200 χρόνια από την Επανάσταση η “πανουργία της Ιστορίας” απειλεί την Ελλάδα

Η “πανουργία” της Ιστορίας έχει παίξει απίστευτα παιγνίδια στην Ελλάδα και τώρα φαίνεται πως ετοιμάζει μια καταλυτικής σημασίας παρτίδα. Η σύμπτωση της διαπραγμάτευσης με τους Τούρκους “που θα πάρει μήνες”, με τον ήδη πολωμένο εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του ’21 αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η Ιστορία δεν ειρωνεύεται απλά τα υποκείμενά της, αλλά συχνά τα εξωθεί σε εσχατολογικά πεδία επιλογών.

Δηλαδή θα γιορτάσουμε σε λίγους μήνες τα 200 χρόνια της εθνικής ανεξαρτησίας επιβεβαιώνοντας την εθνική κυριαρχία ή τη μείωσή της με την επιβεβαίωση της κουτσουρεμένης κυριαρχίας μας στις θάλασσες… Θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια ανεξαρτησίας με τον αφοπλισμό των νησιών, και μάλιστα την ώρα που είμαστε φορείς του ιού “της απομάκρυνσης της μεραρχίας” από την Κύπρο από τη χούντα και των συνεπειών της; Αληθεύει άραγε πως ήδη άρχισε η απομάκρυνση στρατευμάτων από τα επίμαχα σημεία οικειοθελώς;

Θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια, διεκδικώντας από την Ιστορία την αναβάθμιση της χώρας στην ευρύτερη περιοχή ή θα καθίσουμε στον καναπέ βλέποντας τουρκικά σίριαλ; Η Ελλάδα επί 200 χρόνια ταλανίζεται και προσπαθεί να επιβεβαιώσει την ελευθερία της με πολύ μεγάλο κόστος (θυμήθηκα το περιβόητο πόνημα του Κυριάκου Σιμόπουλου “Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια”).

Μόλις πριν 46 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε ένα μεγάλο λαϊκό πολιτικό κίνημα προτάσσοντας το σύνθημα “Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση”. Αν η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τουλάχιστον το πρώτο σκέλος, δεν θα πάει μακριά. Η κρίση με την Τουρκία και η στάση μας στην διαπραγμάτευση θα είναι καταλυτική εθνικά, ψυχαναλυτικά, οικονομικά και για τη θέση της χώρας στο διεθνές στερέωμα.

Παραμύθια για ιθαγενείς

Καταρχάς, το ότι μαθαίνουμε από τον εκπρόσωπο του Τούρκου προέδρου, Ιμπραήμ Καλίν, ότι η Ελλάδα και η Τουρκία θα διεξαγάγουν ταυτόχρονα πολιτικές και στρατιωτικές συνομιλίες, πέραν των διερευνητικών, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης. Δεύτερον, το ότι μοιάζει παρηγορητικό το γεγονός ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης, Στέφεν Ζάιμπερτ, δηλώνει πως οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας θα περιλαμβάνουν μόνον ένα θέμα, αυτό των θαλασσίων ζωνών, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να το πιστέψουμε.

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, είναι προφανές ότι Βερολίνο και Ουάσιγκτον, ο καθένας για τους δικούς του στρατηγικούς λόγους, εγκλωβίζουν την Ελλάδα σε μία διπλωματική “κορεκτίλα” που αποτελεί μια ξεδιάντροπη παγίδα. Μα είμαστε από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, υποστηρίζουν πολλοί. Αστεία πράγματα! Αυτά είναι παραμυθίες για ιθαγενείς. Οι “σύμμαχοι” κοιτάνε το συμφέρον τους… Μας χρωστάνε λεφτά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία μας χρωστάει 300 δισ. ευρώ από τον Β’ και δεν έχει υπογράψει ακόμη μαζί μας συνθήκη ειρήνης.

Πώς “διαιτητεύει” ένα κράτος σε μια διένεξη τρίτων όταν στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ καταγράφεται ως “εχθρικό κράτος” (άρθρα 53 και 107); Πώς το δέχεται η Ελλάδα; Για ποιο διεθνές δίκαιο μιλάμε και για ποιες ευρωπαϊκές αρχές; Κυρώσεις για τον Λευκορώσο, αλλά την πάπια για τον ισλαμοφασίστα… Πώς αφήνουμε την Κύπρο μόνη της; Τι ντροπή είναι αυτή! (η Ελλάδα την πρόδωσε το ’74 –δεν έχει σημασία που ήταν η αμερικανοκίνητη χούντα– τη φόρτωσε με τα junk bond της και την οδήγησε στη χρεοκοπία και σε μνημόνιο).

Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το κρυφτούλι της υποκρισίας. Τα παραπάνω δεν είναι ρητορικά ερωτήματα. Είναι υπαρξιακά. Ή είσαι ή δεν είσαι ανεξάρτητη χώρα. Ναι, βεβαίως ζεις στο διεθνές σύστημα, είσαι στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, αλλά τώρα πια –ελπίζω– έχουμε βγει πίσω από το δάκτυλό μας, ξέρουμε πώς παίζεται το διεθνές παίγνιο. Ξέρουμε όλοι, όχι μόνο οι μυστικοπαθείς πολιτικοί μας… που εμμένουν στη μυστική διπλωματία, ερήμην του λαού.

Ο Αμερικάνος, το Ιντσιρλίκ και η Κάρπαθος

Ας προχωρήσουμε τώρα σε ορισμένες ουσιώδεις επισημάνσεις:

• Με το επιθετικό ελικοπτεροφόρο Anadolu και άλλα στρατηγικά όπλα της Τουρκίας (βαλλιστικοί πύραυλοι) οιαδήποτε σκέψη για μείωση στρατευμάτων και απόσυρση όπλων από τα νησιά είναι εθνική μειοδοσία. Αναρωτιέμαι, διάβασε κανείς από την κυβέρνηση τη θαμμένη έκθεση Μαζαράκη. Kι αν ναι, τι σκέφτηκε;
• Διάβασε κανείς από την κυβέρνηση την έκθεση του ναυάρχου Κ. Χρηστίδη, που εξηγεί ότι η Τουρκία έχει αναγνωρίσει τη στρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου από το 1936;
• Είδε κανείς από την κυβέρνηση τους ιταλικούς χάρτες των Δωδεκανήσων που δείχνουν ότι η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει 20 νησιά και νησίδες από την Τουρκία;

Η λίστα με άρθρα και επιχειρήματα, νομικά, ιστορικά, γεωπολιτικά, γεωοικονομικά κ.ά., έγκυρων επιστημόνων και ειδικών είναι καταιγιστική. Από όσα αφήνει να φανούν στη δημοσιότητα, η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν τα χρησιμοποιεί κι αυτό προκαλεί απορίες στο ψαγμένο κομμάτι της κοινής γνώμης. Και ο πολύς κύριος Πομπέο!

Όλα καλά πάνε, μόνο που αυτά που είπε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, Νικόλαος Παναγιωτόπουλος, στη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών Υποθέσεων, για την κύρωση δύο αμυντικών συμφωνιών με τις ΗΠΑ ήταν ψίχουλα, τίποτα. Πάλι πήραμε αέρα κοπανιστό; Τέλος, για το Ιντσιρλίκ. Τη θέλουμε τη βάση, πρώτον, με τους ίδιους και καλύτερους όρους από αυτούς που έχει η Τουρκία και δεύτερον, επ’ ουδενί στην Κρήτη. Η Κάρπαθος είναι ό,τι καλύτερο, η Κάρπαθος.