200 χρόνια από την Επανάσταση – Μια άλλη άποψη για το σήμα της Επιτροπής

Με αφορμή την επέτειο για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, που έχει ανοίξει τον ασκό της δημόσιας αντιπαράθεσης επί πολλών ζητημάτων, έχει προκύψει και το θέμα του σήματος που εκπροσωπεί την πρωτοβουλία της επετείου, σε βαθμό που πιθανόν αγνοούμε την αρχική του αποστολή. Ο διαξιφισμός επί του ζητήματος περιλαμβάνει μονομάχους τόσο από την δεξιά όσο και από την αριστερή πτέρυγα, ενώ, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνουμε τον εθνικό μας κανόνα – η “επί της αρχής” διαφωνία.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά ώστε να θέσουμε τα βασικά ζητήματα που πιθανόν μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την αποστολή του σήματος της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας. Το σήμα της πρωτοβουλίας για την εορταστική επέτειο έχει σκοπό να φέρει το πνεύμα της επανάστασης ζωντανό στο σήμερα και παράλληλα να επικοινωνήσει την πληροφορία σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού, σε όλα τα έθνη και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Αυτό σημαίνει, να μεταφέρει το ενωτικό μήνυμα – την ενωτική δύναμη των Ελλήνων όπως αυτή κατατέθηκε στην Επανάσταση του 1821. Το μήνυμα αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχει στόχο την μεταφορά του ιδεώδους αυτού στο σήμερα, τουλάχιστον ως ιστορική αναφορά εάν όχι προς παραδειγματισμό.

“Γκρίνια” εκ δεξιών και αριστερών 

Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα πρώτα “αλλά” και οι “μεγάλες φουρτούνες” για τον καπετάνιο – αρχιτέκτονα του σήματος. Και ο λόγος είναι ότι σήμερα είμαστε τόσο διχασμένοι ώστε να μην μπορούμε να παραταχθούμε ενωμένοι απέναντι στο ιδέωδες αυτό, ακόμα και αν πρόκειται για την συνέχισή μας.

Οι φωνές από τα δεξιά μιλούν για ιεροσυλία επειδή εξαιρούνται οι επαναστάτες αλλά και τα σύμβολα της εκκλησίας από το σήμα, ενώ από αριστερά ο λόγος γίνεται με όρους συνολικής αναθεώρησης, ασκώντας κριτική στους πρωτεργάτες της επανάστασης, στα κίνητρα τους, καθώς και στις συμμαχικές δυνάμεις και τον ρόλο τους στην δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.

Σαφώς όταν μια κοινωνία βρίσκεται στο σημείο αυτό, προφανώς το σήμα αλλά και η επέτειος των 200 χρόνων από την επανάσταση της, δεν αποτελεί ιδανική περίσταση ούτε και αρκεί για να θέσει το γόνιμο έδαφος μιας συζήτησης, ώστε να επιλυθεί μια τόσο κακογενής παθογένεια όπως αυτή του ισόβιου διχασμού.

Ένα άρτιο και στέρεο σήμα

Ο αρχιτέκτονας – γραφοποιός που ανέλαβε να σχεδιάσει αυτό το σήμα κλήθηκε με το σκεπτικό να καταθέσει ένα σήμα με κύρια προτεραιότητα την ουδέτερη στάση σε ότι αφορά το μήνυμα και παράλληλα να καταστήσει το γράφημα πρακτικό για της εφαρμογές που το περιμένουν, τυπογραφία, ΜΜΕ και μέσα διαδικτυακής επικοινωνίας.

Παρά το μετ’ εμποδίων έργο του, ο σχεδιαστής καταφέρνει να καταθέσει ένα σοβαρό κατ’αρχήν άρτιο και στέρεο σήμα. Σχεδιαστικά πατάει μέσα στο μοτίβο της κλασσικής γραφιστικής, διατηρώντας σε επαρκή βαθμό τον ελληνιστικό γραφότυπο.

Ο κυματισμός της σημαίας, παρότι εξαιρεί τον σταυρό από αυτήν, καταφέρνει με την αφαίρεση να περάσει την αίσθηση της ιστορικότητας η οποία δημιουργεί τον αριθμό 2. Άριστη δε, η επιλογή της χρωματικής παλέτας στο βαθύ κοβάλτιο με το ανθρακί γραφότυπο σε αυστηρή ισορροπία. Εδώ λοιπόν τελειώνει και το κυνήγι του θησαυρού.

Το σήμα δεν είναι πρόβλημα

Το πρόβλημα δεν είναι στο σήμα της εκδήλωσης, αλλά στο τι προσδοκάμε εμείς από την ιστορία, το παρών και το μέλλον μας. Εις βάρος της ιστορίας, πρώτη προτεραιότητα στο παρόν καθίσταται η ουδέτερη στάση, απέναντι στην εθνική κατάκτηση προς αποφυγήν μιας συζήτησης που, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά, αποτελεί αγεφύρωτο χάος με καμία ελπίδα συνεννόησης.

Ο διχασμός στον οποίο επένδυσε το εγχώριο πολιτικό σύστημα συνολικά, είναι σήμερα γυμνό μπροστά στην ιστορική του παρακαταθήκη. Τα συμπεράσματα με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την επανάσταση κάθε άλλο παρά ενθάρρυνση προτείνουν. Αποδεικνύουν, για μια ακόμα φορά, την πλήρη αποτυχία της πολιτείας όσο και ημών των ιδίων ως πολίτες να αντισταθούμε στην ευαίσθητη χορδή και ιστορική μας ρετσινιά, την έμφυτη και από μηχανής θεού, διχόνοια…