προλάβουν τα δελτία των οκτώ για την αναμενόμενη επικοινωνιακή προβολή χρειάσθηκε διορθωτικές διευκρινίσεις αργότερα.

Όταν οι άριστα πληροφορημένοι ανταποκριτές μας στην Ουάσιγκτον μετέδωσαν τη διαφοροποιημένη ανάγνωση, ακρόαση μάλλον, της άλλης πλευράς. Ο πρόεδρος Τραμπ σίγουρα δεν είναι συνηθισμένος συνομιλητής. Δεν προέρχεται από την κομματική δεξαμενή προσωπικοτήτων. H γραφειοκρατία έχει σήμερα σοβαρό πρόβλημα να βρει δίαυλο επικοινωνίας με τους δικούς του ανθρώπους στον Λευκό Οίκο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πρέσβεις των ΗΠΑ.

Η γνωστή ανακύκλωση πρώην κυβερνητικών στελεχών από τις γνωστές δεξαμενές σκέψης και πολιτικής της Ουάσιγκτον δεν έχει συμβεί τη φορά αυτή. Αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι εκεί κάπου στην αρχή της επικοινωνίας, ο πρόεδρος να κοιτάξει το ρολόι του. Ή να ρωτήσει τους γύρω του «τι είναι αυτό που μου λέει;». Όπως συνέβη κατά την επικοινωνία με τον Βλαντιμίρ Πούτιν για σοβαρό μάλιστα θέμα (Συμφωνία SALT). Πρέπει να του κεντρίσουμε και να κρατήσουμε το ενδιαφέρον. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Οι υπαρκτές φοβούμαι ότι είναι ελάχιστα δημοφιλείς στην Ελλάδα. Παλιότερα, κατεξοχήν όμως τώρα.

Η Ελλάδα, παρά την οδυνηρή κρίση στη διάρκεια της οποίας έχει χάσει πάνω από το 25% του ΑΕΠ, είναι μεταξύ των τεσσάρων κρατών του ΝΑΤΟ που διατηρούν τις αμυντικές τους δαπάνες άνω του 2% του ΑΕΠ. Ενώ μιλάμε για «ελληνικό ζήτημα» στο ΔΝΤ και στην ΕΕ, πρέπει να μιλάμε για το «ελληνικό πρότυπο» στο ΝΑΤΟ.

Οι ναυτικές διευκολύνσεις στη Σούδα διαχρονικά προσθέτουν αναντικατάστατη αξία στις διμερείς μας σχέσεις. Κατά την Ουάσιγκτον, η Σούδα συνιστά «συντελεστή-κλειδί για την διευκόλυνση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή». Ήδη από τις πρώτες μέρες η κυβέρνηση Τραμπ έχει σαφή αντίληψη της καίριας σημασίας της.

Η ελληνικών συμφερόντων εμπορική ναυτιλία παραμένει στην κορυφή. Είναι ο μεγαλύτερος πλωτός αγωγός αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Μεταφέρει ένα σταθερά μεγάλο ποσοστό του δια θαλάσσης παγκοσμίου εμπορίου προϊόντων και αγαθών, του αμερικανικού και κινεζικού συμπεριλαμβανομένων.

Οι κοινές αξίες. Σωστά τις επικαλούμεθα, όχι σπάνια, όμως, τις ερμηνεύουμε διαφορετικά. Ας μείνουμε στο γεγονός. Παρά την πρωτοφανή βαθιά κρίση, η Ελλάδα παραμένει δημοκρατική χώρα, σύμμαχος σταθερός και προβλέψιμος. Άλλο προβλέψιμος και άλλο δεδομένος. Οι Έλληνες έχουν δείξει αναπάντεχη αντοχή και στωικότητα. Στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, χώρες με ανάλογη οικονομική καταστροφή έγιναν αιτίες πολέμων και δεινών.

Ο κύκλος αυτός πρέπει να έχει τέλος. Αυτό θα είναι προς όφελος της Ελλάδος, του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης. Στην πιο ευμετάβλητη και απρόβλεπτη περιοχή της Ευρασίας, η επιστροφή της Ελλάδος στην κανονικότητα είναι και προς το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ. Η Ελλάδα είναι χώρα-προγεφύρωμα των αξιών του δυτικού πολιτισμού.